Σάββατο 25 Ιουνίου 2011

χαρτογραφία στιγμών

Κυκλοφορείς σε μια πόλη που την ξέρεις καλά. Την ξέρεις σχεδόν σαν την παλάμη σου. Μπορείς να περπατήσεις σ' αυτήν σχεδόν στα τυφλά. Ξέρεις τα ονόματα των δρόμων της; Τις πλατείες; Τα πάρκα; Τα ονόματα των μαγαζιών; Όχι. Ξέρεις όμως τις σιωπές της. Ξέρεις όμως τις ανάσες της. Ξέρεις τις στιγμές που έζησες εκεί. Τις στιγμές αυτές που είναι ολόδικές σου, μοναδικές. Που κρατάς φυλαγμένες στη μνήμη των αισθήσεων. Που θα θυμάσαι πάντα, κάθε φορά που θα περνάς από τη γνωστή γωνία, κάτω από το δέντρο, μέσα από τη στοά, μπροστά από το ερείπιο, δίπλα απ' το πάρκο.
Σκέψου λίγο την ίδια αυτή πόλη. Έχεις ξεδιπλώσει πάνω της, με χρωματιστά νήματα, διαδρομές. Αλληλουχίες στιγμών. Έχεις χαρτογραφήσει τη μοναξιά σου και τους μελαγχολικούς περιπάτους, τις βιαστικές πορείες με το κεφάλι σκυμμένο να κοιτάει τις μύτες των παπουτσιών, τις κινήσεις ρουτίνας, τα αδιάφορα βήματα, τις στιγμές που απλώς περίμενες να περάσουν. Έχεις χαρτογραφήσει τις όμορφες βόλτες, τις περπατητές εξομολογήσεις, τα μυστικά που εξαφανίστηκαν σε γωνίες, σε εισόδους καταστημάτων, τα όνειρα που κρύφτηκαν στα κλαδιά του πεύκου. Έχεις χαρτογραφήσει τα ρομαντικά ραντεβού, τις τρυφερές αγκαλιές, τα χέρια που ακούμπησαν απαλά στα μαλλιά σου, τα βήματά σας που συγχρονίστηκαν, το πεζούλι όπου ένιωσες το χτύπο της καρδιάς του, το κοίταγμα του φεγγαριού κάτω από το όμορφο μπαλκόνι και τη μυρωδιά του πιο παθιασμένου φιλιού.
Κάθε στιγμή και άλλο συναίσθημα. Κάθε διαδρομή και άλλο χρώμα. Διαδρομές που τέμνονται, πολλαπλά, σε πολλά σημεία. Πολλές πόλεις πάνω στον ίδιο χάρτη. Κάθε φορά βρίσκεσαι σε μια διαφορετική. Κάθε φορά, μέσα σ' αυτήν την πόλη που ξέρεις σαν την παλάμη σου, ανακαλύπτεις μια νέα.


6 σχόλια:

Christos είπε...

Κάθε φορά βρίσκεσαι σε μία ξεχωριστά ή σε όλες μαζί? Μήπως τελικά η ενσώματη κίνησή μου ενεργοποιεί την πιθανότητα να (ξανά)γράφω περισσότερους από έναν χάρτη? Μπορώ να κάνω την τελετουργική Σαββατιάτική μου βόλτα περπατώντας, αλλάζοντας το ρυθμό των βημάτων όπως έκανα με τον πατέρα μου περπατώντας στον εθνικό κήπο, ενώ ανακαλώ ένα ρομαντιkό περίπατο σε μία πόλη της Κρήτης και ταυτόχρονα ένα ίχνος από χτύπημα στο μάγουλο μαρτυρά την ξαφνική μου κρούση σε ένα κλαδί όταν ήμουν 12 χρονών? Μπράβο Παναγιώτα! Η παραδοσιακή χαρτογραφία δε μας αρκεί πια!

παναγιώτα είπε...

Τί ωραίο σχόλιο!
Νομίζω κάθε φορά προσθέτεις από μία για να συνυπάρχει μετά με τις όλες έτσι όπως το θέτεις... Κι ενώ βρίσκεσαι πάντα σε όλες, η κάθε φορά είναι ξεχωριστή. Κι έτσι όπως διαβάζω αυτό που λες σκέφτομαι: δηλαδή στον ίδιο αυτό χάρτη που φτιάχνεις εγγράφονται παραπάνω από μία πολεις, σαν υπερσυνδέσεις στη μνήμη; Πόσες διαστάσεις έχει ο χάρτης;

Μαρία είπε...

Συμφωνώ απόλυτα με τις σκέψεις. Κάθε μέρος που επισκεπτόμαστε ή έχουμε περάσει ένα διάστημα ζώντας σε αυτό μας τυπώνεται στο μυαλό σαν χάρτης. Μερικές φορές όταν θέλω να "ταξιδέψω" στο χωριό μου μπορώ να το κάνω σαν να ήμουν εκεί. Ξεκινάω από ένα σημείο και ανεβαίνω. Ξέρω κάθε γωνιά τι φιλοξενεί. Ξέρω κάθε ήχος από που ακούγεται... Βλέπεις τα πεζούλια που καθόσουν ως παιδί που τώρα πλέον δεν σε χωράνε. Και η χαρτογράφηση συνεχίζεται...

Christos είπε...

Προετοιμασία ταξιδιού: Οι προηγούμενοι χάρτες που είναι ζωντανά αποτυπωμένοι και εξελίσσονται μέσα από τη μνήμη μου? Ταξίδι: Ενσώματη χαρτογράφηση παράλληλων χαρτών και ταυτόχρονη προσθήκη ενός ακόμη? Επιστροφη από το ταξίδι:Άνοιγμα στην πιθανότητα μίας επόμενης ενσώματης χαρτογράφησης?

παναγιώτα είπε...

Ναι Μαρία, μου αρέσει που το θέτεις απλά και ήρεμα, σαν να ήσουν σε τάξη με 8χρονα... Καλή συνέχεια με τα παιδικά και παιδαγωγικά σου! :)

Χρήστο, με αφήνεις με πολλές σκέψεις για το ταξίδι (αν δεν κάνω λάθος το έχεις μελετήσει διεξοδικά, ε;), χρειάζεται να τις επεξεργαστώ φαντάζομαι... Νοερά και ενσώματα.

Christos είπε...

Το ταξίδι μάλλον πρέπει να το ζούμε κάθε στιγμή...