βαβέλ

Μέσα σε ελάχιστα, κινούμενα, τετραγωνικά μέτρα, το τρόλει είναι φτιαγμένο για να χωράει και να εξυπηρετεί αναρίθμητους, μετακινούμενους, ανθρώπους. Τους καταπίνει λαίμαργα, τους ανακατεύει με μανία και τους ξεβράζει απότομα πίσω στη ζούγκλα της καθημερινής Αθήνας. Το απόλυτο χωνευτήρι εθνών, θρησκειών, πολιτισμών, συμπεριφορών και τρόπων, μα πάνω απ' όλα γλωσσών. Μια πραγματική βαβέλ πάνω σε ρόδες.

Λέξεις, φράσεις, ερωτήσεις, καβγάδες και φιλοφρονήσεις, όλα σε γλώσσες ακαταλαβίστικες, διαφορετικές, παράξενες, απολαυστικά μπερδεμένες. Γλώσσες προσαρμοσμένες στην αθηναϊκή διάλεκτο της καθημερινότητας, με εμφανείς καταβολές από κάθε γωνιά της γης, με εμφανή ίχνη άλλων γλωσσών στο διαφανές υπόβαθρο της ομιλίας. Γλώσσες που διαδεχονται η μία την άλλη στην ίδια φράση, χωρίς παύση, χωρίς σύνδεση. Γλώσσες διαφορετικές που συντίθενται ταυτόχρονα, κι εσύ τις ακούς και τις επεξεργάζεσαι δίχως να νιώθεις τη διαφορά, διακρίνοντάς τες μόνο σε κατανοητές και ακατανόητες, γνωστές και άγνωστες.

Πόσο όμορφα θα ήταν αν τις καταλάβαινες όλες και κατάφερνες να γελάσεις, πετώντας ψηλά πάνω από τη βαβέλ, αγναντεύοντας τον πύργο ανάμεσα απ' τα σύννεφα;

ρούχα

αφιερωμένο και χρωστούμενο

Αγαπώ τα ρούχα. Όπως και όλα τα αντικείμενα. Τα αγαπώ με πάθος γιατί με κάνουν να αισθάνομαι όμορφα. Τα αγαπώ με πάθος γιατί με κάνουν να αισθάνομαι. 

Ρούχα. Τα ρούχα δεν είναι κομμάτια υφάσματος πρακτικά κομμένα και ραμμένα στα μέτρα σου. Τα ρούχα δεν είναι μόδα, δεν είναι κοινωνική επιταγή, δεν είναι ταυτότητα. Κι ας μιλάνε τη γλώσσα των σημείων. Τα ρούχα, πάνω απ' όλα, είναι μνήμες και συναισθήματα. Τα ρούχα είναι ιστορία και γεγονότα αμιγώς προσωπικά. Τα ρούχα είναι χάρτες, είναι ημερολόγια. Είναι παιδικά δωμάτια γεμάτα αφίσες και ζωγραφιές και σημειώματα και φωτογραφίες και γρατζουνιές στα έπιπλα και μαυρίλες στους τοίχους και σκορπισμένα παιχνίδια στο πάτωμα, να ξεχειλίζουν απ' τα σκισμένα παραμορφωμένα κουτιά τους.

Τα ρούχα είναι μνήμες. Εκείνο το μπλουζάκι το φορούσες εκείνο το βράδι που στο σινεμά το απαλό αεράκι σε έκανε να νοσταλγήσεις το μέλλον σου, καθώς το άρωμα του γιασεμιού σου ψιθύριζε νότες καλοκαιριού και μύριζε ευτυχία το βλέμμα σου. Εκείνα τα παπούτσια ταξίδεψαν σε έξι χώρες, περπάτησαν τόσες πρωτεύουσες και έχουν γραμμένα στη χιλιοπατημένη σόλα τους όλα τα βήματά σου, όλες τις πέτρες των πλακόστρωτων, όλες τις λάσπες, όλη την υγρασία του γρασιδιού, όλες τις ορθοπεταλιές, όλη τη θλίψη, όλα τα φιλιά και όλα τα όνειρα. Εκείνη η ζώνη είναι η ιστορία της θείας που πάχυνε και η ιστορία της μαμάς που ποτέ δεν τη φόρεσε. 

Και κάθε φορά που τα φοράς, κάθε φορά που τρίβονται απαλά στο σώμα σου, τα ρούχα εγγράφουν νέες μνήμες, πλημμυρίζουν με νέα αρώματα και γεμίζουν νέες αγάπες. Κάθε φορά που τα φοράς, αποτυπώνουν στη φθορά τους ένα κομμάτι δικό σου, εμπλουτίζονται με σημάδια και ουλές του καθημερινού σου πολέμου.

Γι' αυτό και δεν μπορείς να επιτρέψεις σε ένα οποιοδήποτε κομμάτι ύφασμα, όσο ακριβά καλοραμμένο κι αν είναι, να ακουμπάει επάνω σου και να εγγράφει την ιστορία σου. Γι' αυτό και δεν μπορείς να πετάξεις τα χιλιοπαλιωμένα κουρέλια που καταστρέφονται κάθε φορά που τα αγγίζεις. Γι' αυτό και μόνο εσύ ξέρεις να φυλάς τα ιδιαίτερα κομμάτια για τις ιδιαίτερες περιστάσεις, με σχεδόν εμμονικές τάσεις που μόνο εσύ καταλαβαίνεις.

ομιχλώδης διαδικτυακή φαντασία

αφιερωμένο στα ομιχλώδη πορτραίτα της μπλογκόσφαιράς μου

Ανάσες, αισθήσεις, στίξεις, σκέψεις, συναισθήματα, λέξεις, εμπειρίες και αναμνήσεις. Κατασκευάζεις την ασαφώς πεντακάθαρη διαδικτυακή σου εικόνα. Κοιτάζεις με περιέργεια άλλες, εξίσου θολές, εικόνες και βλέπεις το είδωλό σου να καθρεφτίζεται στην απαράμιλλη διαδικτυακή τους θαμπάδα. Νιώθεις, ζεις, ονειρεύεσαι, ξυπνάς και κοιμάσαι μέσα στις ίδιες εικόνες. Εκείνες, επιβλητικές, σαν κάδρα κρεμασμένα στο κάστρο, γεμάτα σκόνη που εμπνέει σεβασμό, σε καλούν να πας κοντά τους. Δε γνωρίζεις την ιστορία τους, αγνοείς τα πρόσωπα που εικονίζονται και ερμηνεύεις την εικόνα. Απλώς ερμηνεύεις την εικόνα. 

Και νιώθεις όμορφα, πολύ όμορφα. Και μπαίνεις μέσα στο ομιχλώδες σύμπαν της, και επιπλέεις ελεύθερα από άκρη σε άκρη. Και φαντάζεσαι, και δημιουργείς, και ανακατασκευάζεις, και ταυτίζεις με τις δικές σου εμπειρίες και μνήμες. Και κάπου, κάπως, κάποτε, το θολό πορτραίτο γίνεται για σένα πεντακάθαρο. Είναι πια ένα δικό σου πορτραίτο, μα δεν έχει πια σημασία. Ίσως η αρχική εικόνα έχει γίνει διάφανη μόνο για σένα κι έχεις καταφέρει να φτάσεις μαγικά στην καρδιά της. 

Ίσως η ομιχλώδης διαδικτυακή φαντασία σου είναι που τα δημιούργησε όλα. Μα δεν έχει πια σημασία. Δεν έχει πια σημασία, γιατί έχεις φτάσει ένα βήμα πιο κοντά στο μοναδικό πυρήνα που δε θα καταφέρεις ποτέ να αγγίξεις. Το άπιαστο εσωτερικό σου εγώ σου χαμογελάει γλυκά μισοκρυμένο πίσω απ' το πεντακάθαρο πορτραίτο σου (τους).