Τετάρτη 25 Μαΐου 2011

μαθήματα συμπεριφοράς

Αττικό Μετρό. Έτος 2011.

Ανακοίνωση από τα μεγάφωνα. Παρακαλείστε να αναμένετε την αποβίβαση των επιβατών από τους συρμούς πριν επιβιβαστείτε σε αυτούς.
Άφιξη του συρμού. Συνωστισμένος κόσμος, όλοι μπροστά από την κόκκινη γραμμή της αποβάθρας. Όλοι αναμένουν εναγωνίως την πόρτα να ανοίξει, με τη μύτη κολλημένη πάνω στο συρμό. Δειλά δειλά βηματάκια προς τα πίσω, μαζική έξοδος από το τρένο.
Επιβάτες αναμένουν στην αποβάθρα, μπαίνουν αργά αργά στα βαγόνια. Οι πόρτες του συρμού κλείνουν απότομα, κόσμος εγκλωβίζεται στις αυτόματες πόρτες. Μπιιιπ μπιιιιιπ... Ξανά απόπειρα να κλείσουν οι πόρτες, ακόμα ο κόσμος παλεύει να μπει. Μπιιιπ μπιιιιιιπ...
Στριμωξίδι, σπρωξίματα, κακό. Θα περάσω και από πάνω σου αν χρειαστεί. Αρκεί να μπω μέσα. Αρκεί να χωρέσω. Προτού κλείσουν οι πόρτες.

Χωρίς σχόλια. Είναι η παιδεία που έχουμε.

3 σχόλια:

Μαρία είπε...

Το κορυφαίο: η ανακοίνωση αυτή δεν βγαίνει ποτέ στα αγγλικά.

undisturbedbliss είπε...

Νομίζω πως όλοι έχουμε παρόμοια παραδείγματα στο μικρόκοσμο της πρωτεύουσας, αλλά σίγουρα υπάρχουν εξαιρέσεις(που ευτυχώς αυξάνονται τελευταία). Χθες, και ενώ κατέβαινα Σύνταγμα με το ποδήλατο, είχα τέτοιο περιστατικό. Αυτό όμως που μου έκανε εντύπωση ήταν 4 παιδιά από Αγγλία, τα οποία περίμεναν τον ανελκυστήρα που προορίζεται για τους ηλικιωμένους και άτομα με ειδικές ικανότητες. Δυστυχώς, ούτε μετά την επισήμανσή μου πείστηκαν. Δεν έχει να κάνει τόσο με την εθνικότητα, αλλά με τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά.

παναγιώτα είπε...

Ακριβώς έτσι... Έχει να κάνει με τον άνθρωπο και το πώς έχουμε μάθει...