Παρασκευή 22 Απριλίου 2011

αντιστροφή

Είσαι παιδί, κάπου ανάμεσα σε τεσσάρων και δέκα ετών. Είναι Μεγάλη Πέμπτη, πρωί. Ξυπνάς με δυσκολία, ντύνεσαι βιαστικά με τα καλά σου. Εκείνη έχει έρθει να σε πάρει από το σπίτι. Είναι περιποιημένη, χτενισμένη και χαμογελαστή, μόνο για σένα. Σε πηγαίνει να κοινωνήσεις. Στο δρόμο σταματάει και σου δείχνει το Παλιό Ρολόι, κάθε φορά. Σου λέει αστεία και ιστορίες. Ιστορίες από χρόνια που σου φαίνονται τόοοσο μακρινά, σχεδόν μυθικά. Στο γυρισμό σου παίρνει παγωτό, σου το 'χε τάξει. Και σε κάνει βόλτα στο παζάρι, κάθε Πέμπτη έχει παζάρι, τη Μεγάλη Πέμπτη έχει μεγάλο παζάρι, με πολύ κόσμο. Παρατηρείς τον κόσμο από κάτω, όλα σου φαίνονται τεράστια. Σταματάει όπου θέλεις, κοιτάζει τους πάγκους που κοιτάς, σου παίρνει ένα μικρό δωράκι. 
Στο σπίτι, βάφει μαζί σας τα αβγά, σου δείχνει πώς να διαλέγεις τα πιο γερά για το τσούγκρισμα. Σου μαθαίνει να κάνεις τσουρέκια, σ' αφήνει να παίζεις με το ζυμαράκι που περισσεύει και να χαίρεσαι κι εσύ. Μαλώνει τη μαμά σου που δεν έχει υπομονή και είναι αυστηρή μαζί σου. Σου φτιάχνει κι ένα τσουρεκάκι γεμιστό με σοκολάτα, συνταγή σπέσιαλ. Πανεύκολη αλλά σπέσιαλ στα παιδικά σου μάτια. Και φυσικά υπέροχη γεύση...

Δεν είσαι πια παιδί, έχουν περάσει πάνω κάτω δεκαπέντε χρόνια. Είναι Μεγάλη Πέμπτη, πρωί. Ξυπνάς με δυσκολία, ετοιμάζεσαι βιαστικά με τα καλά σου, εκείνα που της άρεσαν. Εκείνη ετοιμάζεται νωχελικά, την περιμένεις. Είσαι περιποιημένη, χτενισμένη και χαμογελαστή, μόνο για κείνη. Την πηγαίνεις να κοινωνήσει. Στο δρόμο σταματάει κάθε τόσο καθώς λαχανιάζει. Της λες αστεία και ιστορίες. Ιστορίες από τις κοινές σας μνήμες, όταν ήσουν παιδί. Ιστορίες από χρόνια που για τα εγγόνια σου θα φαντάζουν μυθικά. Δεν μπορείς να της πάρεις παγωτό, ίσως να τό 'θελε, αλλά δεν κάνει να φάει, φοβάται για το ζάχαρό της. Την κάνεις όμως βόλτα στο παζάρι, ακόμα έχει παζάρι κάθε Πέμπτη, μεγαλύτερο παζάρι τη Μεγάλη Πέμπτη. Παρατηρεί τον κόσμο διεξοδικά, όλα της φαίνονται ενδιαφέροντα. Σταματάει παντού, κοιτάζεις τους πάγκους μαζί της, ψωνίζεις μαζί της.
Στο σπίτι, βάφετε αβγά ενώ εκείνη κοιμάται, είναι πολύ κουρασμένη για να σας βοηθήσει, ξέρεις πια να διαλέγεις τα καλά, ξέρεις και να τα βάφεις. Της δείχνεις πώς έμαθες πια να κάνεις τσουρέκια, από τη μαμά αλλά δεν έχει σημασία. Την αφήνεις να σε βοηθήσει κι έτσι χαίρεται κι εκείνη. Της ζητάς και πάλι τσουρεκάκια γεμιστά με σοκολάτα, συνταγή σπέσιαλ. Βλέπεις το απλό κολπάκι, αλλά είναι και πάλι σπέσιαλ γιατί έτσι ήταν πάντα. Έτσι το θυμάσαι από παιδί. Κι ευτυχώς εκείνη ακόμα θυμάται να το φτιάχνει. Από γεύση, δε χρειάζεται καν να δοκιμάσεις, θα είναι πάντα υπέροχη...

Η Μεγάλη Πέμπτη είναι σίγουρα η μέρα της γιαγιάς. Ήταν όταν ήσουν παιδί και θα είναι για πάντα. Οι πιο ισχυρές αναμνήσεις σου από τη Μεγάλη Πέμπτη θα συνδέονται πάντα με το Παλιό Ρολόι, το παγωτό, το φουστανάκι που σου έραψε από λευκό λινό με υπέροχα κουμπάκια, τα τσουρέκια στο παλιό τραπέζι της κουζίνας. Και έχει έρθει η ώρα να την ευχαριστήσεις γι' αυτό. Πηγαίνοντας μαζί της στην εκκλησία το απόγευμα και εξηγώντας της την αρχιτεκτονική της πόλης σας, σταματώντας σε κάθε γωνία, περπατώντας με ταχύτητα ενός μέτρου το λεπτό. Μένεις με ένα χαμόγελο στο τέλος της μέρας. Κι εκείνη με δύο, ένα γιατί περνάει καλά κι ένα γιατί χαίρεται που σε βοήθησε να γίνεις αυτό που είσαι.

[μου το τραγουδούσε με αιθέρια φωνή όταν ήμουν μικρή, της το έβαλα χθες και δάκρυσε]

2 σχόλια:

rayban είπε...

να ζούσε κι η δική μου!...

ή ο πατέρας...

ένας - ένας χάνονται οι αγαπημένοι μεγαλύτεροι σε ηλικία συγγενείς, ε, αυτή είναι η μοίρα. Τέτοιες μέρες τους θυμάμαι, ας είναι καλά, όπου κι αν βρίσκονται!

Τι καλά που είναι να μην έχεις ακόμα αρχίσει να χάνεις συγγενείς, να μην έχεις εμπειρίες από αρρώστειες που ξέρεις ότι δε θα περάσουν, επαναλαμβανόμενα νοσοκομεία, πόνο και να μην μπορείς να κάνεις τίποτα...

παναγιώτα είπε...

... Όλοι έχουμε εμπειρίες από δικούς μας που χάνονται, δυστυχώς. Νομίζω το θέμα είναι τί μπορούμε να κάνουμε όσο ακόμη τους έχουμε κοντά μας...