κάθε που αλλάζει η εποχή

Μου αρέσουν όλες οι εποχές. Όλες, από λίγο, για κάποιο λόγο. Εντάξει, αγαπώ ιδιαιτέρως το χειμώνα. Το κρύο, το χιόνι, τα ζεστά φουντωτά ρούχα, το γκρίζο του ουρανού που μοιάζει γαλήνια θυμωμένος, απόκοσμος. Τη μελαγχολία, τις λιγοστές ακτίνες που φέρνουν την κίτρινη λάμψη τους ανάμεσα απ' την ομίχλη. Αυτό όμως είναι άλλη συζήτηση, άλλης μέρας, άλλης ώρας.

Πάμε πάλι, λοιπόν.
Μου αρέσουν όλες οι εποχές. Ο χειμωνιάτικος χειμώνας, η ανοιξιάτικη άνοιξη, το καλοκαιρινό καλοκαίρι, το φθινοπωρινό φθινόπωρο. Όταν όμως έχουμε καλοκαιρινό φθινόπωρο; Ανοιξιάτικο χειμώνα; Φθινοπωρινό καλοκαίρι; Χειμωνιάτικη άνοιξη; Φθινοπωρινό χειμώνα; Όταν όμως έρχεται η ώρα να αλλάξει η βάρδια αλλά η προκάτοχος δε λέει να αποσυρθεί από το χρυσαφένιο θρόνο της και η μέλλουσα φοβάται να αναλάβει τις ευθύνες της;
Θα σας πω τί έχουμε τότε. Στιχομυθία θεατρική κι επίμονη. Στιχομυθία κυκλοτερή, χωρίς εξέλιξη. Κι εμείς, ανήμποροι θεατές, απλώς κοιτάμε με απορία. Άλλοι με νοσταλγία για αυτό που η πλοκή του έργου τους υποσχέθηκε ανεκπλήρωτα, άλλοι με ανυπομονησία γι' αυτό που ακόμα δεν είδαν.

Κάθε που αλλάζει η εποχή, λαμβάνει χώρα μια μετάβαση. Μετάβαση εξωτερική, που ωστόσο δεν αργεί να διεισδύσει στο εσωτερικό. Να επιβληθεί εκ των έξω και στο δικό σου κόσμο. Μετάβαση σημαίνει αλλαγή, σημαίνει όμως και παύση. Παύση σημαίνει σκέψη, σημαίνει ξεκούραση, σημαίνει όμως και πόνο. Οι μεταβάσεις είναι δύσκολες, δεν έχει σημασία από ποιά πλευρά τις βιώνεις. Γνωρίζοντας το τελεσίδικο του αποτελέσματος, δεν έχεις τίποτα άλλο να κάνεις, παρά να περιμένεις να ολοκληρωθούν. Να επανεγγράψεις συνθήκες και δεδομένα για να ξεκινήσεις ξανά. Να προσαρμοστείς εκ νέου. Να αρχίσεις να χτίζεις.

Φθινόπωρο, έλα επιτέλους! Σε μυρίζω, μα δε σε φτάνω. Μου μιλάς, μα σε χάνω. Μ' αγγίζεις και φεύγεις τρομαγμένο. Μένω με το χάδι σου στην πλάτη μου. Και με το ζηλιάρικο Καλοκαίρι να παραμονεύει πίσω από τις γρίλιες. Φοβάμαι.