Πέμπτη 30 Δεκεμβρίου 2010

ευχές για το νέο έτος

Εύχεσαι. Ελπίζεις. Σε τί; Περιμένεις. Ζητάς. Από ποιόν; Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες γεμίζεις ευχές. Κάθε καλό! Ό,τι επιθυμείτε! Ευτυχία, ηρεμία, αγάπη... Η φύση είναι αυτή, να κάνεις ευχές, να κάνεις όνειρα, να κάνεις σκέψεις, να βάζεις στόχους.
Δεν ξέρω αν το κατάλαβες ποτέ, αλλά η ευχή απευθύνεται σ' εσένα τον ίδιο. Εσύ είσαι ο Άγιος Βασίλης! Ναι, εσύ! Όχι ο φοβισμένος, ο άλλος εσύ. Αυτός που κατάφερες να κρύψεις αλυσοδεμένο στο υπόγειό σου. Αυτός που θέλει να εκφραστεί αλλά πάντα τον εμποδίζεις. Εύχεσαι να ήταν πιο δυνατός και να τα κατάφερνε να βγει επιτέλους έξω, στο φως! Κι έτσι του απευθύνεσαι έμμεσα, μήπως και τον παρακινήσεις, μήπως και συγκινηθεί και σου κάνει επιτέλους τη χάρη. Θέλεις κατά βάθος να αναλάβει αυτός την ευθύνη σου.
Ορίστε λοιπόν! Ευχήσου! Χωρίς φόβο αλλά με πάθος!

Στο 2011, που θα μας κάνει πιο δυνατούς, ειλικρινείς και χαμογελαστούς. 
Στο 2011, που δε θα αφήνει τις κακοτοπιές να πλησιάζουν το φράχτη.
Στο 2011, που θα χτίσει το φράχτη με καλή διάθεση...

Καλή χρονιά, κι ονειροπόλα!

Τετάρτη 29 Δεκεμβρίου 2010

γλυκιά μελαγχολία


Δε θέλω να μιλήσω άλλο... Δε θέλω να χαλάσει. 
Το νιώθω και αυτό μου φτάνει!
Καληνύχτα

η μεγάλη φυγή

-Θέλεις να φύγεις, το ξέρω. Κουράστηκες
-Χρειάζομαι μια αλλαγή. Είναι όλα έτοιμα. Έχω σκεφτεί τα πάντα...
-Όμως... γιατί τόση βιασύνη;

Η πόλις

Είπες· «Θα πάγω σ’ άλλη γη, θα πάγω σ’ άλλη θάλασσα.
Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή.
Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή·
κ’ είν’ η καρδιά μου — σαν νεκρός — θαμένη.
Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμόν αυτόν θα μένει.
Όπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω
ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,
που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα.»

Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θάβρεις άλλες θάλασσες.
Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς
τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς·
και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ’ ασπρίζεις.
Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού — μη ελπίζεις—
δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη την μικρή, σ’ όλην την γη την χάλασες. 


(Κ. Π. Καβάφης,  Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)


Η φυγή είναι δημιουργική. Πάντα ευπρόσδεκτη. Είναι όμως και δειλή. Όχι η στιγμή της φυγής... Όχι, αυτή έχει όλα τα κουράγια του κόσμου. Η προετοιμασία της... Το παρασκήνιό της... Αυτά είναι που δειλιάζουν. Βασίζονται στην ασπίδα της γενναίας κατάληξης και το βάζουν στα πόδια... Παραιτούνται!

-Έλα, έχω κάτι να σου δείξω! Έλα, είναι σημαντικό...
-Μα... δε θα φύγεις; Τί είναι τόσο σημαντικό;
-Τώρα είμαι ακόμα εδώ. Και θέλω να χαμογελάσουμε μαζί. Θα πάρω μαζί μου τη λάμψη απ' το γέλιο σου!



Κι επειδή, όπως πάντα, όλα έχουν ειπωθεί, όμως έχει σημασία ο τρόπος που τα θυμόμαστε ξανά... το τραγούδι αυτό μιλάει για τη διάθεση για φυγή... Madredeus με διάθεση νοσταλγική

A Vontade de Mudar (Pedro Ayres de Magalhães / Rodrigo Leão / Francisco Ribeiro)

 

Pobre
De quem não tem
De quem
Não tem ninguém


E sonha
Que nunca é tarde
Quando encontrar alguém


Leva
A vida inteira
Perde a noite a chorar
E guarda
Sem saber onde
A vontade de mudar

Φτωχός | Αυτός που δεν έχει | Αυτός | που δεν έχει κανέναν || Και ονειρεύεται | Ότι ποτέ δεν είναι αργά | Για να βρει κάποιον || Κουβαλάει | Όλη του τη ζωή | Χάνει τη νύχτα κλαίγοντας | Και κρατάει | Χωρίς να ξέρει πού | Τη θέληση να φύγει


Να περάσεις καλά!

Τρίτη 28 Δεκεμβρίου 2010

για τους φίλους μας

Κρύφτηκα
Μέσα μου και χάθηκα
Ονειρεύτηκα
Φοβόμουν ίσως εμένα
Δεν ήθελα
Να νιώσω και πάλι
Να ζήσω στον αέρα

Ήσουν εκεί
Με περίμενες ακριβώς έξω
Χαμογέλασες
Αθόρυβα
Με τράβηξες βουβά
Χωρίς ανάσα

Φοβήθηκες 
Μη με τρομάξεις
Απότομα δεν ήθελες
Να ξυπνήσω
Έτσι δεν είπες κουβέντα
Με χάιδεψες μόνο
Απαλά 
Στα μαλλιά και έφυγες πάλι
Ακροπατώντας και κρύφτηκες

Πάλι περιμένεις
Να ξυπνήσω δειλά

Ονειρεύομαι τώρα
Πως είναι όμορφα εκεί έξω
Πως θα περπατήσω
Και θα πετάξω
Υπόσχομαι να σου φέρω
Ένα φτερό για να θυμάσαι
Το δώρο σου

Ευχαριστώ

Δευτέρα 13 Δεκεμβρίου 2010

στιγμές

Η μέρα, η νύχτα, το πρωί, το μεσημέρι, το βράδυ. Απόγευμα. Ώρα φαγητού. Τώρα. Σε λίγο. Αργότερα. Μετά. Κάποτε. Είναι πολύ νωρίς! Δεν μπορώ να περιμένω άλλο! Ο χρόνος κυλάει, τρέχει. Κι εμείς από πίσω του, μπροστά του, γύρω του. Μέσα του.

μια ανάμνηση
μια μελωδία
μια ματιά 
μια στιγμή
τα πάντα
για πάντα
σήμερα
εδώ
χάθηκε!
χωρίς αναπνοή
ένα όνειρο
μια σκέψη
χρόνια μακριά
μίλια μακριά

Μεταμορφώσεις απρόσμενες. Αλλαγές δραστικές. Πάνω απ' όλα, αλλαγές στη διάσταση του κόσμου... Κάθε στιγμή!

Παρασκευή 3 Δεκεμβρίου 2010

χαμόγελο!!!

Με αφορμή ένα χθεσινό γεγονός...  Ή πώς να κρατάμε τις ισορροπίες...

Μερικές φορές οι άνθρωποι είμαστε γκρινιάρηδες, εκνευρισμένοι, μίζεροι, απαισιόδοξοι. Ή, για να είμαι ακριβής, τις περισσότερες φορές είμαστε έτσι! Παραπονιόμαστε για ό,τι δεν έχουμε, παραπονιόμαστε για ό,τι έχουμε, παραπονιόμαστε για ό,τι μας συμβαίνει και για ό,τι δε μας συμβαίνει. Θέλουμε να είμαστε δυστυχείς, απολαμβάνουμε την αυτολύπηση και επαναπαυόμαστε στην ασφάλεια της κακομοιριάς, αναλαμβάνουμε το ρόλο του θύματος. Γιατί; Μα γιατί είμαστε μεγάλα εγωιστικά μωρά, που περιμένουν τη φροντίδα των άλλων. Και σε έναν τέτοιο κόσμο, όλοι εκνευριζόμαστε από την ανωριμότητα και την ανασφάλεια των γύρω μας, αλλά όχι από τη δική μας! Είμαστε πάντα (αυτο)δικαιολογημένοι...

Yπάρχουν και κάποιοι (έστω λίγοι) που μας υποδεικνύουν την αξιοπρέπεια, την ώριμη, ενήλικη συμπεριφορά. Που κοιτάζει πάντα στο μέλλον χωρίς να ξεχνάει το παρελθόν, το παρόν, τα λάθη, τα σωστά, τα δύσκολα. Γιατί τα δύσκολα και τα δυσάρεστα είναι μέρος του ταξιδιού, μέρος του εαυτού μας. Είναι σοκαριστικό (επειδή είναι ασυνήθιστο) να βλέπουμε ανθρώπους να αντιμετωπίζουν τον πόνο τους με γαλήνη και τρυφερότητα, με στοργή και χαμόγελο. Δεν είναι αναισθησία, είναι στάση ζωής! Όταν μας συμβαίνει κάτι άσχημο, δεν ευθύνονται οι γύρω μας, δεν είναι ανάγκη να τους γεμίσουμε με τύψεις.

Η συμπαράσταση δεν απαιτείται, ούτε επαιτείται, απλώς επέρχεται. Εξαρτάται από τη θέληση των άλλων, αλλά κυρίως από τη δική μας στάση. Από την αγάπη, τη δεκτικότητα και την απλότητά μας. Από τη φυσική ευγένεια του χαρακτήρα μας.

Η θετική αύρα ενός ανθρώπου αναζωογονεί, παρακινεί και ενεργοποιεί πολλούς ακόμη. Το αληθινό χαμόγελο δεν αφήνει περιθώρια για στυφές, κακότροπες, μίζερες, εγωιστικές και μικροπρεπείς αντιδράσεις. Μας πιάνει μια ντροπή, νιώθουμε το πραγματικό μας μέγεθος! Σιγά σιγά, λίγο λίγο, ο κόσμος γίνεται ομορφότερος. Βιώσιμος και πιο φωτεινός!

Η ωριμότητα και το χαμόγελο δεν είναι αντίθετες έννοιες! Η εσωτερική ισορροπία ακτινοβολεί προς όλες τις πιθανές κατευθύνσεις. Ζηλεύω αυτήν την αρμονία...