Κυριακή 14 Νοεμβρίου 2010

μικρές καθημερινές ουτοπίες...

Μικρές, καθημερινές ουτοπίες. 
Όνειρο και πραγματικότητα. Η ζωή. Εδώ, στη γη. Ήσυχα, ανήσυχα. Όμορφα ή άσχημα. Καθημερινά. Απλά; Η ελπίδα. Η πτήση. Απογείωση. Εκεί. Στο άπειρο. Καλύτερα; 
Θα φύγουμε; 
Μα, έχουμε ήδη φύγει. Ποτέ δεν ήμασταν ολοκληρωτικά εδώ. Τί είναι το εδώ; Για ποιόν;

Ζούμε στις ουτοπίες μας. Κάπου εκεί, ανάμεσα στα ψέμματά μας και στην αλήθεια αυτού του κόσμου, βρίσκουμε τον εαυτό μας. Και είναι αυτές οι ουτοπίες μας που δημιουργούνται από τα θέλω μας και ορίζουν τις πράξεις μας. Είναι οι ίδιες που κινητοποιούν την καθημερινότητά μας, της δίνουν αξία και στόχο. Οι ίδιες που μας απογοητεύουν κάθε φορά που ανακαλύπτουμε πόσο άπιαστες είναι. Μέχρι να τις αντικαταστήσουμε με νέες ή να τις τροποποιήσουμε, ξανά και ξανά...

Παπαρούνα στον αέρα είναι ο στίχος από ένα τραγούδι της Κρίστης Στασινοπούλου (μελίσσια, από τα ηχοτρόπια, 1999). Το άκουγα στη λυκειακή μου εφηβεία. Τότε που είχα πολλές ουτοπίες, πολλά όνειρα και πολλές βίαιες συγκρούσεις με την πραγματικότητα. Σήμερα, με πολύ λιγότερες συγκρούσεις αλλά εξίσου πολλά όνειρα, ήρθε η στιγμή να το εκτιμήσω αλλιώς. Σαν παπαρούνα που αφήνεται στον άνεμο, ομαλά, αισιόδοξα και ήρεμα.
Με αυτή την ηρεμία ξεκινάει μια ιστορία σκέψεων και συναισθημάτων. Ακριβώς εδώ! Ακριβώς τώρα!

Καλώς ήρθατε!

http://www.youtube.com/watch?v=wu4jv0uQqWw

Δεν υπάρχουν σχόλια: