tag:blogger.com,1999:blog-16999403171821975102024-03-21T05:00:56.867+01:00παπαρούνα στον αέραΗ Ιθάκη σ' έδωσε τ' ωραίο ταξείδι.
Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο.
(Κ. Π. Καβάφης)παναγιώταhttp://www.blogger.com/profile/12721044169198430705noreply@blogger.comBlogger144125tag:blogger.com,1999:blog-1699940317182197510.post-26430043816831873372014-08-18T01:43:00.000+02:002014-08-18T01:58:20.185+02:00"σαν γυφτάκια ξυπόλητα με λαδωμένα μαλλιά"<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div style="text-align: right;">
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: small;"> intro: <a href="https://www.youtube.com/watch?v=ETX4FuzshJQ">https://www.youtube.com/watch?v=ETX4FuzshJQ</a></span></span></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><i>Βρεγμένο γρασίδι, αστέρια και ήχος κρυστάλλινος. Πεντακάθαρος. Ήχος ψιθυριστός. Ανάμεσα σε ψιχάλες και ανέμους, νότες σε τύλιγαν και μπλέκονταν στα μαλλιά σου. Θυμάσαι; Ήσουν μικρή, ίσως να μη θυμάσαι. Κοιμόσουν αποκαμωμένη, με τα μπράτσα ακουμπισμένα στην πλάτη μιας πλαστικής καρέκλας, τα μαλλιά σου λυτά, αφημένα σε μπούκλες που τυλίγονταν νωχελικά γύρω από τον εαυτό τους. Δίπλα σου, ένα ζευγάρι, θείοι σου ή κάτι τέτοιο, κι ένα κορίτσι μερικά χρόνια μεγαλύτερό σου, ξαδέρφη που γνώριζες κάθε καλοκαίρι. Σε είχαν πάρει μαζί τους εκείνο το βράδυ. Μύριζες παιχνίδι στην αυλή και αθωότητα και παιδική δίψα -τα παιδιά μεγαλώνουν πολύ το καλοκαίρι- και σε είχαν πάρει μαζί τους στη συναυλία. Χωρίς την αδελφή σου. Εφηβικά πείσματα, ίσως σκέφτηκες, εκείνη άλλωστε το συνήθιζε να ευχαριστιέται τη μοναξιά πού και πού, να μένει μόνη όταν οι άλλοι ήταν μαζί. Έτσι κι αλλιώς, δεν έχεις ξεχάσει τα Χριστούγεννα που κάνατε μόνες στο σπίτι. Εκείνη το είχε προτείνει τότε, ήταν πάντα λιγάκι αρχηγός. Μα δεν παραπονιόσουν. Εξάλλου ήσουν η πιο μικρή και τα μαλλιά σου μύριζαν παιδικό σαμπουάν και τρυφερότητα. Κοιμόσουν, λοιπόν, και σε σκέπασαν με το τζιν μπουφάν, σε σκέπασαν και δεν κουνήθηκες καθόλου. Σε χάιδευαν στην πλάτη απαλά, όλο το βράδυ, και μάλλον το απολάμβανες. Με τις πρώτες σταγόνες, ο τόπος γέμισε ομπρέλες, μικρές, μεγάλες, πολύχρωμες, ομπρέλες. Και ακατάληπτη βαβούρα, μικρή δυσφορία. Ίσως να το ονειρεύτηκες, γι' αυτό και το θυμάσαι. Η βροχή δυνάμωνε, δυνάμωνε, καλοκαιρινή καταιγίδα κι η ομπρέλα δεν ήταν πια αρκετή. Στη βροχή σε άφησαν οι δικοί σου να κοιμάσαι ευτυχισμένη, χαϊδεύοντας την πλάτη σου και μουλιάζοντας τα πόδια τους στο λασπωμένο γρασίδι. Οι ομπρέλες σηκώνονταν μία μία και εξαφανίζονταν τρέχοντας, ώσπου απόμειναν άσπρες καρέκλες άδειες και διάσπαρτοι άνθρωποι καλοκαιρινοί, απροστάτευτοι, αγκαλιασμένοι και ήρεμοι. Τα μικρόφωνα έκλεισαν και η ορχήστρα μάζεψε τα όργανά της, μα εκείνοι παρέμειναν ανοιχτοί, γύρω σου. Οι δικοί σου τρίβοντάς σε απαλά, παρατηρώντας τη βρεγμένη σου κόμη, όχι χωρίς μια δόση ανησυχίας. Και τότε συνέβη κάτι μαγικό. Όλα απογυμνώθηκαν, έμοιασαν κρυστάλλινα σαν σταγόνες, κι ήταν εκεί εκείνος, η τρυφερή του φωνή και το μαντολίνο, εκείνη, η διάφανη αγριάδα της φωνής της, οι σταγόνες, το βρεγμένο γρασίδι, ο θυμωμένος ουρανός και τα φωτισμένα ερείπια στο βάθος. Η φωνή της, καθαρή και τραχιά όσο ένα ξαναμμένο παιδί που δε σταματά να παίζει, ιδρωμένο, κατάκοπο, με γρατσουνισμένα γόνατα, κι εσύ κοιμόσουν με ένα ανεπαίσθητο ροχαλητό. Όταν κόπασε η μπόρα, ανασηκώθηκες και βρέθηκες περιτριγυρισμένη από ανθρώπους που είχαν ενωθεί, στις νότες εκείνες που ακούστηκαν βρεγμένες, κρυστάλλινες, χωρίς μικρόφωνο, χωρίς φτιασίδια, αληθινές, διαπερνώντας τις στάλες και σκεπάζοντας την υγρή χλόη με ένα μεταξένιο πέπλο. Θυμάσαι; Ήταν η πρώτη σου συναυλία, ίσως, και θα σε έκανε να αναζητάς, πάντα, έναν περίπατο στα αστέρια, μια πτήση στη γη.</i></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/poluURwuc8Q?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
</div>
<br /></div>
παναγιώταhttp://www.blogger.com/profile/12721044169198430705noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-1699940317182197510.post-30842311255095234992014-07-09T01:56:00.002+02:002014-07-09T02:04:31.380+02:00γραφίτης<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<i><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">Πού πάνε οι λέξεις όταν πέφτουν; </span></i></div>
<div style="text-align: justify;">
<i><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">Στο περιθώριο της σελίδας, με μολύβι, εύθραυστο αχνό μολύβι, η ψευδαίσθηση της αναστρεψιμότητας, μικρές λεξούλες σημειωμένες. Και μερικές υπογραμμίσεις. Και κυκλάκια. Και συνειρμοί. Πάνω στο κείμενο, μέσα στο κείμενο, πέρα από το κείμενο, νέοι συνειρμοί. Δευτερογενείς. Πότε τελειώνει το βιβλίο; Με ρώτησες ένα πρωί, όμως δεν ήξερα τι να σου πω. Στον καθρέφτη, φαντάστηκα πως σε κοίταζα, μα ήταν μόνο μια αντανάκλαση. Κάθε φορά που το διαβάζεις, το γράφεις ξανά. Γράφεις επάνω του, πάνω στις λέξεις. Και τότε, λίγο τσακίζεις τη σελίδα, στην άκρη της γωνίας, αμυδρά, ανεπαίσθητα. Αφήνεις ίχνη, σημάδια. Με την ελπίδα. Με την προσδοκία. Με τη χαρά της ανακάλυψης. </span></i></div>
<div style="text-align: justify;">
<i><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">Και οι λέξεις πέφτουν, απαλά, από την άκρη του μολυβιού, ασυνάρτητη ύλη που αγγίζει το χαρτί. Τη σελίδα του βιβλίου, αυτήν τη λίγο τσακισμένη. Κι εκεί προσγειώνονται, περιμένουν, φυτεμένες σαν δέντρα, ριζωμένες στο σημείο που γι' αυτές προπαποφασίστηκε. Στη δεύτερη επίσκεψη, στην τρίτη, δεν έχουν ποτέ το ίδιο νόημα. Είναι εκεί, μα είναι απούσες. Δεν παραπέμπουν πια στον ίδιο συνειρμό, μόνο παράγουν άλλους. Καινούριους, πολλαπλάσιους. Κι είναι ακριβώς εκεί που μπορώ να σε ρωτήσω, κοιτώντας μέσα από τον ίδιο καθρέφτη, μα τώρα πια σε άλλη χώρα. Τελειώνει το βιβλίο; </span></i></div>
<div style="text-align: justify;">
<i><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">Ξανά και ξανά και ξανά, μέσα από τον καθρέφτη, μέσα μου κοιτάζεις, και με ρωτάς με ύφος παιδιού που ξύπνησε στις πρωινές ηλιαχτίδες. Δέσμη φωτός, και βροχή οι λέξεις πέφτουν.</span></i></div>
</div>
παναγιώταhttp://www.blogger.com/profile/12721044169198430705noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1699940317182197510.post-41426505501054407072014-05-10T21:21:00.001+02:002014-05-10T21:31:38.571+02:00άκου μια διαδρομή<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<i><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">Είπε πως το λεωφορείο θα μπορούσε να χωρέσει 267 ανθρώπους σε υγρή κατάσταση. Ένα λεωφορείο. Εσύ δεν ήσουν όμως σε ένα λεωφορείο, ήσουν στο λεωφορείο. Στο δικό σου λεωφορείο. της δικής σου διαδρομής, Σάββατο μεσημέρι. Και δεν είχες γύρω σου ανθρώπους σε υγρή κατάσταση. Είχες μια φίλη πλάι σου και είχες συναντήσει τυχαία μια γνωστή σου. Μέσα σε αυτό το ίδιο λεωφορείο. Σιγά σιγά άρχισαν να μπαίνουν κι άλλοι, άνθρωποι. Μερικοί έβγαιναν κιόλας, σποραδικά. Σήμερα αποφάσισες να τους ακούσεις. Μόνο να τους ακούσεις. Η θέση σου ήταν ιδανική. Ακριβώς στο κέντρο, πίσω από τη φυσούνα, σε ένα από τα χαμηλά καθίσματα, παράθυρο. Καθώς ο ήλιος έριχνε παιχνιδίζοντας τις αχτίδες του στο πρόσωπό σου, μισόκλεινες τα μάτια και ανοιγόσουν στις φωνές. Είναι που όλες οι φωνές μαζί δε βγάζουν πάντα νόημα. Με λίγη τύχη όμως οι φωνές μετατρέπονται σε λέξεις. Καμιά φορά μαζεύονται οι λέξεις και φτιάχνουν διαλόγους, φτιάχνουν ιστορίες. Ακίνητος σε 0.3 τετραγωνικά μέτρα, κάθε άνθρωπος διηγείται εν δυνάμει μια ιστορία. Κι οι ιστορίες ξεδιπλώνονται τα μεσημέρια με ήλιο στο κέντρο της πόλης, πλημμυρίζοντας ένα κουτί που θα μπορούσε να χωρέσει 267 ανθρώπους σε υγρή κατάσταση. </span></i></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/2U4hUH8IK1o?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<br /></div>
παναγιώταhttp://www.blogger.com/profile/12721044169198430705noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1699940317182197510.post-40695626830994830492014-05-04T18:04:00.000+02:002014-05-04T19:06:29.359+02:00χωρογραφία<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-MmZgMnQ7M3FhUu0o7JRy6QxhSik06SWJ7qTG6T3Yt7N8nRo8wthMlmmcV3WZVHmMgSe2us1-PYPOiOVotY5swRVuiVmy1hxH8e1L746VoXIDMMV3F1wQGifhzm17DTdQzaIOeCVlimY/s1600/jo+faig+el+carrer.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-MmZgMnQ7M3FhUu0o7JRy6QxhSik06SWJ7qTG6T3Yt7N8nRo8wthMlmmcV3WZVHmMgSe2us1-PYPOiOVotY5swRVuiVmy1hxH8e1L746VoXIDMMV3F1wQGifhzm17DTdQzaIOeCVlimY/s1600/jo+faig+el+carrer.jpg" height="320" width="218" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="color: #999999;"><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">Joan Colom, <i>Ο δρόμος</i>, 1960</span></span></td><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><br /></td><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><br /></td></tr>
</tbody></table>
<br />
<i><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">Κι έτσι απλά, συνέχισε το δρόμο του. Έτσι απλά, κι εκείνη το δικό της. </span></i><br />
<i><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">Είχε ένα σακάκι κρεμασμένο στον αριστερό του ώμο. Κρατούσε μαζεμένη τη μακριά της φούστα στο αριστερό της χέρι, καθώς ανέβαινε. Την κοίταξε για μια στιγμή, μετά έστρεψε το βλέμμα στη θέα. Ασυναίσθητα, κοίταξε κι εκείνη προς τη θέα. Εντυπωσιακοί κήποι, εντυπωσιακή πόλη. Στην αίθουσα, τα σώματά τους σχεδόν συγκρούστηκαν αναπάντεχα. Της χάρισε ένα βλέμμα ένοχης απορίας. Του χάρισε ένα αμήχανο γέλιο.</span></i><br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">Εγώ κάνω το δρόμο.</span><i><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"> Φωτογραφίες ανθρώπων, πρόσωπα, χέρια, πλήθη, σώματα, κινήσεις, βήματα. Βλέμματα διασταυρούμενα, βλέμματα χωρίς ανταπόκριση. Βλέμματα στο αόρατο. Ανθρώπινα. Η ιστορία μιας πόλης ξεδιπλώνεται στους ανθρώπους της. Στο δρόμο. Μέρα τη μέρα, στιγμή τη στιγμή. Όχι μία ιστορία, πολλές ιστορίες. Ανθρώπινες. Της διπλανής πόρτας. Στο δρόμο. Ιστορίες-εικόνες. Ιστορίες μικρές, ασήμαντες. Ιστορίες αποσπασματικές. Οι ιστορίες, απλωμένες όλες στους τοίχους. Ανθρώπινοι λαβύρινθοι. Οι ιστορίες, σκηνικά συναντήσεων. Οι ιστορίες, σε αναμονή νέων ιστοριών.</span></i><br />
<i><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">Σε ελεύθερη περιπλάνηση ανάμεσα σε μωσαϊκά από στιγμιότυπα του δρόμου, άνθρωποι διασταυρώνονται, γελούν, προβληματίζονται, θαυμάζουν. Διαγράφοντας πορείες , δημιουργώντας περιοχές επιρροής, οι άνθρωποι εμπλέκονται σε καταστάσεις εφήμερες. Γίνονται, άθελά τους, εν δυνάμει στιγμιότυπα κάποιου αόρατου φωτογράφου. Παίρνουν, άθελά τους, μέρος σε χωρογραφίες απρόσμενες. Και συναντιούνται, ανταλλάσσουν βλέμματα και σκέψεις και ίσως κάποιες ελπίδες ή μερικές λέξεις. Και οι πορείες τους διαχωρίζονται ξανά, μετά από μια περίτεχνη πιρουέτα. </span></i><br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><br /></span>
<a href="http://museunacional.cat/en/i-work-street-joan-colom-photographs-1957-2010"><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">http://museunacional.cat/en/i-work-street-joan-colom-photographs-1957-2010</span></a></div>
παναγιώταhttp://www.blogger.com/profile/12721044169198430705noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1699940317182197510.post-5683376667578430312014-05-02T18:35:00.001+02:002014-05-02T18:35:54.722+02:00χωρίς παύση<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<i><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">Είναι που οι σκέψεις ξεπετάγονται ξαφνικά, είναι που μερικές φορές υπάρχει ένας καθρέφτης, ανθρώπινος, που σε κοιτάζει κατάματα. Κι είναι που οι ερωτήσεις περιέχουν απαντήσεις. Κι είναι που οι απαντήσεις ξυπνούν το πρωί και κάνουν ερωτήσεις. Και από την αρχή ξανά. Στο μαγιάτικο σύμπαν, ο ουρανός δεν έχει σύννεφα, μόνο αραχνοΰφαντα βαμβάκια που κινούνται ασταμάτητα. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να κινηθείς μαζί τους, χωρίς όριο, χωρίς παύση. Σε μέρες μεγάλες, φωτεινές, επιπλέοντας σε αστερισμούς πραγμάτων που υπάρχουν και χαμογελούν με τα μάτια κλειστά.</span></i><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/zm1lbSLZ4SU?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<br /></div>
παναγιώταhttp://www.blogger.com/profile/12721044169198430705noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-1699940317182197510.post-77801992083116853162014-04-30T23:59:00.001+02:002014-05-07T16:00:30.836+02:00κορνίζες στο κατώφλι<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<i><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">Ωθήσατε, και μια διαγώνια γραμμή, μαύρη πινελιά πάνω στο τζάμι. Της άρεσε πολύ να τρέχει και να ακούει την πόρτα να περιστρέφεται πίσω της, σε γωνία εκατόν ογδόντα μοιρών, λουσμένη στο φως. Λουσμένη στο φως γιατί ο διάδρομος είχε μπαλκόνι. Ναι, μπαλκόνι, όπως τα μπαλκόνια των σπιτιών, γιατί να μην έχει κι ο διάδρομος το μπαλκόνι του; Εξάλλου, από τον ακάλυπτο έμπαινε άπλετο φως, ήταν μεγάλος και ανοιχτός από το νότο. Όμως γι' αυτό θα μιλήσω αργότερα. Κοντοστάθηκε. Το φως περιέγραφε το πλαίσιο της τζαμένιας πόρτας, ξύλινο, καφεκόκκινο, αδρό. Απλό, όμως με βάρος. Με βάρος, όμως η πόρτα δεν ακουμπούσε στο δάπεδο, δε σερνόταν πάνω στο μάρμαρο. Αυτό το ξύλινο πλαίσιο δε θα καταδεχόταν ποτέ να συρθεί, έπρεπε να αιωρείται σε απόσταση ενός εκατοστού. Να αιωρείται, για να μπορεί να υπάρχει. Αναπάντεχη ήταν η θέα εκείνης της πόρτας. Ωθήσατε, αναπάντεχα, και θα κατρακυλήσετε στις αναμνήσεις. Ωθήσατε, αναπάντεχα, και είστε πια σε ένα φωτεινό γνώριμο κόσμο. Η βελέντζα ήταν πορτοκαλί, λουσμένη στον απογευματινό ήλιο. Πορτοκαλί, και της άρεσε να οραματίζεται στρώσεις ατελείωτες από τριμμένο καρότο, αφράτες, φρέσκιες, αρωματικές. Το κείμενο πρέπει να γραφτεί αποσπασματικά, σκέφτηκα. Γιατί οι αναμνήσεις μοιάζουν με χαλάζι όταν αποφασίζουν να μας βρουν έτσι ξαφνικά. Και γιατί μια ζωή δε χωράει στη συνεχή αφήγηση. Μόνο θραύσματα απομένουν, μπορούμε να τα αγγίξουμε επιλεκτικά όπως τα κομμάτια μιας σπασμένης τζαμαρίας σε ένα ερείπιο. Και γιατί είναι τα πόδια μου που κατακερματίζουν την επιφάνεια του δρόμου, είναι τα πόδια μου που δειγματοληπτικά εξετάζουν το χώμα. Ασυνέχειες μέσα στη συνέχεια, την αμείλικτη συνέχεια, την ασταμάτητη συνέχεια. Το μυστικό πέρασμα του δευτέρου ορόφου είχε κάτι το μαγικό. Ήταν σίγουρη πως έκλεινε τα βράδια, ήταν σίγουρη πως κάποιες στιγμές, αν δεν ήταν αρκετά προσεκτική, είχε τη δυνατότητα να την εγκλωβίσει σε μια παράξενη κρυμμένη διάσταση. Αν δεν ήταν αρκετά γρήγορη. Κι έπειτα, εμφανίζονταν νερά στο μπαλκόνι, ξαφνικά πλημμύριζαν τα παιδικά της δάχτυλα, πλημμύριζαν τα ακαθόριστα αναρίθμητα νησάκια του μαύρου μωσαϊκού. Πόσο όμορφο ήταν το μαύρο μωσαϊκό, πόσο ανακουφιστικά ζεστό το καλοκαίρι. Ήταν επίσης σίγουρη πως το νερό που πλημμύριζε το μπαλκόνι ήταν κάποιο μαγικό φίλτρο, της μάγισσας που είχε μεγάλα γυαλιά και στρογγυλεμένη μύτη, σφιχτά κουμπωμένο το πουκάμισο ως το γιακά και κοκκινωπά μαλλιά, πιασμένα κότσο. Έχω ήδη πει πολλά, μα δεν έχω φτάσει στα κάδρα. Στις κορνίζες. Κάδρα ή κορνίζες, δεν ξέρω να πω με σιγουριά. Με κάδρο την τζαμένια πόρτα και την υπογραφή Ωθήσατε μπόρεσα μόνο να τη δω να κοιτάζει. Στο μπαλκόνι βγήκε ξανά, και ένιωσε το κάγκελο πιο σκουριασμένο, άκουσε μέσα από το χέρι της τη μητρική κραυγή, μη στηρίζεσαι εκεί. Και απέφυγε την τελευταία στιγμή την αναμέτρηση με το σάπιο σίδερο. Δε βρήκε το κουράγιο να σπρώξει την πόρτα όπως τότε, να την ακούσει να ταλαντεύεται ανοιγοκλείνοντας, να νιώσει την απόσβεση, να τη δει να σταματάει ξανά σε θέση αναμονής. Κι ας μη φοβόταν πια τη μάγισσα, που δεν υπάρχει πια. Μέσα από το τζάμι κοίταξε την πόρτα, πιο αδιαπέραστη από ποτέ. Κοίταξε τα προπύλαια, τρεις γλάστρες εκατέρωθεν, με σειρά αυξανόμενου ύψους. Πρέπει να εξηγήσω πως είχε μπει από την άλλη πλευρά της στοάς, πως ανεβαίνοντας τη σκάλα έψαχνε να επαληθεύσει αν ήταν όλα εκεί έτσι όπως τα θυμόταν. Γιατί όπως είπα, ήξερε πως ήταν όλα μαγικά και είχαν τη δυνατότητα να αλλάξουν θέση ανά πάσα στιγμή. Ή μορφή. Ή και τα δύο. Το σκηνικό ήταν δυναμικό. Ο θρόνος ήταν στη θέση του, στρογγυλός, ολοστρόγγυλος. Ήταν επιβλητικός γιατί η έλικα εκτεινόταν καθ' ύψος σχηματίζοντας έναν νοερό κύλινδρο ακριβώς από πάνω του. Σίγουρα θα βρισκόταν εκεί κάποιος αόρατος βασιλιάς. Προσπέρασε, μα συνέχισε με το βλέμμα καρφωμένο καθώς ανέβαινε. Για μια στιγμή δίστασε, ξέχασε τον όροφο του μυστικού περάσματος. Πώς είναι δυνατόν, ήθελα να της πω, μα σύντομα βρέθηκε να χαϊδεύει το σιδερένιο πόμολο του ρόμβου. Και ήξερα τότε πως θα έβρισκε το δρόμο. Ο ρόμβος άνοιξε, αποκαλύπτοντας μια θέα του ακάλυπτου από χαμηλά. Τα κεραμίδια ήταν τώρα στο ύψος του ματιού της. Έχουν το χρώμα του κρασιού αυτά τα κεραμίδια, πάντα αυτό το χρώμα είχαν. Είδε κάποτε μια τρύπα στα κεραμίδια, από πάνω. Ήταν τη μέρα που την έστειλαν για ψώνια στο σουπερμάρκετ. Βρήκε έναν πράσινο κουβά στη μέση του διαδρόμου, αδέσποτο ανάμεσα στα τρόφιμα. Δεν ξέρω αν θυμάσαι τότε που τα σουπερμάρκετ ήταν μικρά, μοναδικά, έφεραν το όνομα του κυρίου Τάκη, που ο αδελφός του ήταν συμμαθητής του μπαμπά και η γυναίκα του δούλευε γραμματέας στον οφθαλμίατρο εκείνον τον ψηλομύτη. Τότε τα σουπερμάρκετ είχαν και κουβάδες στο πάτωμα, όταν έβρεχε. Και μόλις γύρισε σπίτι, ξανακοίταξε την τρύπα στα κεραμίδια. Δεν το ήξερε τότε, μα στον ακάλυπτο εκείνο μάθαινε το χώρο. Πάνω, κάτω, τι σημαίνει ένας όροφος, δύο, τρεις, έχουμε ακόμη δυο σπίτια πάνω από το κεφάλι μας. Στα ακατάστατα τοιχάκια χανόταν σε φανταστικούς κόσμους. Τα μετρούσε, με το σώμα της, σκαρφαλώνοντας νοερά, πηδώντας από μπαλκόνι σε κουβά, γλιστρώντας από τη σφουγγαρίστρα, πέφτοντας από τα δύο μέτρα. Τα απογεύματα που δεν υπήρχαν οι ατελείωτες εκτάσεις αφράτου καρότου, υπήρχε ένα μεγάλο μαξιλάρι στο γυμνό τσιμέντο. Και ένα ζευγάρι πατούσες ξεγλιστρούσαν κάτω από το σιδερένιο κάγκελο, και οι πολύχρωμες σελίδες με τους ήρωες που έβγαζαν άναρθρες κραυγές, ζωντάνευαν στην τσιμεντένια σκηνή. Ήταν λείο το τσιμέντο, μα μέσα του διακρίνονταν τα χαλίκια. Της άρεσε να τα μετράει, από τότε. Και σου είπα ήδη πως είδε κορνίζες εκατέρωθεν της πόρτας, στο κατώφλι, πάνω από τα φυτά. Στάθηκε, συγκράτησε τη στιγμή στον αέρα για μερικά λεπτά. Είναι θαλασσογραφίες, αποφάσισε. Μόνο θαλασσογραφίες θα μπορούσαν να είναι. Ή ίσως σχέδια καραβιών, ιστιοφόρων. Αυτή τη φορά δε χρειάστηκε καν να διασχίσει την πόρτα, και βρέθηκε στο πέλαγος, ρυμουλκώντας με σχοινί το κάθε νησάκι, συναρμολογώντας μια μεγάλη σχεδία. Με τρύπες, όπως τα κεραμίδια. Με τρύπες για να μπορεί να φεύγει και να έρχεται. Την επόμενη φορά ίσως την πείσω να κατέβει στο δωμάτιο των κροκοδείλων.</span></i></div>
</div>
παναγιώταhttp://www.blogger.com/profile/12721044169198430705noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1699940317182197510.post-29198918248599958072014-04-05T10:17:00.001+02:002014-05-01T00:07:21.613+02:00διαδικασία οικειοποίησης περιοχών<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<i><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">Ξεκινάς πρώτα από μια μικρή γωνία. Πρέπει να είναι γωνία. Ξεκινάς τοποθετώντας κάτι. Κάτι δικό σου, κάτι που έρχεται από εκεί που έρχεσαι κι εσύ. Καλό είναι η γωνία να είναι καθαρή και ασφαλής, χωρίς τρύπες, βαρετή, χωρίς εκπλήξεις. Μπορείς να τοποθετήσεις περισσότερα πράγματα, ένα όμως είναι αρκετό και απλοποιεί την κατάσταση. Μόλις νιώσεις έτοιμος, κάθεσαι στη γωνία και παρατηρείς. Αφουγκράζεσαι, κατά προτίμηση στο σκοτάδι, προσπαθείς να συνηθίσεις τις μυρωδιές, τη θερμοκρασία, να καταγράψεις την κινητικότητα. Με το σκοτάδι ίσως ξαγρυπνήσεις, προσπαθώντας να μη χάσεις στιγμή. Αργότερα κάνεις διαδρομές, εξερευνώντας τριγύρω, τοποθετώντας και αλλού αντικείμενα, δοκιμάζοντας τον ήλιο σε άλλα σημεία. Επιστρέφεις πάντα στη γωνία. Τακτικά. Είναι ανάγκη να περνάς χρόνο μαζί της. Δεν μπορείς να είσαι σίγουρος αν μπορείς να την αφήνεις μόνη της. Ίσως χρειαστεί να παρασιτήσεις, να προσκολληθείς για λίγο σε άλλες γωνίες, διαφορετικές από τη δική σου. Πρέπει να ετοιμάσεις ένα μηχανισμό ώστε να σου δίνουν την ψευδαίσθηση πως είναι δικές σου. Να τοποθετήσεις κι εκεί κάτι, ενδεχομένως. Ή να συναναστραφείς με τους εκεί. Να κερδίσεις την αποδοχή τους, να τους αφήσεις να σου εμπνεύσουν εμπιστοσύνη. Είναι απαραίτητη η εμπιστοσύνη. Είναι απαραίτητο να πιστέψεις. Τώρα πρέπει να είσαι έτοιμος. Με τη γωνία σου καθαρή και προστατευμένη, μπορείς να δοκιμάσεις την τύχη σου και σε άλλες γωνίες. Μπορείς να κατασκευάσεις άλλες γωνίες, να στήσεις νέα σκηνικά, να πολλαπλασιάσεις τα αντικείμενα. Σταδιακά. Ξεκινώντας από τη γωνία, να εγγράφεις περιοχές οικειότητας. Να αφήνεις σιγά σιγά, ίχνη. Τώρα αφήνεις τη γωνία για περισσότερο χρόνο, θα είναι ασφαλής και μόνη της, κι εσύ μακριά της. Μπορείς πια να περάσεις χρόνο στις νέες περιοχές, να αφουγκραστείς εκεί τους ήχους, να παρατηρήσεις εκεί. </span></i></div>
</div>
παναγιώταhttp://www.blogger.com/profile/12721044169198430705noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1699940317182197510.post-89099292349535437332014-03-26T21:54:00.002+01:002014-03-26T21:54:55.527+01:00προφέροντας τα βήματα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<i><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">Ήταν γεμάτη. Γεμάτη, φουσκωμένη, ένιωθε την ενέργεια να συσσωρεύεται σε ένα ακίνητο σώμα, ακουμπισμένο σε μια άβολη καρέκλα. Ένιωθε την πληροφορία να την κατακλύζει, ένιωθε να γεμίζει με μεγάλη ταχύτητα, ένιωθε τις σκέψεις της να πολλαπλασιάζονται. Ένιωθε να γεμίζει, να μην μπορεί να αναπνεύσει, να μην αντέχει άλλο. Ένιωθε μια δυσφορία. Και τότε κατάλαβε. Βγήκε στο δρόμο με φόρα, άφησε τη σιγή με τα πνιχτά σχόλια και τους ήχους υπό καταστολή πίσω της. Βγήκε κι ελευθερώθηκε από τα ιδρυματικά φώτα, από το επίμονο βουητό του κλιματισμού, από τη γυαλιστερή ατμόσφαιρα εργαστηρίου. Στο δρόμο, ψιχάλιζε ειρηνικά. Χωρίς ομπρέλα, επιτάχυνε το βήμα. Κι άλλο, κι άλλο, με δύναμη, με ορμή, με ένταση. Ναι, ένταση ήταν αυτό που την έπνιγε. Κι άλλο, με δύναμη, περπατούσε βουβά και άκουγε γύρω της. Η λεωφόρος, ο κόσμος που περπατούσε στο πεζοδρόμιο, μερικές φευγαλέες κουβέντες. Η βροχή σκέπαζε τους ήχους, τους κατάπινε. Τα φώτα εμφανίζονταν θολά μέσα στην υγρασία. Κι εκείνη συνέχιζε, με αυξανόμενη ταχύτητα, με ένταση. Ένα τραγούδι τη βρήκε στο φανάρι, το μουρμούρισε. Το μουρμούρισε για λίγη ώρα. Μέσα της, έφτιαχνε διαλόγους, εξηγούσε, ρωτούσε, απαντούσε. Πήρε τις απαντήσεις της. Πήρε μερικές απαντήσεις. Στα φανάρια, τώρα, ένιωθε τα πόδια της να τρέμουν, κάθε φορά που σταματούσε. Κάθε φορά που σταματούσε πίστευε πως θα λυγίσει. Είχε την αίσθηση πως δε θα έφτανε σπίτι, η ενέργεια τώρα είχε φύγει όλη, είχε εξαφανιστεί στις σταγόνες της βροχής, στον αέρα, στις πλάκες του πεζοδρομίου. Σαν τους ήχους, σαν τα φώτα των αυτοκινήτων. Περίεργο, η ίδια διαδρομή, και αλλάζει τόσο. Αλλάζει ο ρυθμός, αλλάζει το πεζοδρόμιο. Τι σε κάνει να διαλέξεις πεζοδρόμιο; Χωρίς να κόβει ταχύτητα, ένιωθε το δρόμο ατέλειωτο, ένιωθε πως δε θα έφτανε ποτέ. Ήξερε όμως, ήξερε καλά, πως πάντα φτάνεις, πάντα. Μερικές φορές η πόλη κινείται κάτω από τα βήματά σου και σου φέρνει το σπίτι κοντά, ενώ εσύ μένεις ακίνητος. Ναι, αυτό της συνέβη. Είχε κιόλας πλησιάσει. Στο πάρκο, οι σταγόνες της βροχής χόρευαν επάνω στο νερό, ανέβηκε στο χείλος του ρυακιού και περπάτησε εκεί. Ισορρόπησε, χωρίς να κόψει ταχύτητα. Ακολούθησε τις στροφές και έφτασε στην άκρη. Πεζοδρόμιο. Η πόλη ήταν βουβή, άκουγε μόνο λέξεις καθώς περπατούσε. Σωρούς από λέξεις, τις ένιωθε να συσσωρεύονται, η πόλη ήταν βουβή. Άκουσε τα βήματά της, τα βήματα αυτά που της μιλούσαν. Της έλεγαν, μη βιάζεσαι, μη φοβάσαι, μόνο συνέχισε, κι έπειτα συνέχιζαν να προφέρουν. Λέξεις, σχέδια, όνειρα, αποφάσεις. Σταμάτησε να βρέχει. Η πόρτα της ήταν απέναντι.</span></i></div>
</div>
παναγιώταhttp://www.blogger.com/profile/12721044169198430705noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1699940317182197510.post-49043152896819410092014-03-04T01:34:00.000+01:002014-03-04T01:36:25.383+01:00σπίτι, αναζητείται.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<i><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">Ένα τέταρτο. Ένιωθε το ένα τέταρτο να ολοκληρώνεται. Ένα τέταρτο. Ετοιμαζόταν να το ζωγραφίσει κλειστό, στρογγυλό και γεμάτο, ακέραιο, ένα κομμάτι της διαδρομής που θα άφηνε οριστικά πίσω της. Βρισκόταν μακριά, για πρώτη φορά. Τόσο μακριά που έλειπαν οι γεύσεις και οι μυρωδιές του πρώτου τετάρτου. Ήταν μακριά από όλα εκείνα τα καθημερινά που όριζαν το σπίτι, την οικειότητα, που προκαλούσαν τη θαλπωρή της επανάληψης, τη γνώριμη αίσθηση που την παρηγορούσε, άθελά της, επί ένα τέταρτο του αιώνα. Και είναι αλήθεια πως εκείνο το βράδυ λίγο φοβόταν. Φοβόταν μήπως το γλυκό της όνειρο για νομαδικές περιπλανήσεις την άφηνε κάποια μέρα χωρίς αναφορές, χωρίς δεσμούς, χωρίς εκείνα τα πολύχρωμα σχοινάκια που κρατάνε τα μπαλόνια κοντά στη γη. Και είναι αλήθεια πως τα μπαλόνια μοιάζουν ευτυχισμένα όταν αιωρούνται ελεύθερα. Όμως είναι επίσης αλήθεια πως φοβόταν μήπως δεν είχε πια πού να κατοικήσει, πώς να κατοικήσει. Και ήθελε χώμα, αγάπη και σώμα, ήθελε γεύσεις και ήθελε αρώματα οικεία, ήθελε ήχους ζεστούς, ήθελε λέξεις, ήθελε σπίτι. Σπίτι που να την αγκαλιάζει σφιχτά. Και ήταν τότε που έψαχνε πώς να φτιάξει το σπίτι, με κάθε τρόπο, έτσι που να μπορεί να το έχει πάντα μαζί της. Σε κάθε τέταρτο, ώσπου να μην υπάρχουν πια τέταρτα, μόνο συνέχειες, μόνο ροές.</span></i></div>
</div>
παναγιώταhttp://www.blogger.com/profile/12721044169198430705noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1699940317182197510.post-12847350288069715842014-03-02T02:41:00.000+01:002014-03-02T02:41:11.304+01:00ένα κορίτσι ντυμένο γυναίκα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<i><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">Κλακ, κλακ. Εκεί, στον παγωμένο αέρα, τα βήματα αντηχούσαν στους δρόμους μιας ξένης πόλης. Εναλλάσσονταν ρυθμικά, αριστερό δεξί αριστερό δεξί αριστερό... Της άρεσε να τα ακούει, και στον παγωμένο αέρα ακούγονταν ξεκάθαρα. Κλακ, κλακ. Το αριστερό κλακ και το δεξί κλακ δεν ήταν ίδια. Τα δύο της πόδια δεν παρήγαγαν τον ίδιο ήχο, το ένα κλακ ήταν η απάντηση στο άλλο κλακ, όχι το τέλειο καθρέφτισμά του. Κλακ, κλακ. Επιτάχυνε. Μετρούσε το χρόνο με τα βήματα, κάθε βήμα κι ένα κλακ. Άρχισε να νιώθει τη φαρδιά παντελόνα επάνω στα καλάμια της. Το βαρύ ύφασμα έπεφτε επιβλητικά, χτυπούσε με αδράνεια στα πόδια της σε κάθε κλακ. Συγκεντρώθηκε στην αίσθηση αυτή, προσπάθησε να αγνοήσει τους ήχους. Το κάθε χτύπημα ήταν μια ανάσα, και στην ανάσα αυτή γέμιζε αυτοπεποίθηση. Η ανάσα της ήταν συντονισμένη με τα βήματα, κοφτή και σίγουρη. Στα φανάρια της άρεσε να κλείνει τα μάτια και να πλημμυρίζει το μυαλό της με σκέψεις, να αναπνέει βαθιά και να νιώθει μέσα από τα κλειστά βλέφαρα το ζεστό πράσινο φως. Κι ύστερα πάλι, κλακ, κλακ, με σταθερό ρυθμό. Εκεί, στον παγωμένο αέρα μιας ξενης πόλης, ένιωθε τις σκέψεις της κρυστάλλινες. Πανέμορφες. Ένιωσε την ανάγκη να κατοικήσει τον παγωμένο αέρα, να κάνει δική της την ξένη πόλη, να βρεθεί για λίγο στο σπίτι. Έχωσε το πρόσωπό της μέσα στο κασκόλ, ξεκίνησε να σιγοτραγουδάει μελωδίες όμορφες, παλιές, θυμήθηκε τα λόγια. Και τα βήματα μετρούσαν το χρόνο, και η ανάσα της γινόταν έντονη, πιο έντονη, δυνατή. Άρχισε να απαγγέλει τις σκέψεις της, μέσα από το κασκόλ, στον παγωμένο αέρα. Χρειαζόταν οικειότητα, χρειαζόταν στοργή και οι λέξεις αυτές ήταν ολόδικές της. Στη δική της γλώσσα, εκεί που πάντα κατοικούσε, της ήταν γνώριμοι οι ήχοι, γνώριμα τα λόγια, γνώριμη η φωνή. Χαιρόταν να ακούει αυτούς τους ήχους. Προσπάθησε να συγκεντρωθεί στους ήχους, να παράγει μόνο λέξεις, τη μία πίσω από την άλλη να τις αρθρώνει στην παγωμένη νύχτα. Κλακ, κλακ. Πιο γρήγορα, πιο γρήγορα οι λέξεις, προσπαθούσε να μη σκέφτεται, μόνο να παράγει ήχους, ασταμάτητα, γρήγορα. Να ακούει τους ήχους να σπάνε τη σιωπή, ασυνάρτητοι. Περπάτησε πιο γρήγορα, παράγοντας υπόκωφα κλακ κλακ κλακ. Ανυπόμονα. Έφτασε σπίτι, ήταν ώρα να ακούσει την ανάσα της, να την ακουμπήσει σε ένα βιβλίο και να ξαπλώσει μέσα του. Κλακ, κλακ. Έβγαλε με μια γρήγορη κίνηση τα φορητά της χρονόμετρα. Ένιωσε το πάτωμα στις γυμνές της πατούσες. Αφουγκράστηκε, ο ήχος ήταν άλλος, άλλος κι ο ρυθμός.</span></i></div>
</div>
παναγιώταhttp://www.blogger.com/profile/12721044169198430705noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1699940317182197510.post-49387793009571147682014-03-01T20:17:00.000+01:002014-03-01T20:18:50.823+01:00εκεί, στην άκρη της άνοιξης<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<i><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">Με αγωνία και αγάπη ξυπνούσε κάθε πρωί. Μέσα από το παράθυρο, παρατηρούσε τα σύννεφα, κι είχε ένα αερόστατο δεμένο στο δεξί του πόδι. Δεν το έβλεπε πάντα, ήξερε όμως πως ήταν εκεί. Δεν μπορούσε παρά να είναι εκεί. Εγώ δεν το έχω δει ποτέ μου, το φαντάζομαι όμως, χρωματιστό, ελαφρύ, χειροποίητο, ημιδιάφανο, χάρτινο. Χάρτινα ήταν και τα μικρά του δωράκια. Με ίχνη από μελάνι, με γράμματα, γράμματα που σχημάτιζαν λέξεις, λέξεις στη σειρά που σχημάτιζαν φράσεις, φράσεις που συνέθεταν κείμενα. Κείμενα που ήταν εμπειρίες, συναισθήματα, σκέψεις, όνειρα, αερόστατα, σχεδίες, σύννεφα. Κείμενα δεμένα, διαλεγμένα, κείμενα γραμμένα με αγωνία και αγάπη, με φροντίδα και κόπο, με πρωινή ενέργεια και άρωμα φρέσκου αέρα, κείμενα σκοτεινά, γεμάτα ήρεμη θλίψη. Ήταν μικρές δόσεις ενέργειας συγκεντρωμένες σε μικρούς τόμους που ακουμπούσε σε χέρια αγαπημένων. Χέρια που ξαφνιάζονταν αμήχανα, τρεμούλιαζαν από χαρά μα δεν ήξεραν πού να αγγίξουν, πώς να σταθούν, κι έκλειναν μέσα τους σφιχτά τους τόμους. Έκλειναν ερμητικά τους κόπους. Κι εκείνος ένιωθε την ενέργεια να εξανεμίζεται, σε μικρές δόσεις. Και το μελάνι του να στεγνώνει και τα χαρτιά του να γίνονται αδιαπέραστα. Μέχρι που κατάλαβε πως ήταν δική του η ενέργεια, δικές του οι λέξεις, δικό του το μελάνι, δικά του τα πολύχρωμα χαρτιά. Δικό του το μικρό αερόστατο, το έβλεπε εκεί, δεμένο στο δεξί του πόδι. Και τα σύννεφα σαν να χαμογελούσαν, στην αρχή της άνοιξης.</span></i></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<a href="http://www.youtube.com/watch?v=dsXXZue2ss0"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">http://www.youtube.com/watch?v=dsXXZue2ss0</span></a></div>
</div>
παναγιώταhttp://www.blogger.com/profile/12721044169198430705noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1699940317182197510.post-29553449366880350012013-12-31T19:19:00.000+01:002014-01-02T16:20:24.859+01:00βουτιά<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><i>Χωρίς ανάσα, ένα, δύο τρία, χωρίς ρυθμό, ταχύτητα παντού. Παγωμένος αέρας γρήγορα περνάει ξυστά, χρώματα, νότες, σχήματα φωνές. Μπλουμ. Η κοιλότητα είναι υγρή, μαλακή, βελούδινη. Οι κινήσεις πυκνές, αργές, δύσκολες. Και φυσαλίδες, φυσαλίδες παντού. Τα ματόκλαδα κλειστά, μπλεγμένα σε ένα μέσον πυκνό κι αυτά. Ο ήχος αραιός, αραιός και απόκοσμος, έρχεται από μέσα. Ακούγεται εντός και μυρίζει αλλόκοτα, μέρος ενός συστήματος χωρίς όσφρηση. Τι γεύση έχει η πυκνότητα; </i></span><br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><i>Δοκίμασε να πάρει μια ανάσα, ένα, δύο, τρία. Το στόμα της πλημμύρισε, κοίταξε τα χέρια της, τα άνοιξε αργά, άπλωσε τα δάχτυλα, δοκίμασε να αγγίξει. Ο κόσμος της πυκνότητας. Ένα, δύο, τρία, τα πράγματα εδώ έχουν άλλο ρυθμό, οι φωνές είναι άλλες φωνές. Τα μάτια της δεν έχουν συνηθίσει στην πηχτή διαπερατότητα της ύλης. Το σώμα της εξερευνά το χρόνο που περνάει. Το σώμα της διαπερνά το χρόνο. Εκείνη περνάει μέσα από το χρόνο, το χρόνο που μοιάζει πάντα ατάραχος επαναλαμβάνοντας τις κυκλικές του κινήσεις. Περνάει μέσα από το χρόνο μα ψάχνει να βρει το ρυθμό. Το ρυθμό του. Το ρυθμό της.</i></span></div>
παναγιώταhttp://www.blogger.com/profile/12721044169198430705noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1699940317182197510.post-21735858615289671702013-12-27T02:48:00.000+01:002014-01-02T16:28:24.781+01:00τεσσερισήμισι<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><i>έντεκα δέκα εννιά οκτώ εφτά έξι πέντε τέσσερα τρία δύο ένα ... μηδέν!</i></span><br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><i>δώδεκα έντεκα δέκα εννιά οκτώ εφτά έξι πέντε τέσσερα τρία δύο ένα μηδέν</i></span><br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><i>δεκατρία δώδεκα έντεκα δέκα εννιά οκτώ εφτά έξι πέντε τέσσερα τρία δύο ένα μηδέν</i></span><br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><i>δεκατέσσερα δεκατρία δώδεκα έντεκα δέκα εννιά οκτώ εφτά έξι πέντε τέσσερα τρία δύο ένα μηδέν</i></span><br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><i>δεκαπέντε δεκατέσσερα δεκατρία δώδεκα έντεκα δέκα εννιά οκτώ εφτά έξι πέντε τέσσερα τρία δύο ένα μηδέν</i></span><br />
<br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">-Τι είναι μηδέν;</span><br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">-Αυτό που είναι πριν από το ένα.</span><br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">-Δηλαδή;</span><br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">-...</span><br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">-Δηλαδή, τι σημαίνει μηδέν;</span><br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">-Μηδέν σημαίνει μηδέν, έχεις μηδέν πετραδάκια!</span><br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">-Δηλαδή; Εξήγησέ μου.</span><br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">-Μηδέν πετραδάκια, δεν έχεις κανένα πετραδάκι.</span><br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">-Άρα μηδέν σημαίνει τίποτα;</span><br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">-Όχι! Μηδέν σημαίνει μηδέν πετραδάκια, τίποτα σημαίνει τίποτα, ούτε πετραδάκια ούτε τίποτα δεν έχεις!</span><br />
<br />
<i><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">δεκαέξι σπίτια δεκαπέντε ντομάτες δεκατέσσερα σκουλήκια δεκατρία παιδάκια δώδεκα γάτοι έντεκα σκύλοι δέκα κόκκορες εννέα πεταλούδες οκτώ κιθάρες επτά αλιγάτορες έξι παντόφλες πέντε παράθυρα τέσσερις ηλιαχτίδες τρία σύννεφα δύο ουράνια τόξα που γλιστράνε ένας ουρανός μηδέν πατάτες</span></i></div>
παναγιώταhttp://www.blogger.com/profile/12721044169198430705noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-1699940317182197510.post-92039943286026592742013-12-27T02:28:00.000+01:002013-12-27T02:28:35.325+01:00βαλίτσα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: small;"><i>"During the last years, my home is my suitcase"</i>, είπαν. Κι από τότε η φράση είναι στο μυαλό της, σε κάθε μικρή κίνηση, σε κάθε νέα όψη, σε κάθε σχέση ενσυναίσθησης με ένα αντικείμενο. Σαν ωρολογιακή βόμβα, σαν συναγερμός έτοιμος να χτυπήσει. Βαλίτσα. Βαλίτσες. </span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span style="font-size: small;">Η βαλίτσα περιγράφει έναν όγκο, μια ποσότητα συγκεκριμένη, αλλά το είδος και η ποιότητα καθορίζονται κατά περίπτωση, κατά βούληση. Υποκειμενικά. Μια διαδικασία αξιολόγησης, σχέσεις πολλαπλής ιεράρχησης. Μερικά αντικείμενα απαρτίζουν το σπίτι, πολλά μένουν πίσω. Η βαλίτσα προϋποθέτει μια αφετηρία και έναν προορισμό. Ίσως ένα ταξίδι. Ή ένα μεγάλο ταξίδι, μια προσωρινή μετακίνηση. Άλλοτε ο προορισμός είναι αορίστου χρόνου. Και τότε η βαλίτσα γίνεται σπίτι, σκέφτηκε. Η βαλίτσα περιγράφει έναν όγκο, χώρο, αλλά περιέχει χρόνο. Πολλαπλούς, επάλληλους χρόνους. Εκείνη κοιτάζει τη βαλίτσα και αναρωτιέται πώς δομείται, πώς κατασκευάζεται. Γιατί αν ο χώρος είναι συγκεκριμένος, ένας πεπερασμένος όγκος ύλης που μπορεί να μεταφερθεί, ο χρόνος δεν περιορίζεται. Τα σημάδια, οι υφές, τα αρώματα, όλα εκείνα που απαρτίζουν το σπίτι, το κανονικό σπίτι, η ύλη μιας ζωής δεν περιορίζεται. Μόνο αυξάνει σε όγκο, βάρος, πυκνότητα πληροφορίας. Εκείνη κοιτάζει τη βαλίτσα. Κοιτάζει έπειτα όσα θα μείνουν εκτός, περνάει το χέρι από πάνω τους, τα μυρίζει στη συνέχεια. Κλείνει τη βαλίτσα. Νομάδες, ψιθυρίζει. Νομαδική σκέψη. Πώς είναι άραγε; Να αποχωρίζεσαι για πάντα ό,τι δε χωρά, χωρίς την ασφάλεια μιας αφετηρίας πάντα ζεστής και φιλόξενης. Να ταξιδεύεις χωρίς βάρος, να μεγαλώνεις χωρίς τα ίχνη σου. Χαϊδεύει τις μολυβένιες σημειώσεις στο περιθώριο ενός βιβλίου, παρασιτική κατοίκηση. Κλείνει τα μάτια, δύο χρόνια. Αγκαλιάζει το βιβλίο. Το στριμώχνει βιαστικά στη βαλίτσα. Αυτό θα χωρέσει.</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/GRdj8MRj9Js?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
</div>
παναγιώταhttp://www.blogger.com/profile/12721044169198430705noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-1699940317182197510.post-11007459112474668082013-02-12T21:27:00.001+01:002013-02-12T21:27:46.562+01:00χωρίς λόγια<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Σήμερα, μόνο μουσική. Καλή πτήση!<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<object width="320" height="266" class="BLOGGER-youtube-video" classid="clsid:D27CDB6E-AE6D-11cf-96B8-444553540000" codebase="http://download.macromedia.com/pub/shockwave/cabs/flash/swflash.cab#version=6,0,40,0" data-thumbnail-src="http://3.gvt0.com/vi/G4nuX_1mGJc/0.jpg"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/G4nuX_1mGJc&fs=1&source=uds" /><param name="bgcolor" value="#FFFFFF" /><param name="allowFullScreen" value="true" /><embed width="320" height="266" src="http://www.youtube.com/v/G4nuX_1mGJc&fs=1&source=uds" type="application/x-shockwave-flash" allowfullscreen="true"></embed></object></div>
<br /></div>
παναγιώταhttp://www.blogger.com/profile/12721044169198430705noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1699940317182197510.post-40015411953613272592013-02-11T20:42:00.000+01:002013-11-08T20:12:12.140+01:00περαστικοί<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><img border="0" height="100" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjIf-EJGMR_P9M6QNU_NDjzbe3ysHEBeEbul_obv4pT1AJuAXIFXhh1pbmBTMukCj4eNeZvp9VfwDX1HRAJBvW8NV4WoNVVzf1Aq3Fzy42IDgYBn865zqvdVT7VUOYsBI4FcCn3cxcvuug/s400/miro.png" style="margin-left: auto; margin-right: auto;" width="400" /></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Joan Miro, Bleu I, II, III</td></tr>
</tbody></table>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjIf-EJGMR_P9M6QNU_NDjzbe3ysHEBeEbul_obv4pT1AJuAXIFXhh1pbmBTMukCj4eNeZvp9VfwDX1HRAJBvW8NV4WoNVVzf1Aq3Fzy42IDgYBn865zqvdVT7VUOYsBI4FcCn3cxcvuug/s1600/miro.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"></a></div>
Συναντηθήκαμε τυχαία. Κάπου, στο απέραντο γαλάζιο, δύο σημεία μηδενικής μάζας που ήρθαν κοντά το ένα στο άλλο. Ανάμεσα σε χιλιάδες σημεία, κυνηγήσαμε για λίγο την κόκκινη φλόγα, και εξερευνήσαμε τα σύνορα. Κολυμπήσαμε μαζί μια απόσταση. Δεν ξέρω να πω αν ήταν μεγάλη ή μικρή. Ήταν όμως μια απόσταση. Μετά χαθήκαμε. Νομίζω πως σε είδα να φεύγεις, μα δεν αντέδρασα. Σαν παιδί που αφήνει το μπαλόνι, ελευθερώνοντας το σχοινί που κρατάει στο χέρι του, σε είδα να απομακρύνεσαι με φόντο τον ουρανό.<br />
<br />
Συνάντησα κι άλλα σημεία, οι τροχιές μας έμοιαζε να συνδέονται, να συνδυάζονται και να συμπίπτουν για λίγο. Διαδρομές συγκλίνουσες και αποκλίνουσες μας ένωναν και μας χώριζαν. Με κάποια σημεία διασταυρώθηκα στιγμιαία, με άλλα συγκρούστηκα βίαια. Μου άλλαξαν την πορεία, μου έδειξαν ένα φωτεινό αστέρι, μου έκρυψαν λίγο ήλιο. Άφησα ίχνη στον πυκνό αέρα και κυλίστηκα στις λάσπες, λερώθηκα, κόλλησαν πάνω μου αστρικά κομμάτια.<br />
<br />
Για κάθε σημείο που συνάντησα τυχαία στο απέραντο γαλάζιο, μπορώ να πω μια ιστορία. Έχω ιστορίες όμορφες, άσχημες, ημιτελείς, λυπητερές και χαρούμενες. Ιστορίες μικρές και μεγάλες. Ιστορίες παλιές, σκονισμένες, και ιστορίες ζωντανές, που ακόμη εξελίσσονται. Συναντηθήκαμε τυχαία, περαστικοί σε μια πλατεία γεμάτη εικόνες, και κάναμε μαζί μια βόλτα. Για λίγο, ώσπου φτάσαμε στον επόμενο κήπο, στην επόμενη αυλή, και με είδες να χάνομαι εκεί κάτω απ' τα δέντρα, κοιτώντας τα φυλλώματα.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<object class="BLOGGER-youtube-video" classid="clsid:D27CDB6E-AE6D-11cf-96B8-444553540000" codebase="http://download.macromedia.com/pub/shockwave/cabs/flash/swflash.cab#version=6,0,40,0" data-thumbnail-src="http://3.gvt0.com/vi/QEY6_jcrzI8/0.jpg" height="266" width="320"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/QEY6_jcrzI8&fs=1&source=uds" /><param name="bgcolor" value="#FFFFFF" /><param name="allowFullScreen" value="true" /><embed width="320" height="266" src="http://www.youtube.com/v/QEY6_jcrzI8&fs=1&source=uds" type="application/x-shockwave-flash" allowfullscreen="true"></embed></object></div>
<br /></div>
παναγιώταhttp://www.blogger.com/profile/12721044169198430705noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-1699940317182197510.post-45496975354986104932013-01-27T12:57:00.000+01:002013-01-28T09:40:54.317+01:00αστάθεια revisited<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: right;">
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><a href="http://paparounastonaera.blogspot.gr/2012/10/blog-post_26.html" target="_blank"><i>(συνέχεια από </i></a><i><a href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=1699940317182197510" target="_blank">εδώ)</a></i><i> </i></span></span></div>
<div style="text-align: right;">
</div>
<div style="text-align: right;">
<span style="font-size: small;"><span style="color: #e06666;"><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><i>για τα φιλαράκια μου που βρίσκονται τώρα εκεί, ειδικά</i></span></span></span></div>
<div style="text-align: right;">
<span style="font-size: small;"><span style="color: #e06666;"><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><i>και για όλους όσοι βρέθηκαν κάποτε εκεί, γενικά</i></span></span></span></div>
<div style="text-align: right;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/1HRa4X07jdE?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<i><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">Στην Αστάθεια οι άνθρωποι γνωρίζονται μεταξύ τους, μα μικρή σημασία έχει αυτό. Οι φωνές συγκρούονται με άλλες φωνές, οι κραυγές μένουν μετέωρες. Οι κινήσεις, τα αγγίγματα, μετατρέπονται σε σκουντήματα, άγριες πατημασιές και ελεύθερες πτώσεις στο κενό. Οι συζητήσεις δεν τελειώνουν ποτέ, οι λέξεις εκσφενδονίζονται με ταχύτητα και χωρίς νόημα, ή μένουν παγιδευμένες μέσα σε τόνους σκέψεων. Οι σιωπές καταπίνουν η μία την άλλη και τα λόγια χτυπάνε ορμητικά πάνω σε άλλα λόγια, και πέφτουν ζαλισμένα κάτω.</span></i></div>
<div style="text-align: justify;">
<i><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><br /></span></i></div>
<div style="text-align: justify;">
<i><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">Οι ξύλινες πλατφόρμες δεν παύουν στιγμή να ταλαντώνονται, τα ξυλοπόδαρα λυγίζουν στις αρθρώσεις τους και καταρρέουν υπό το βάρος μιας μικρής πτώσης, τα ταλαιπωρημένα σπιτάκια σπάνε στη μέση και τα κεραμίδια, οι μεταλλικές καμινάδες και τα παντζούρια των παραθύρων γκρεμίζονται διαρκώς. Κι από κάτω, τα νερά της λίμνης αναταράσσονται ξαφνικά, και η Αστάθεια μοιάζει με καρυδότσουφλο σε φουρτουνιασμένη θάλασσα.</span></i></div>
<div style="text-align: justify;">
<i><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><br /></span></i></div>
<div style="text-align: justify;">
<i><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">Οι κραυγές συνεχίζονται, οι απεγνωσμένες κινήσεις για βοήθεια προκαλούν νέα σπασίματα, σαπίσματα, νέες καταστροφές. Στην Αστάθεια, οι άνθρωποι δεν ξέρον τι να κάνουν, πώς να προφυλαχτούν, πώς να αντιδράσουν. Κοιτάζοντας τη γη που ποτέ δεν είχαν και χάνουν κάτω από τα πόδια τους, θρηνώντας σπαρακτικά για τα κακά που θα ακολουθήσουν, μένουν παγωμένοι και μόνοι. Όλα φαίνονται αδύνατα, τεράστια, απειλητικά και μπλέκονται σε ένα χαοτικό κουβάρι χωρίς αρχή και τέλος.</span></i></div>
<div style="text-align: justify;">
<i><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><br /></span></i></div>
<div style="text-align: justify;">
<i><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">Κοιτάζοντας κάτω, πίσω από την άκρη της μυτούλας τους, αυτό που δεν καταφέρνουν να δουν είναι τα σύννεφα. Τα σύννεφα που αποκαλύπτουν ένα μακρινό φως. Κι αν κάποτε καταφέρουν να δουν ο ένας τον άλλον, να δώσουν τα χέρια και να ανταλλάξουν ένα ζεστό χαμόγελο μένοντας ασάλευτοι για μια στιγμή, οι πλατφόρμες θα σταματήσουν να κινούνται, τα ξυλοπόδαρα θα μετατραπούν σε πόδια και τα ερειπωμένα σπιτάκια θα γίνουν κατοικήσιμα. </span></i></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<i><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">Και ίσως, κάποτε, οι άνθρωποι στην Αστάθεια καταφέρουν να ιππεύσουν τα σύννεφα και να φτάσουν ως το ουράνιο τόξο. Μα αυτό είναι μια άλλη ιστορία.</span></i></div>
</div>
παναγιώταhttp://www.blogger.com/profile/12721044169198430705noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1699940317182197510.post-19401609100352132412013-01-24T23:44:00.000+01:002013-01-24T23:44:38.704+01:00το χωριό μέσα στην πόλη<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: right;">
<span style="color: #38761d;"><i> <span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">ένα κειμενάκι απ' αυτά που γράφτηκαν στο δρόμο</span></i></span></div>
<div style="text-align: right;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/O0GmRfixo-4?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<i><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">Μεγάλη λεωφόρος, φώτα, κίνηση, θόρυβος, ταχύτητες, μεγάλα απρόσωπα καταστήματα, μυστηριώδη επιβλητικά κτήρια. Φύγε, φύγε, σου κάνουν. Φύγε, έχεις δουλειά εδώ; Είσαι μόνος σου! Μη σταθείς, όχι εδώ, όχι. Στενάκια παραμέσα, τα σπιτάκια χαμηλώνουν, τα μεγέθη μικραίνουν, το ύφος αλλάζει. Τα δρομάκια κατάφυτα με δέντρα που ανασηκώνουν τις πλάκες του πεζοδρομίου, όπου υπάρχουν, Φώτα αχνά, άτακτα, υποκίτρινα. Μακρινοί ήχοι αυτοκινητοδρόμου που σβήνουν και χάνονται, τζιτζίκια, πουλιά και σκυλάκια κοντά σου. Άρωμα μανταρινιού, μικρά μαγαζάκια, χαλασμένοι φράχτες όλο πράσινοι.</span></i><br />
<i><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><br /></span></i>
<i><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">Κάτι στην αίσθηση έχει αλλάξει. Όλα έχουν αλλάξει, και το φως νέον υποδεικνύει ένα παλιό παντοπωλείο, με ξεθωριασμένη ταμπέλα Amita, γαλάζιο ξεπλυμένο και πορτοκαλί σαν θολό ηλιοβασίλεμα. Και δίπλα, ψητοπωλείο στα κάρβουνα, σουβλάκια και πανσέτες, μαύρα γράμματα σε λευκό νέον φόντο CocaCola, και ξύλινα τετράγωνα τραπεζάκια. Εκεί, η συζήτηση έχει ανάψει, και ηλικιωμένοι με τα κασκέτα τους γελάνε δυνατά.</span></i><br />
<i><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><br /></span></i>
<i><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">Και ξαφνικά, είναι σούρουπο φθινοπώρου, μόλις που έχουν ανοίξει τα σχολεία, και αποχαιρετάς το καλοκαίρι με μεγάλους τραβηγμένους μελαγχολικούς περιπάτους. Κάπου εκεί στα στενάκια με τους κισσούς και τις κληματαριές, μυρίζει ψητά στα κάρβουνα και άφθονο κρασάκι, και τα παπούδια συζητάνε μανιωδώς κουνώντας τις μαγκούρες τους και σηκώνοντας τα ποτήρια τους. Είναι απόγευμα καλοκαιριού, και η μακρινή ποδηλατάδα κάνει στάση στην πλατεία ενός χωριού, απέναντι από το μπακάλικο με την ξέθωρη ταμπέλα νέον που πια η μισή δεν ανάβει, και δυο πορτοκαλάδες Δόξα και δύο σουβλάκια από το ψητοπωλείο μεταμορφώνονται σε γεύμα παραδεισένιο. Είναι απομεσήμερο χειμώνα και μέσα απ' το αυτοκίνητο, με την πολύχρωμη σάκα του νηπιαγωγείου στο δίπλα κάθισμα, αναρωτιέσαι αν όλα τα μπακάλικα με ταμπέλα Amita είναι του ίδιου κυρίου, και γιατί κανένας μπακάλης δε σκέφτεται να βάλει ένα άλλο σχέδιο στην ταμπέλα, και ποιός τις φτιάχνει επιτέλους αυτές τις φωτεινές ταμπέλες. Είναι ηλιόλουστο ανοιξιάτικο πρωινό, και στη σχολική εκδρομή η μόδα επιτάσσει ζαχαρωτά χύμα τυλιγμένα σε χωνάκι εφημερίδας από το μπακάλικο της κυρ' Ανάστας, και το νέον μοιάζει παράταιρο, μέσα σε τόσο φως που είναι λουσμένο.</span></i><br />
<i><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><br /></span></i>
<i><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">Κάτι στην ατμόσφαιρα έχει αλλάξει, ναι. Μια πόλη μέσα στην πόλη αποκαλύπτεται σταδιακά, το χωριό σχηματίζεται μέσα στο προάστιο, κι ένα κύμα οικειότητας πλημμυρίζει το μέρος. Και ζεστασιάς. Μανταρίνι, ψητοπωλείο, ρετσίνα και χυμός Amita στο παλιό του κουτάκι.</span></i></div>
παναγιώταhttp://www.blogger.com/profile/12721044169198430705noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1699940317182197510.post-48324258342376591692013-01-22T01:58:00.002+01:002013-01-24T22:48:42.172+01:00παράθυρο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div style="text-align: right;">
<span style="color: #45818e;"><span style="font-size: x-small;"><i>για το <a href="http://stoma-tou-lykou.blogspot.gr/" target="_blank">Λύκο</a>, που μου βάζει ωραίες ιδέες</i></span></span></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/nYdPtcx-4mo?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<br />
Λευκή λινή κουρτίνα, ελαφριά δαντέλα με μπλε λεπτομέρειες στο τελείωμα. Είναι απαλά τραβηγμένη στο πλάι και το παράθυρο μισάνοιχτο. Είναι ξύλινο, ξύλο ακατέργαστο, σκούρο καφέ, με πολλά σκασίματα και αγκαθάκια. Το μικρό του περβάζι, ξύλινο επίσης, είναι τόσο στενό ώστε να χωράει ακριβώς τους αγκώνες σου και μια κούπα με ζεστό καφέ. Αχνιστό. Ίσως μπορείς να ακουμπήσεις κι ένα μικρό βιβλίο, βιβλίο που σε βοηθάει να ονειρεύεσαι, να σκέφτεσαι, να ξεχνιέσαι.<br />
<br />
Δροσερό αεράκι φυσάει γαλήνια και πλημμυρίζει το χώρο. Σκορπάει άρωμα αμυγδαλιάς, ελαφρύ και αιθέριο, που αιωρείται στο δωμάτιο. Έξω φαίνονται οι κορυφές των δέντρων, σε διάφορα ύψη, διάφορα σχήματα, διάφορα χρώματα. Είναι άνοιξη, αρχή της άνοιξης, και είναι πολύ φωτεινά. Κάνει ψύχρα, μα οι φωτεινές ηλιαχτίδες εξουδετερώνουν το κρύο. Ο ουρανός έχει χρώμα γκρίζο ανοιχτό, μα αισιόδοξο, καθαρό και φρέσκο, και τα κλαδάκια που έστεκαν μόνα έχουν αποκτήσει υποψίες πράσινου. Τα βουνά τριγύρω μένουν ακίνητα, βαριά και σταθερά. Στιβαρά και γεμάτα αγάπη.<br />
<br />
Ένα μικρό σπιτάκι στο βουνό, ξύλινο, γεμάτο απλά όμορφα πράγματα, και χρώματα ζεστά. Μια όμορφη γωνιά να κάθεσαι την άνοιξη, να μυρίζεις τα φύλλα και να βλέπεις τη θέα, τις κορυφές να λικνίζονται απαλά με το φύσημα του ανέμου. Ο ορίζοντας είναι μακριά, πίσω από τα μεγάλα βουνά, και λίγο διακρίνεται, μόνο υπονοείται συνεχώς. Ένα μικρό σπιτάκι, ένα δωμάτιο εξοπλισμένο με τα απαραίτητα, εκεί βρίσκεις καταφύγιο τις μέρες που όλα συμβαίνουν και θα 'θελες να λείπεις.<br />
<br />
Κι η θέση μπροστά στο παράθυρο, φυλαγμένη μόνο για σένα, κι η θέα, απαράλλαχτη εδώ και καιρό. Πιο μέσα; Πιο μέσα δεν ξέρω, το παράθυρο είναι που σε αφορά, ένα δωμάτιο που είναι μόνο παράθυρο, μια θέα που δεν είναι παρά μόνο μια θέα προς τα μέσα. Κι αν ψάξεις πολύ, θα διαπιστώσεις πως μέσα στο μυαλό σου είναι το σπιτάκι, μια γωνίτσα στην άκρη των σκέψεων, κι ένα παράθυρο ανοιχτό, στο μέρος εκείνο που τόσο καλά είναι κρυμμένο και τόσο δυσκολεύεσαι να πας.</div>
παναγιώταhttp://www.blogger.com/profile/12721044169198430705noreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-1699940317182197510.post-1777593920566663082013-01-09T23:03:00.000+01:002013-01-09T23:03:51.558+01:00inertia<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><div style="text-align: right;">
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="color: #76a5af;"><i>Επειδή η φωτογραφία είναι όμορφη, και περιμένει μέρες θλιμμένη και μόνη. </i></span></span></div>
<div style="text-align: right;">
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="color: #76a5af;"><i>Έστω και με μια υποψία ημιτελούς κειμένου, ορίστε.</i></span></span></div>
<br />
<br />
<img border="0" height="297" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiyKdNeY45xUIYuDuliKuFhIyMO4dTqAcXpIOY5pdpgaMFOomn82wGETdzwPHQnVlBjMxqFLGqjmPqSkt-VtHOq82vN85Wyc4MUC4VLsYjnao3Larh_nhdFz3u1pb_LYA8cCHF0Uq1ziTE/s400/AP+Photo+Julien+Bryan.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;" width="400" /></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Julien Bryan | Βαρσοβία, 1939</td></tr>
</tbody></table>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<i><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"> </span></i></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<i><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">Σκέψεις, σκέψεις. σκέψεις. Σκέψεις ιπτάμενες, βίαιες, επιθετικές. Σκέψεις απαιτητικές. Το χρόνο σου θέλουν, διεκδικούν την αποκλειστικότητα. Πράξεις που δεν έγιναν, πράξεις που περιμένουν εσένα, πράξεις που έγιναν, καλώς ή κακώς. Το χρόνο σου θέλουν, κι αυτές. </span></i></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<i><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">Κι εσύ στη μέση, μια στιγμή αδράνειας, με τα μάτια ανοιχτά. Μια στιγμή αφήστε μου μόνο, κι επιστρέφω.</span></i></div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: left;"><br /></td><td class="tr-caption" style="text-align: left;"><br /></td><td class="tr-caption" style="text-align: left;"><br /></td><td class="tr-caption" style="text-align: left;"><br /></td><td class="tr-caption" style="text-align: left;"><br /></td><td class="tr-caption" style="text-align: left;"><br /></td><td class="tr-caption" style="text-align: left;"><br /></td><td class="tr-caption" style="text-align: left;"><br /></td><td class="tr-caption" style="text-align: left;"><br /></td><td class="tr-caption" style="text-align: left;"><br /></td><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><br /></td></tr>
</tbody></table>
</div>
παναγιώταhttp://www.blogger.com/profile/12721044169198430705noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1699940317182197510.post-73096832628072880932012-12-28T14:44:00.000+01:002012-12-29T00:30:14.585+01:00με τη Χιονάτη στο ταβάνι...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="color: #45818e;"><i>Δεν είναι αλλεργικό εξάνθημα, ιογενές είναι αυτό. Δεν ξέρω τι, αλλά ιογενές. Να πας να το δει ο παιδίατρός σου!</i> </span></span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/TcR2AuiRMvg?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<br />
<br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><i>Τρία σκαλιά, ψηλά, η γνωστή σκοτεινή είσοδος με τη μισάνοιχτη πόρτα, κακόγουστο γκριζωπό πλακάκι στο πάτωμα, το ασανσέρ στο βάθος αριστερά. Δεύτερος όροφος, ο στενός διάδρομος, σκύψε για να περάσεις κάτω από ένα δοκάρι, η σκάλα ελεύθερη στα αριστερά σου, ένα χαμηλό καγκελάκι βαμμενο με μπεζ λαδομπογιά σε προστατεύει να μην πέσεις, η τελευταία πόρτα στα αριστερά, ακριβώς μπροστά από το σκέλος της ανόδου. Είναι ανοιχτή, σπρώχνεις και μπαίνεις. Ένα ροζ σύμπαν αποκαλύπτεται. Ροζ με μπλε δοκάρια και μπλε κολώνες, και μαύρες λεπτομέρειες. Ω ναι. Ω ναι. Κοιτάς τριγύρω μαγεμένη. Είναι σαν ξαφνικά να σου επιτίθενται νεράιδες και χαρούμενοι δράκοι, πεταλούδες και λιβάδια και χρώματα μιας άλλης ζωής.</i></span><br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><i><br /></i></span>
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><i>Διαγώνια, στο βάθος, από την ανοιχτή πόρτα, εκείνος σε κοιτάζει. Είναι όρθιος, θεέ μου, στην ίδια θέση, φοράει κοκκάλινα ορθογώνια γυαλιά και παχύ γκρίζο μουστάκι και σε κοιτάζει λοξά. Απαλό γαλάζιο πουκάμισο και γκριζωπό γιλέκο με σχέδια, και σου σκάει ένα χαμόγελο και χαιρετάει με θέρμη. Το μωράκι μέσα κλαίει κι εκείνος του ψιθυρίζει διάφορα μέσα από το μουστάκι του, με σταθερή φωνή. Σταματάει για λίγο και μετά ξεσπάει σε λυγμούς, πιο δυνατά. Όπως και τότε, κωμικός και αυστηρός μέσα στο γκριζωπό του γιλέκο, με τους ρόμβους και τα καρό που δεν κουραζόσουν να παρατηρείς. Γεια σας!, απαντάς με χαρά.</i></span><br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><i><br /></i></span>
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><i>Είσαι πέντε χρονών και βήχεις διαβολεμένα, ακατάπαυστα. Είσαι πέντε χρονών και η μύτη σου τρέχει, και κλαις και γκρινιάζεις, και θέλεις τη μαμά σου, και σε ενοχλεί το κασκόλ και ο σκούφος με αφτιά που σε κάνουν να μοιάζεις με χνουδωτό κινούμενο μπόμπο. Σε ενοχλεί το μπουφάν, τόσο φουσκωτό, και κρυώνεις, κρυώνεις κρυώνεις. Και μπαίνεις μέσα στο ροζ σύμπαν με τις μπλε κολώνες και τα μπλε δοκάρια, και ξαφνικά σταματάς να κλαις.</i></span><br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><i><br /></i></span>
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><i>Μυρίζει ξυλάκι που ακουμπάει σε πονεμένη γλώσσα και τρίβεται, στυφό, ενώ ταυτόχρονα ακούγεται ένα πνιχτό ααΑΑΑ. Η γεύση της ίωσης. Και βλέπεις τη Χιονάτη στον τοίχο να χαμογελάει ανέμελη, και τους νάνους να τρέχουν χαρούμενα γύρω της, να της πιάνουν το φουστάνι, να βάζουν τρικλοποδιές. Και ένα πουλάκι ασημογάλαζο έχει κάτσει πάνω στο χέρι της Χιονάτης, και κοιτιούνται γλυκά, και άλλα πουλάκια κελαηδάνε. Και τα δέντρα, και το σπιτάκι στο βάθος. Ω, είναι όλα τόσο μεγάλα! Κι εκείνος σου δείχνει, γελώντας πίσω από τα γυαλιά και τα μουστάκια του, κάτι που κρέμεται από το ταβάνι, ένα παιχνίδι, κι εσύ μαγεμένη ξεχνάς τον πυρετό, το βήχα, το συνάχι, και μόνο νιώθεις το κρύο μέταλλο στην πλάτη σου. Και βαθειές ανάσες. Πάει, τέλειωσε.</i></span><br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><i><br /></i></span>
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><i>Η Χιονάτη στον τοίχο είναι ακόμα, κοιτάζει με νόημα. Κι οι νάνοι τριγύρω, δεν είναι πια στο ύψος σου, μαλλον μοιάζεις με τη Χιονάτη τώρα. Ω, μα τίποτα δεν άλλαξε! Τα πλακάκια στο πάτωμα, ένα σχέδιο ψυχεδελικό, νάιντις, χανόσουν εκεί όταν ήσουν 5 χρονών, έπαιζες κουτσό, μετρούσες τα τρίγωνα. Μια τηλεόραση Sony παλιά, τετράγωνη, κρεμασμένη στη γωνία του τοίχου. Από εκείνες που είχαν θαμπό μαύρο χρώμα και ήταν τετράγωνες, τετράγωνες, με τεράστιο ποπό, τέτοιο που πίστευες ότι εν είδει κουκλοθέατρου μπορεί να έκρυβε μέσα του μικροσκοπικά ανθρωπάκια και ζώα και φωνές και βίντεο.</i></span><br />
<br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><i>Είσαι 5 χρονών και έχεις πάει για εμβόλιο μαζί με τον παιδικό σου φίλο. Με τις οικογένειές σας, παρέα. Ω, τι ευτυχία! Δεν είσαι μόνη σου! Και θα πας για παιχνίδι μετά, και τίποτα άλλο δε μετράει. Ένα εμβόλιο, ευτυχώς θα περάσει. Και παίζεις, πλάι στη Χιονάτη ενώ περιμένεις, σκαρφαλώνεις σε ένα τραπεζάκι, και κοιτάς τις εικόνες με τα μωρά στους τοίχους. Κάνετε τα εμβόλια μαζί, ποιός θα κλάψει λιγότερο, και είναι όμορφα όμορφα όμορφα. Και παίρνεις δώρο ένα ξυλάκι, μια καραμέλα, και πας να παίξεις ευτυχισμένη.</i></span><br />
<br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><i>Το μωράκι που έκλαιγε βγαίνει από το μέσα δωμάτιο, τυλιγμένο στην αγκαλιά της μαμάς του. Περάστε, χειραψίες, τι κάνετε, πού βρίσκεσαι κορίτσι μου, πωπω τίποτα δεν άλλαξε εδώ, και χαμόγελα. Α, ναι, τα εξανθήματα. Παιδική νόσος, προσβάλλει συνήθως παιδιά κάτω των 5 ετών. Ναι το ξέρω, πονάει. Δεν είναι τίποτα, θα περάσει μόνο του. Πολλά χαμόγελα και μερικά νέα, και κλεφτές ματιές στο παρελθόν. Η κωμική του φιγούρα απαράλλαχτη, ζεστή, σταθερή και παρηγορητική. Σαν να έμεινε εκεί, σταθερός, περιμένοντας τα παιδιά που μεγαλώνουν και περνάνε και αρρωσταίνουν και φεύγουν. Σαν να μην πέρασε μια μέρα, με το πυκνό μουστάκι, τα γυαλιά, τη μεγάλη μύτη και τα υπεύθυνα μάτια ακριβώς όπως τα άφησες.</i></span><br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><i><br /></i></span>
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><i>Κοίταξες το φωτιστικό στο ταβάνι, ίδιο, αστείο, με ένα μπλε καλώδιο κι ένα κίτρινο καλώδιο σγουρό. Ω, ναι. Πάντα κοιτούσες το φωτιστικό στο ταβάνι και σκεφτόσουν τη Χιονάτη. Η Χιονάτη στο ταβάνι και γύρω της πουλάκια και φύλλα να αιωρούνται στον άνεμο. Χαιρέτησες κουνώντας όλο το χέρι με δύναμη και βγήκες γελώντας. Ναι, έγινες πάλι 5 χρονών, με γάντια, σκούφο και κασκόλ που δυσκολεύουν την κίνηση.</i></span> <span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><i>Χωρίς καραμελίτσα δώρο αυτή τη φορά.</i></span></div>
παναγιώταhttp://www.blogger.com/profile/12721044169198430705noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1699940317182197510.post-78769238174278376492012-12-20T00:48:00.001+01:002012-12-20T00:55:27.913+01:00νυχτοπερπατήματα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/J3jgDamKv8g?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<br />
<br />
<i><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος για να ανακαλύψεις τον εαυτό σου από το περπάτημα, σκέφτηκες. Μέσα στην πόλη αυτή, μια όμορφη απέραντη λίμνη δεν υπάρχει, το να φτάσεις σε μια έρημη ακρογιαλιά φαντάζει άθλος, και οι μοναχικοί λόφοι σπανίζουν. Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος για να ανακαλύψεις τον εαυτό σου από το περπάτημα, σκέφτηκες.</span></i><br />
<i><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><br /></span></i>
<i><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">Είναι βράδυ κι έχει κρύο και ψιχαλίζει μικροσκοπικά παγωμένα σταγονίδια που εξαϋλώνονται μόλις ακουμπήσουν το σώμα σου. Είναι βράδυ κι έχει κρύο και φώτα και κίνηση, και αυτοκίνητα και ταχύτητες και κόρνες και σχεδόν κανείς δεν περπατάει. Είναι βράδυ κι έχει κρύο και το πρόσωπό σου είναι σκεπασμένο με τον τεράστιο γιακά του παλτού σου, τυλιγμένο μέσα στο μαντίλι σου, κι από πάνω, ένα σκουφί σε σκεπάζει γλυκά, σε προστατεύει. Είναι βράδυ κι έχει κρύο και στους δρόμους της πόλης είσαι μόνη χωρίς να είσαι. </span></i><br />
<i><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">Μπορείς να φωνάξεις, να κλάψεις, να τραγουδήσεις. Κανείς δε θα σ' ακούσει. Μπορείς να σκεφτείς δυνατά, είναι βράδυ κι έχει κρύο και οι σκέψεις παγώνουν στιγμιαία, μπορείς αν θέλεις να σταματήσεις μια στιγμή και να τις κοιτάξεις κατάματα. Και κάθε βήμα, μια ανάσα. Κάθε βήμα, ένα ταξίδι προς τα μέσα. Κάθε βήμα, μια στιγμή. Μια στιγμή συνειρμικά παρασέρνει άλλη στιγμή, κι ύστερα κι άλλη, κι άλλη, κι άλλη. Η μια γειτονιά διαδέχεται την άλλη, κι άλλα φώτα, κι άλλα αυτοκίνητα, κι άλλη λεωφόρος. Κι ένα παιδάκι, σπίτια, ερείπια, ένας σκύλος, χαλάσματα, σκουπίδια. Πολλά βήματα συνθέτουν μια μεγάλη απόσταση από ανάσες και συναισθήματα. Το βράδυ στο κρύο τα συναισθήματα μοιάζουν κρυστάλλινα, καθαρά και εύθραυστα, πανέμορφα και διάφανα. Είναι βράδυ κι έχει κρύο κι η μύτη σου είναι κόκκινη και κρύα, το χνώτο σου ζωγραφίζει σκιές πάνω στα φώτα.</span></i><br />
<i><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><br /></span></i>
<i><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος για να ανακαλύψεις τον εαυτό σου από το περπάτημα, σκέφτηκες. Και τόση ώρα μετά, τόσα βήματα και τόσα χιλιόμετρα πιο πέρα, είσαι ακόμη ο ίδιος άνθρωπος, μόνο λίγες ανάσες πλουσιότερος. Κι αν αυτή η πόλη συμπαθούσε, έστω λίγο, τους περιπατητές σαν κι εσένα, θα είχες κερδίσει ακόμα μερικές ανάσες. Έστω λίγες, και λίγο πιο βαθιές.</span></i></div>
παναγιώταhttp://www.blogger.com/profile/12721044169198430705noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1699940317182197510.post-31853098181473870472012-12-18T22:46:00.003+01:002012-12-18T22:46:29.048+01:00φωτογραφία χάρτινη<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhypmg_HEG2UCpHJC_Ypu9RKU37W1gAbKvwl25XPPtuSCa21Eo8QgoCQN542FeYB9J2uPPMiVzIIRtblb8KBEcMWs1Wt-izKwx3AvJMd5SzGbtSrzN44rKwP54nl3vmDwdPYAbDWUXtMLk/s1600/cinema+paradiso.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="237" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhypmg_HEG2UCpHJC_Ypu9RKU37W1gAbKvwl25XPPtuSCa21Eo8QgoCQN542FeYB9J2uPPMiVzIIRtblb8KBEcMWs1Wt-izKwx3AvJMd5SzGbtSrzN44rKwP54nl3vmDwdPYAbDWUXtMLk/s400/cinema+paradiso.jpg" width="400" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Cinema Paradiso, 1988</td></tr>
</tbody></table>
<br />
<br />
<span style="font-family: inherit;">Φωτογραφίες στο κουτί, προσεκτικά διαλεγμένες. Φωτογραφίες σε άλμπουμ, φωτογραφίες στο ντουλάπι, φωτογραφίες στο συρτάρι, φωτογραφίες κάτω απ' το μαξιλάρι, φωτογραφίες μέσα στο βιβλίο, φωτογραφίες στο πορτοφόλι, φωτογραφίες λίγο σκισμένες, φωτογραφίες που χάθηκαν, φωτογραφίες που χαρίστηκαν. Φωτογραφίες παλιές, φωτογραφίες ξέθωρες, θαμπές, φωτογραφίες κιτρινισμένες απ' τον ήλιο. Φωτογραφίες που καίγονται, χάνονται, καταστρέφονται. Φωτογραφίες πολύτιμες.</span> <br />
<span style="font-family: inherit;"><br /></span>
<span style="font-family: inherit;">Φωτογραφίες πολύτιμες, γεμάτες αναμνήσεις. Φωτογραφίες μοναδικές. Φωτογραφίες σε χαρτί, οι θησαυροί σου σε ένα κουτί. Ο μόνος τρόπος που έχεις να θυμάσαι. Όταν ένα ζευγάρι χωρίζει, μοιράζει τις φωτογραφίες, ακριβώς όπως μοιράζει τα βιβλία, ακριβώς όπως μοιράζει τους δίσκους, τα κουζινικά, τα αντικείμενα του σπιτιού, τα έπιπλα, τα σεντόνια, τις κουρτίνες. Όταν μια φωτογραφία εξαφανίζεται, η ανάμνηση δεν μπορεί παρά να μείνει στη μνήμη και μόνο. Στο μυαλό σου, μόνο, μπορείς να ανατρέχεις διαρκώς σε σκηνές, σε πρόσωπα, σε καταστάσεις, σε ανθρώπους, σε στιγμές. Στο μυαλό σου, μόνο, μπορείς να κρατήσεις την ανάμνηση ζωντανή, να την αλλάξεις, να τη διαλύσεις, να τη σβήσεις και να την ξαναχτίσεις. Όπως εσύ θέλεις, στο μυαλό σου, μόνο.</span><br />
<span style="font-family: inherit;"><br /></span>
<span style="font-family: inherit;">Κι όταν πιάνεις στα χέρια σου μια τέτοια, παλιά φωτογραφία, το χαρτί έχει παράξενη αίσθηση, τα χρώματα μοιάζουν φανταστικά, οι χαρακτήρες ξεδιπλώνονται σαν ήρωες από ταινία πάνω σε φιλμ, καρέ καρέ. Ιστορίες ξεπηδούν και ξεχύνονται, συναισθήματα ορμητικά σε παρασέρνουν, και δεν ξέρεις πια αν αυτό είναι ανάμνηση, όνειρο, πραγματικότητα ή μυθοπλασία. Το μόνο που ξέρεις, να βουλιάζεις βαθιά στις ιστορίες, να δημιουργείς νέες, να ψάχνεις αδιάκοπα για άλλες στιγμές, άλλα καρέ, άλλες φωτογραφίες. Κι όταν ξαναντικρίζεις τις παλιές, εκείνες, τις φυλαγμένες στο κουτί, είναι σίγουρο πως έχουν αλλάξει. Είναι σίγουρο, πως μέσα στο κουτί οι φωτογραφίες από χαρτί έχουν ζωή και κινούνται, και παίζουν κρυφτό, κυνηγιούνται, λερώνουν τα ρούχα τους, σκίζουν τα παπούτσια τους, γεμίζουν λάσπες το σπίτι. Μέσα στο κουτί, οι φωτογραφίες τα βράδια κάνουν μπάνιο στη θάλασσα, και αφήνουν το αλάτι να σκληρύνει τα μαλλιά τους, να ασπρίσει το δέρμα τους. Κι από τις περιπέτειές τους, τίποτα ποτέ δε σου λένε, μόνο όλα πρέπει να τα βρεις, να τα υποθέσεις, να τα ανακαλύψεις, εσύ. Στο μυαλό σου, μόνο.</span><br />
<span style="font-family: inherit;"><br /></span>
<span style="font-family: inherit;">Φωτογραφίες πολύτιμες. Σ' ένα μικρό κομματάκι χαρτί, αμέτρητα πίξελ συναισθημάτων. Φόβοι, ευτυχίες, χαμόγελα, ελπίδες, θυμοί και απογοητεύσεις, είναι όλα στριμωγμένα σ' ένα μικρούλι, γυαλιστερό, κομματάκι χαρτί. Τέτοιο, που όμοιό του δε θα μπορέσει ποτέ να υπάρξει. Φωτογραφίες μοναδικές, όπως οι στιγμές σου.</span></div>
παναγιώταhttp://www.blogger.com/profile/12721044169198430705noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-1699940317182197510.post-82171548442656597552012-11-22T23:13:00.000+01:002012-12-16T23:00:08.573+01:00λέξεις<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="color: #666666;"><i>Γράφετε πολύ όμορφα.</i></span></span><br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="color: #444444;"><i>Δε νομίζετε πως είναι κάπως αδιάκριτο να κοιτάτε τα γραπτά των άλλων;</i></span></span><br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="color: #666666;"><i>Ίσως. Αλλά και πάλι, δε νομίζετε πως είναι κάπως προκλητικό να γράφετε με τόση θέρμη μπροστά σε κόσμο;</i></span></span><br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><br /></span>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/nVkDfnGobmI?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></span></div>
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">Σκούπισε το δάκρυ που έτρεχε από το μάγουλό της, βιαστικά, και γύρισε προς το μέρος του. Τόση ώρα δίπλα της και δεν του είχε ρίξει ένα βλέμμα. Αφράτα, φουσκωτά, πάλλευκα συννεφάκια περνούσαν έξω απ' το παράθυρο. Στη θέα τους, χιλιάδες μελαγχολικές σκέψεις πλημμύριζαν το μυαλό της. Για να τις αποφύγει είχε ξεκινήσει να γράφει, ήθελε να ξεχαστεί, να βουλιάξει σε μια άλλη ιστορία. Έγραφε, μα κάθε τόσο μια τόση δα στενοχώρια της ανέβαινε στα χείλη, να φωνάξει δεν μπορούσε, κι απέστρεφε το βλέμμα. Μακριά, στον ορίζοντα. Πίσω στα λευκά της συννεφάκια, χανόταν στην απέραντη αθωότητά τους. Κι ένα δάκρυ κυλούσε αργά στο χλωμό της μάγουλο.</span><br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">Εκείνος χαμογέλασε. Ήταν καθαρός, απλός και ήρεμος. Μια μικρή ρυτίδα φώτισε το πρόσωπό του, εκεί, ακριβώς κάτω από το αριστερό του μάτι.</span><br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">Σκέφτηκε πως κι εκείνη κρυφοκοίταζε συχνά τα βιβλία των διπλανών της. Διάβαζε πάνω πάνω το συγγραφέα, τον τίτλο, κι έπειτα δύο αράδες από την ανοιχτή σελίδα. Της άρεσε να παρατηρεί σχολαστικά το πρόσωπο, τα χέρια, τα ρούχα, την έκφραση. Της άρεσε να συνδυάζει τον άνθρωπο με το βιβλίο του, κι έπειτα να φαντασιώνεται το περιεχόμενο του βιβλίου και το περιεχόμενο της ζωής του. Να κάνει υποθέσεις.</span><br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">Μετά από μερικά δευτερόλεπτα υγιούς σιωπής, εκείνος την περιεργαζόταν ακόμη. Τα χέρια της, τη μελαγχολία στις πυκνές της βλεφαρίδες, τα αθώα της συννεφάκια. Προσπαθούσε να την αποδομήσει, να την καταλάβει και να την ανασυνθέσει.</span><br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"> </span><br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><span style="color: #444444;"><i>Γυρίζω πίσω</i></span>., του είπε σχεδόν αδιάφορα, και συνέχισε να βουλιάζει στα λευκά της σύννεφα.</span><br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;">Ένα χαμόγελο έλαμψε ξανά στο πρόσωπό του. Σχεδόν αδιάφορα, βάλθηκε να παρατηρεί τα σχήματα που έφτιαχνε το γάλα καθώς βυθιζόταν στο ζεστό, μουντό καφέ του. Με την άκρη του ματιού του, οραματιζόταν πως της έκλεβε το τετράδιο. Να της κλέψει τις λέξεις, αυτό ήθελε.</span><br />
<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"><i><span style="color: #666666;">Όλα θα γίνουν, απλά και ήρεμα, </span></i>σκέφτηκε.</span></div>
παναγιώταhttp://www.blogger.com/profile/12721044169198430705noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1699940317182197510.post-87850075141627918172012-11-08T09:01:00.002+01:002012-11-09T08:24:16.996+01:00το κακοψημένο ραβανί και ο φαντασιακός μουσακάς<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: right;">
</div>
<div style="text-align: right;">
<span style="color: #134f5c;"><a href="http://stoma-tou-lykou.blogspot.gr/2012/11/all-or-nothing-he-ravani-chronicles.html" target="_blank">All or nothing - Τhe Ravani Chronicles</a> </span></div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
O Λύκος προσπαθεί να μετατρέψει την κουζίνα του στρατού σε ζαχαροπλαστικό εργαστήρι (στρατιωτικής) πειθαρχίας. <i>Γιες Γιου Κεν!</i> Αυτό είναι το σύνθημα. Ραβανί; Ραβανί. Για πόσους; Για όλο το λόχο; Μια χαρά, θα το κανονίσουμε κι αυτό. Με τις μπάντες, με τα μπούνια, ορμάμε και θα κατακτήσουμε τον κόσμο! <i>Τι; Πώς; Δεν πάμε από εκεί; Από την άλλη είναι; </i></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="color: #134f5c;"><span style="color: black;">Μερικές γάζες και δύο ράμματα μετά, ο Λύκος τοποθετεί όλο περηφάνια το σημαιάκι του στην κορυφή του βουνού Μαγειρλάια, και αγναντεύει την επόμενη κορυφή.</span><i> </i></span>Βάζω στοίχημα ότι η επόμενη λιχουδιά ήταν μουσακάς για όλο το στράτευμα. Ασφαλώς, με τις μελιτζάνες τηγανισμένες μία προς μία, όλο προσοχή και καμάρι. Κι αν έπεσε μέσα στο καζάνι με την μπεσαμέλ προσπαθώντας να την ανακατώσει με το αυτοσχέδιο υπερμέγεθες χτυπητήρι, δεν πειράζει. Εκμεταλλεύτηκε το γεγονός για να δοκιμάσει τις ιδιότητες του μίγματος, άνωση, τριβή, ευκολία ροής... Και στη συνέχεια πρόσθεσε άλλο ένα σημαιάκι, στο Όρος Μουσάκειον.</div>
<div style="text-align: left;">
Εκεί πιστεύω πως είναι που συναντηθήκαμε για πρώτη φορά. Έζησα τα παιδικά μου χρόνια στο Όρος Μουσάκειον, χαμένη ανάμεσα σε βελούδινες γλυκόπικρες πεδιάδες χρώματος μελιτζανί, τραγανά πεδία χρυσαφένιας απόλαυσης και σωρούς από μικρά βραχάκια τυλιγμένα σε κατακόκκινη ηφαιστειακή λάβα και διανθισμένα με καταπράσινα ευωδιαστά μπουκετάκια μαϊντανού, περιμένοντας την απαλή χιονοστιβάδα που τυλίγει τα πάντα στο πέρασμά της, σε ένα γλυκό, απολαυστικά παχύ, στρώμα παιδικότητας. Ίσως και να μην πρόσεξα το Λύκο που τοποθετούσε αποφασιστικά το σημαιάκι του κατακτητή στο Όρος Μουσάκειον, παραδομένη καθώς ήμουν στις απέραντες ομορφιές του τοπίου, όμως είμαι σχεδόν σίγουρη ότι πέρασε από εκεί.</div>
<div style="text-align: left;">
Στο Όρος Μουσάκειον επιστρέφω συχνά, είναι το καταφύγιό μου. Είναι το απόλυτο σύμβολο του κυριακάτικου φαγητού, που μυρίζει οικογένεια, θαλπωρή, ζεστασιά και παρηγορητική τρυφερότητα. Τόσο απλό, τόσο παιδικό, τόσο συμπυκνωμένο, γεμάτο ομορφιές και αρώματα και χρώματα, το Όρος Μουσάκειον είναι αναμφίβολα το καλύτερο μέρος που μπορεί να ζει κανείς.</div>
<div style="text-align: left;">
Σχεδιάζω να επισκεφτώ ξανά το Όρος Μουσάκειον. Ή μάλλον όχι να το επισκεφτώ, να το αναδημιουργήσω. Κομματάκι κομματάκι, σταγόνα σταγόνα, ανακατεύοντας και χτυπώντας απολαυστικά την άσπρη χιονοστιβάδα, φυτεύοντας τα πράσινα ματσάκια, στρώνοντας ένα ένα τα καφετιά βραχάκια, ξεδιπλώνοντας τις πεδιάδες, γυαλίζοντας με λάδι τα τραγανά πεδία, περιχύνοντας με καυτή λάβα τα πάντα. </div>
<div style="text-align: left;">
Το πότε είναι άγνωστο, μα δεν αργεί, δεν αργεί. </div>
</div>
παναγιώταhttp://www.blogger.com/profile/12721044169198430705noreply@blogger.com6