Μερικές φορές οι άνθρωποι είμαστε γκρινιάρηδες, εκνευρισμένοι, μίζεροι, απαισιόδοξοι. Ή, για να είμαι ακριβής, τις περισσότερες φορές είμαστε έτσι! Παραπονιόμαστε για ό,τι δεν έχουμε, παραπονιόμαστε για ό,τι έχουμε, παραπονιόμαστε για ό,τι μας συμβαίνει και για ό,τι δε μας συμβαίνει. Θέλουμε να είμαστε δυστυχείς, απολαμβάνουμε την αυτολύπηση και επαναπαυόμαστε στην ασφάλεια της κακομοιριάς, αναλαμβάνουμε το ρόλο του θύματος. Γιατί; Μα γιατί είμαστε μεγάλα εγωιστικά μωρά, που περιμένουν τη φροντίδα των άλλων. Και σε έναν τέτοιο κόσμο, όλοι εκνευριζόμαστε από την ανωριμότητα και την ανασφάλεια των γύρω μας, αλλά όχι από τη δική μας! Είμαστε πάντα (αυτο)δικαιολογημένοι...
Yπάρχουν και κάποιοι (έστω λίγοι) που μας υποδεικνύουν την αξιοπρέπεια, την ώριμη, ενήλικη συμπεριφορά. Που κοιτάζει πάντα στο μέλλον χωρίς να ξεχνάει το παρελθόν, το παρόν, τα λάθη, τα σωστά, τα δύσκολα. Γιατί τα δύσκολα και τα δυσάρεστα είναι μέρος του ταξιδιού, μέρος του εαυτού μας. Είναι σοκαριστικό (επειδή είναι ασυνήθιστο) να βλέπουμε ανθρώπους να αντιμετωπίζουν τον πόνο τους με γαλήνη και τρυφερότητα, με στοργή και χαμόγελο. Δεν είναι αναισθησία, είναι στάση ζωής! Όταν μας συμβαίνει κάτι άσχημο, δεν ευθύνονται οι γύρω μας, δεν είναι ανάγκη να τους γεμίσουμε με τύψεις.
Η συμπαράσταση δεν απαιτείται, ούτε επαιτείται, απλώς επέρχεται. Εξαρτάται από τη θέληση των άλλων, αλλά κυρίως από τη δική μας στάση. Από την αγάπη, τη δεκτικότητα και την απλότητά μας. Από τη φυσική ευγένεια του χαρακτήρα μας.
Η θετική αύρα ενός ανθρώπου αναζωογονεί, παρακινεί και ενεργοποιεί πολλούς ακόμη. Το αληθινό χαμόγελο δεν αφήνει περιθώρια για στυφές, κακότροπες, μίζερες, εγωιστικές και μικροπρεπείς αντιδράσεις. Μας πιάνει μια ντροπή, νιώθουμε το πραγματικό μας μέγεθος! Σιγά σιγά, λίγο λίγο, ο κόσμος γίνεται ομορφότερος. Βιώσιμος και πιο φωτεινός!
Η ωριμότητα και το χαμόγελο δεν είναι αντίθετες έννοιες! Η εσωτερική ισορροπία ακτινοβολεί προς όλες τις πιθανές κατευθύνσεις. Ζηλεύω αυτήν την αρμονία...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου