Παρασκευή 25 Φεβρουαρίου 2011

η σύγκρουση

Οι μαμάδες έχουν πάντα δίκιο. Δυστυχώς ή ευτυχώς.

Πολλές φορές υπερεκτιμάς τις δυνάμεις σου, υποτιμάς τα γεγονότα, πιστεύεις ότι θα καταφέρεις να φτάσεις στον ήλιο. Αφήνεσαι στους πειρασμούς, υποκύπτεις στο όμορφο, το εύκολο, το ευχάριστο. Πιστεύεις σε ό,τι σου υπόσχονται. Η ευθύνη είναι δική σου.
Κάποτε φτάνει η στιγμή της αναμέτρησης με την αλήθεια. Και η πανωλεθρία. Καταλαβαίνεις τα λάθη. Τα προβλήματα είναι μπροστά σου ένα προς ένα. Μπορείς να τα μετρήσεις, να τα βάλεις στη σειρά, να τα ζυγίσεις. Η ευθύνη είναι όλη δική σου.
Θυμώνεις με τον εαυτό σου. Θυμώνεις για όσα δεν έκανες. Για όσα κακώς έκανες. Κανείς δεν μπορεί να σου πει ότι είναι όλα εντάξει. Ξέρεις ότι δεν είναι. Καταλαβαίνεις ότι ποτέ δε θα είναι τελείως εντάξει. Να μπορούσες να γυρίσεις λίγο πίσω, θα τα έκανες όλα διαφορετικά. Όλα αλλιώς. Κάπως πιο συνετά. Κάπως πιο ήρεμα. Ίσως καλύτερα. Δεν μπορείς όμως. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Υπάρχεις εδώ και μεγαλώνεις. Λυπάσαι και ωριμάζεις. Μακάρι. 

Είναι όμως φορές που το δίκιο της μαμάς δε σου λέει τίποτα. Δε θέλεις να το δεις. Θέλεις να το ανακαλύψεις μόνη σου. Πολύ αργότερα. Είναι κάτι κι αυτό.

Είναι καιρός να πέσεις στα βαθιά με δική σου ευθύνη. Κι όσο για τα λάθη, δεν τελειώνουν ποτέ!


Πέμπτη 24 Φεβρουαρίου 2011

Δευτέρα 21 Φεβρουαρίου 2011

πάρε μια ανάσα!


Θα γελάσεις απ' τα βάθη των χρυσών σου ματιών
Είμαστε μες στο δικό μας κόσμο

Η πιο όμορφη θάλασσα
είναι αυτή που δεν έχουμε ακόμα ταξιδέψει
Τα πιο όμορφα παιδιά δεν έχουν μεγαλώσει ακόμα
Τις πιο όμορφες μέρες μας
δεν τις έχουμε ζήσει ακόμα

Κι αυτό που θέλω να σου πω
το πιο όμορφο απ' όλα,
δε στο 'χω πει ακόμα.

(Ναζίμ Χικμέτ, Η πιο όμορφη θάλασσα, μτφ Γιώργου Παπαλεονάρδου)

Πάρε μια ανάσα, λοιπόν! Και χαμογέλα γιατί τα καλύτερα είναι ακόμη στο δρόμο!
Καληνύχτα.

Κυριακή 20 Φεβρουαρίου 2011

ακούσματα.... από το παρελθόν

Προσπάθησε να θυμηθείς τα γυμνασιακά σου χρόνια. Άντε και τα λυκειακά. Αυτό αμέσως αμέσως σημαίνει πήγαινε 5-10 χρόνια πίσω... Όλος σου ο κόσμος ήταν η μουσική σου, ναι. Τα τραγούδια που διάλεγες, οι στίχοι τους, οι ιστορίες τους, ο πόνος τους, η χαρά τους. Τα σιντάκια σου ήταν οι θησαυροί σου, τα αγόραζες τελετουργικά, τα ξεσκόνιζες και τα τακτοποιούσες επιμελώς, τα αρχειοθετούσες με τάξη. Κάθε πολύτιμο δισκάκι και μια ιστορία. Κάθε τραγούδι και μια ιστορία. Όλα μαζί συμπληρώνουν μια ανάγνωση της ιστορίας σου. Μια θέαση της ζωής σου με πρίσμα τα ακούσματά σου.
Τα τραγούδια σου άλλαξαν πολλές φορές, τα σιντάκια σου πολλαπλασιάστηκαν, τα ψηφιακά σου ακούσματα υπερπολλαπλασιάστηκαν. Κι εσύ έχεις αλλάξει, έχεις μεγαλώσει και πολλαπλασιαστεί κατά έναν τρόπο. Τα παλιά σου σιντάκια κάθονται πια λυπημένα και βουβά στη σιντοθήκη που σπάνια ξεσκονίζεις και χρησιμεύει για να ακουμπάς μικροαντικείμενα και τσαντούλες. Ακόμα χειρότερα, κάποια σιντάκια σου κάθονται φυλακισμένα στο τρίτο συρτάρι (αυτό που δεν ανοίγει σχεδόν ποτέ) στο πατρικό σου, αναγκασμένα να συνομιλούν στο σκοτάδι με τις παλιές μασημένες κασέτες.
Τα ξεχνάς, το ξέρω. Συνηθίζεις τη χωρική συνύπαρξη μαζί τους, ξεχνάς την ιστορία τους. Την ιστορία σου. Είναι λογικό, είσαι φτιαγμένη ώστε να εξελίσσεσαι. Αυτό σημαίνει να αντικαθιστάς. Διαρκώς. Λήθη; Όχι, σίγουρα όχι. Ένα ερέθισμα είναι πάντα ικανό να ανασύρει τις αντίστοιχες μνήμες, να σου διηγηθεί την ιστορία από την αρχή.

Επισκέφτηκα καναδυό από τα παλιά μου σιντάκια σήμερα, έτσι ξαφνικά και απρόσμενα. Χωρίς να το καταλάβω, έγινα και πάλι έφηβη, βρέθηκα και πάλι στην αυλή του σχολείου, κάτω από το γνωστό δέντρο με τα κίτρινα φύλλα. Κι όσο για τα τραγούδια... Ήταν σαν να συνάντησα φίλους καλούς που είχα να δω καιρό πολύ. Σαν να μην πέρασε μια μέρα. Τι κι αν πια έχω αλλάξει;
Τραγουδάκια μου σας αγαπώ το ίδιο όπως και τότε. Όχι, σας αγαπώ διπλά τώρα!


Πέμπτη 17 Φεβρουαρίου 2011

της νύχτας τα καμώματα...

Της νύχτας τα καμώματα τα βλέπει η μέρα και γελά, λένε.

Κι όμως, η νύχτα σου ασκεί μια παράξενη γοητεία, σου υπόσχεται... Ότι όλα μπορείς να τα κάνεις, ότι όλα μπορείς να τα κατακτήσεις. Σου προσφέρει γαλήνη και ηρεμία, μια τρυφερή αγκαλιά. Νιώθεις ότι μπορείς να κουρνιάσεις για πάντα εκεί. Κι εκείνη σε παρασύρει στην  προσωρινή ευτυχία του να βλέπεις πρώτη τις πρωινές ηλιαχτίδες, το μπλε ημίφως του ξημερώματος. Η νέα μέρα ξεκινάει με ένα χαμόγελο. Χαμόγελο για όλα αυτά που νομίζεις ότι θα κάνεις. Μόλις προσγειωθείς στην καινούρια πραγματικότητα, βρίσκεσαι σε ένα σύννεφο γλυκιάς ζαλάδας, αταραξίας και μελαγχολίας. Υπάρχεις ανάμεσα, είσαι και δεν είσαι εκεί. Τότε είναι η ώρα να πεις Όνειρα γλυκά! Καληνύχτα σας! Και μην ανησυχείς, το επόμενο ξενύχτι δεν αργεί ποτέ όσο φαντάζεσαι!

[για κάποιο λόγο αυτό το βίντεο συνδέθηκε με το χθεσινό μου ξενύχτι...
χρόνια αγαπημένο μα πολύ καιρό ξεχασμένο...]

Κυριακή 13 Φεβρουαρίου 2011

κάποιες μέρες...

Είναι φορές που θέλεις να φωνάξεις.
Είναι φορές που θέλεις να ανέβεις στην πιο ψηλή ταράτσα, να ακούσεις τον αέρα που φυσάει και μαζί με τα μαλλιά σου, να τον αφήσεις να πάρει και τα λόγια σου. Μακριά. Είναι φορές που θέλεις να ουρλιάξεις μα νιώθεις ότι δε θα ακούσει κανείς. Ή ότι θα ακούσουν όλοι.


Παρασκευή 11 Φεβρουαρίου 2011

τα κενά και τα πλήρη του χρόνου


Τρέχει... Μόνο μπροστά. Ακούραστα. Δε σταματά, δεν κοιτάζει πίσω. Κι εσύ μαζί του, είτε το θέλεις είτε όχι. Ζεις την κάθε του στιγμή, ούτε κι εσύ σταματάς ποτέ. Ωστόσο, προσπάθησε να σκεφτείς, να θυμηθείς, να ανασύρεις τις μνήμες. Κάνε ένα γρήγορο ταξίδι πίσω.
Τί βρίσκεις; Στάσεις, σταθμούς, σύμβολα. Θυμάσαι ότι πήγες στη συναυλία μετά το μάθημα που σου άλλαξε τη διάθεση, θυμάσαι ακριβώς τι φορούσες στη γιορτή του τάδε γιατί σου σκίστηκε το καλσόν την πιο ακατάλληλη στιγμή. Θυμάσαι τη διαδρομή στο λεωφορείο την πρώτη φορά. Θυμάσαι τον αποχαιρετισμό. Θυμάσαι το πρώτο λυπημένο βλέμμα, το πρώτο στοιχείο της θνητής και ανθρώπινης φύσης της. Θυμάσαι τη στιγμή που την κράτησες πρώτη φορά αγκαλιά, ήταν μόλις 20 ημερών, ήταν περίπου 5 το απόγευμα, φορούσες εκείνο το φουστάνι που αγαπάς και είχες άγχος να μυρίζεις όμορφα. Θυμάσαι ότι τη μέρα που συναντηθήκατε είχε ήλιο και βροχή και ήταν κάπως αστεία και θλιμμένα. Θυμάσαι τη λυπημένη μέρα που περπατούσες στο κρύο πεινασμένη και φορτωμένη γιατί ένιωθες ότι ο κόσμος δεν είχε για σένα μια γωνιά να κλάψεις, θυμάσαι όμως ότι ένιωσες επιτέλους ελεύθερη εκείνη τη μέρα. Θυμάσαι την πρώτη σου άσπρη τρίχα, μπορείς να προσδιορίσεις με ακρίβεια τη μέρα που αυτή η μικρή άσπρη τρίχα αποφάσισε να βγει στην επιφάνεια. Θυμάσαι την παραλία και τα αστέρια, θυμάσαι την άμμο στον αφαλό σου. Θυμάσαι το γέλιο, το ηλιοβασίλεμα, τα ιδρωμένα βλέμματα, την ευτυχία. Θυμάσαι ότι εκείνη τη μέρα σε τσίμπησαν 11 κουνούπια, θυμάσαι πού σταμάτησες για να βάλεις αμμωνία. Θυμάσαι το σκύλο που σε κοίταξε λυπημένος. Θυμάσαι τα μάτια του όταν σε είδε να μπαίνεις, μπορείς ακόμα να νιώσεις το άγγιγμά του στο χέρι σου. Θυμάσαι κι άλλα, θυμάσαι πολλά. Κλικ... Κλικ!
Υπάρχουν όμως κι άλλα αμέτρητα που αγνοείς. Σαν να μην υπήρξαν ποτέ, σαν να έχουν αναιρέσει το χωροχρονικό συνεχές. Σαν να ήταν κενά. Στη μνήμη; Ο χρόνος είναι συνεχής, η αντίληψή σου όμως γι' αυτόν είναι κβαντισμένη. Μεταπηδάς από γεγονός σε γεγονός, από όριο σε όριο. Αυτό το άπειρο, συνεχόμενο μυστήριο, προσπαθείς απελπισμένα να το κατανοήσεις με σημεία, στιγμές, στίξεις, ορισμένα και πεπερασμένα. Αυτά έρχονται μπροστά και όλα τα υπόλοιπα γίνονται το φόντο, το υπόβαθρο για τη δράση. Για τη μνήμη, για σένα.
Μοιάζεις σαν ένα Μικρό Πρίγκηπα που αιωρείται στο σύμπαν και φυτεύει τριαντάφυλλα στα γεγονότα που τον ορίζουν. Μετά, ανασυγκροτεί νοερά το σύνολο των τριαντάφυλλων και προσπαθεί να εποπτεύσει το σύμπαν, να χαρτογραφήσει την εικόνα του. Κι εκείνη, όλο του ξεφεύγει... Όλο και εμφανίζει κενά και θολές περιοχές...


[Σωζ, αν δεν ήταν η εργασία σου δε νομίζω να έφτανα σ' αυτή τη σκέψη. Οπότε, δικαιωματικά το ποστ σου ανήκει.]

Παρασκευή 4 Φεβρουαρίου 2011

will you?



Κάτω απ' τα αστέρια
Πάμε μια βόλτα
Στο φεγγάρι
Δε θα πω λέξη
Μόνο θα ακούω
Να ανασαίνεις

Πέμπτη 3 Φεβρουαρίου 2011

βροχή...


pero a la montaña ni locos nos vamos
turistas y extraños, se acercan en vano
pa' que se preocupan? derechos humanos
si aquí la justicia sale sobrando

Καλημέρα! ...sale sobrando...  Ξυπνητήρι... Ξυπνητήρι;;; Ωωωωω... Αέρας! Νερά στο μπαλκόνι, σκοτεινό παράθυρο... Βροχή! Ώρα;;; Ιιιιμμμμμ! Σκατά! Θερμοσίφωνο! Ζεστό νερό, μπάνιο, ααχ... Γρήγορα, γρήγορα! Κρεβάτι, το πάπλωμα στη θέση του, τέντωμα καλό... Πιστολάκι, γρήγορα! Μαλλιά στεγνά; Γρήγορα... Τηλέφωνο, μη χτυπάς τώρα, μη σου λέω! Όχι, δε θέλουμε αποκωδικοποιητή... Γιατί δε βλέπουμε τηλεόραση! Καθόλου; Καθόλου!!! Μπότες, κλειδιά, ομπρέλα, ήδη στην πόρτα!
Φφφ... Αέρας! Μια ομπρέλα στη βροχή, μόνη της στο δρόμο... Απογειώνεται ελαφρώς... Οι ρόδες του τρόλεϊ, το όνειρο της ομπρέλας τελειώνει εδώ! Γρήγορα... Τράπεζα, ουρά, κρύο, χρωματιστές ομπρέλες, ταλαιπωρημένες ομπρέλες, ομπρέλες με καμπούρα σαν τον ιδιοκτήτη τους, επιθετικές ομπρέλες... Λιμνούλες με καφέ νερά. Ένα βλέμμα βαθυπράσινο, δέκατα του δευτερολέπτου. Μπιπ... Μπιπ... Λεφτά, απόδειξη, κάρτα, όλα στο πορτοφόλι. Φανάρι! Φανάρι! Γρήγορα... Πλιτς... Ωωωπ, εισιτήριο, ακύρωση... Ουφ! Μια θέση... 
Ένα βιβλίο θρησκευτικό... Ιησούς Χριστός: προφητείες. Αφοσίωση. Κι άλλες ομπρέλες! Γκουχ... Γκουχ... Αψού! Ποταμάκι αίματος, η βροχή ξεπλένει το νεκρό σώμα της κατάλευκης γάτας. Γαλότσες, κι άλλες ομπρέλες, καρότσια... Μια βρεγμένη βαλίτσα, μαύρη με κόκκινα καρό, μέσα σε μια λιμνούλα γκρίζων νερών, αβοήθητη. Υποχόνδριος. Ευέξαπτος. Καβγάς... Ένα φούτερ ζακετάκι κι από μέσα ένα μακό. Βλέμμα κουρασμένο, χωρίς ομπρέλα, μούσκεμα ως το κόκκαλο! Μαλλιά ράστα, όχι από στιλ αλλά από απλυσιά, φυσικό άρωμα αποσύνθεσης, αληθινή μύγα πλεγμένη μαζί με τα ακατάστατα σκουπίδια... 
Αέρας επιτέλους! Κρύος και χωρίς άρωμα. Ψηλός, μαύρο μακρύ παλτό, κεφάλι κάτω, βλέμμα μυστηριώδες... Διάσημος ηθοποιός κινείται με τα πόδια! Φανάρι... Φανάρι! Γρήγορα! Τηλέφωνο... Όχι τώρα... Λάθος ώρα! Κρύο, βροχή, μυρωδιά χαλασμένου απροσδιόριστου πράγματος. Το χέρι σφιχτά στην τσάντα... Βλέμματα καχύποπτα. Φοβισμένα. Φτάσαμε!
Εργασία, μάθημα, χαμόγελο. Παλιός συμμαθητής. Νυν ένστολος, όπλο με χάρη στη ζώνη! Φαγητό στα γρήγορα... Τρέξιμο στη βροχή... Πλατς! Ποτάμια στο κέντρο. Αυτοκίνητα... Φλους... Πλουτς! Άλλο μάθημα. Βροχή δυνατή... Μην κοιμάσαι, μη... Γέλια!
Παλτό, σκούφος, ομπρέλα... Πάμε! Ποτάμια, καταρράκτες και σκοτάδι. Αέρας και πολυκοσμία παντού. Αναμονή... Κρύο... Βρεγμένα πόδια, βρεγμένα χέρια... Λεωφορείο! Θέσεις... Ζακέτα λερωμένη, βλέμμα απλανές, άρωμα σκουπιδιών, παραμιλητά σε άγνωστη γλώσσα, σχήματα στο υγρό παράθυρο. Παπούτσια τρύπια... Συζήτηση λεωφορείου. Υγρασία παντού... Ύφος παντογνώστη, βλέμμα θιγμένο, τηλέφωνο στο αφτί, ανεβασμένα ντεσιμπέλ! Σκοτάδι και βροχή... 
Φτάσαμε! Μαντάμ, να περάσω;;; Βρρρουουουμ βρρρουμμμ πάνω στην πλατεία! Νευρικά γέλια... Ομπρέλα... Υαλοκαθαριστήρες πάνω-κάτω, σινιάλο! Ευχαριστώ... Πλατς! Αέρας... Άσε την ομπρέλα μου κάτω! Σουπερμάρκετ... Παλτό, σκούφος, σακίδιο, σακούλες, ομπρέλα... Πλατς! Πλιτς! Πλιτς!... 
Κλειδιά... Ασανσέρ. Κλειδιά... Σκοτάδι! Απλωμένα χαλάκια στο μπαλκόνι!! Μια δεύτερη πλύση τους ήταν απαραίτητη... Θερμοσίφωνο. Ζεστό ντους... Χιλιάδες πράγματα στη σειρά αναμένουν... Ζεστή σούπα, μάτια που κλείνουν... Και μετά;
Μυρίζει εξεταστική... Καληνύχτα! Καληνύχτα;