πρωτομαγιά...

Γι' αυτό το σημερινό κείμενο έχω την τύχη να έχω "συνεργάτη", την πιο υπέροχη μαμά του κόσμου!

Πρωτομαγιά. Και ταυτόχρονα τελευταία ημέρα των διακοπών μας. Είμαστε και οι δύο πολύ κουρασμένες, πολύ αγχωμένες και κάπως μελαγχολικές, για λόγους που συμπίπτουν και απομακρύνονται, σαν να τρέχουν πάνω σε ομάδες τεμνόμενων κύκλων.
Αυτή τη μέρα θα την περάσουμε ολόκληρη μαζί. Θα κάνουμε εκείνη την περίφημη βόλτα, θα πάρουμε καθαρό αέρα, θα μιλήσουμε, θα τραβήξουμε φωτογραφίες και αν είμαστε τυχερές θα μαζέψουμε και μερικα λουλούδια. Παπαρούνες κατά προτίμηση.
Αυτή η μέρα όμως ξεκίνησε με συννεφιά. Συνέχισε με περισσότερη συννεφιά και ψύχρα. Σαν να ήταν θυμωμένη, με τον εαυτό της, με το Πάσχα που έφυγε, μ' εμάς που ανυπομονούσαμε για χάρη της. Θα κάνουμε Πρωτομαγιά στο μπαλκόνι, φυτεύοντας τα λουλούδια μας, κλαδεύοντας τα δεντράκια μας, δεν πειράζει.
Συνεχίστηκε όμως με πολύ μαγείρεμα, μερικές αναγκαστικές διαδρομές στη βροχή (καμία σχέση με ονειρεμένη βόλτα) κι άλλες δουλειές στο σπίτι. Ας φροντίσουμε τουλάχιστον το μπέντζαμιν.
Το αγαπημένο μας μπέντζαμιν, που έχει την ηλικία μου, αλλά είναι δέντρο ολάκερο, φτάνει ως το ταβάνι και αναγκάζεται να λυγίζει τα κλαδιά του και να μένει πάντα σκυφτό. Το αγαπημένο μας μπέντζαμιν που δε χωράει σε καμιά γλάστρα πια και δεν μπορούμε να το σηκώσουμε για να το αλλάξουμε θέση. Το αγαπημένο μας μπέντζαμιν που φέτος ξεράθηκε τελείως σε μια ξαφνική παγωνιά. Που όλα του τα φύλλα έγιναν αδύναμα, χλωμά και κίτρινα, που τα κλαδιά του σπάνε με ένα απλό άγγιγμα. Το αγαπημένο μας μπέντζαμιν έγινε πια ένα ξερό δεντράκι, μοιάζει γερασμένο, με κουρασμένα κλαδάκια έτοιμα να πέσουν κι αυτά. Καθώς έβλεπα τα φύλλα να πέφτουν σκέφτηκα ανθρώπους στο χιόνι, με άκρα παράλυτα από το κρύο και μόλις που συγκράτησα ένα δάκρυ. Δεν ξέρω τί θα κάνουμε χωρίς το αγαπημένο μας μπένζαμιν στο σπίτι.
Ακολούθησε καθαριότητα, μια βαλίτσα σε αναμονή, και διάβασμα. Και πολλά χαμόγελα. Κι ένας καβγάς, αλλά είναι όλα μέσα στο πρόγραμμα! Και είμαστε ακόμη εδώ, στο τραπέζι που παλιά καθόμασταν, κάθε χρόνο τέτοια μέρα και ετοιμαζόμασταν για τα σχολεία μας. Δεν πήγαμε την περιβόητη βόλτα τελικά.
Πρωτομαγιά. Και ταυτόχρονα τελευταία ημέρα των διακοπών μας. Μπορεί να μην πήγε όπως τη σχεδιάσαμε αλλά ήταν και πάλι γεμάτη. Γεμάτη αγάπη. Από αυτήν την αναντικατάστατη ατελείωτη αγάπη της μαμάς. Από αυτήν που πάντα θα κρατάμε, τον υπόλοιπο καιρό που δε θά 'χουμε πια διακοπές. Που δε θά 'χουμε αυτά τα βράδια στο τραπέζι με τα απλωμένα βιβλία και τη διάχυτη ατμόσφαιρα γαλήνης και τρυφερότητας.

Ευχαριστώ!