Δευτέρα 17 Οκτωβρίου 2011

πρέπει να φτιάξουμε το μέρος που θα ξανασυναντηθούμε.

πρέπει να φτιάξουμε το μέρος που θα ξανασυναντηθούμε.
[Κεραμεικός, Οκτώβριος 2009]

Τίποτα δε σου δίνεται απλόχερα. Κι αν μερικές φορές στέκεσαι τυχερός, είναι για να θυμάσαι ότι πάντα πρέπει να προσπαθείς κι άλλο. Για τα πράγματα που θέλεις και αγαπάς πρέπει να προσπαθείς συνέχεια. Κάθε μέρα. Διαρκώς. Ασταμάτητα. Και πολύ. Να δημιουργείς, να φαντάζεσαι, να κατασκευάζεις ιδανικές συνθήκες και ειδυλλιακά περιβάλλοντα. Να φτιάχνεις τις υποδομές. Να θέτεις τις βάσεις. 
Τα πιο όμορφα πράγματα απαιτούν προετοιμασία με υπομονή και αγάπη, όπως ακριβώς τα καλά φαγητά. Έτσι αφήνουν ωραιότερη επίγευση, γιατί ο ουρανίσκος σου είναι ήδη ποτισμένος από τους χυμούς της προπαρασκευής και οι αισθήσεις σου ήδη διεγερμένες από τις εξωτικές μυρωδιές ονείρου και φαντασίας.

Πρέπει να φτιάξουμε το μέρος που θα ξανασυναντηθούμε, καρδιά μου. 
Μόνο για μας. 
Και μετά, να σκαρφαλώσουμε στο φεγγάρι με μια ανεμόσκαλα και να το κοιτάμε καθώς μας περιμένει. Να σε πάρω αγκαλιά και να γίνουμε κάδρο, για μια στιγμή, καθισμένοι στο μισοφέγγαρο με τα πόδια αιωρούμενα πάνω από το γυαλιστερό σκοτάδι.

5 σχόλια:

Μαρία είπε...

Αχ μενίνα! Πολύ πολύ όμορφη ανάρτηση! Με φέρνεις πάντα σε επαφή με τη ρομαντική πλευρά που ξεχνάω στην Αθήνα του κυνισμού και της σκληρής πραγματικότητας.

Όμορφη αισθητική αλλαγή διακρίνω. Μια μαύρη παπαρούνα!

Christos είπε...

Πόσο αληθινό! Οι κοινός χώρος δεν παρα-χωρείται από τη μία στιγμή στην άλλη. Εκπονείται καθημερινά. Απαιτεί προσπάθεια και διεκδίκηση. Φροντίδα και μέριμνα για την εμπειρία της συνύπαρξης...

παναγιώτα είπε...

Μίνια μενίνα... Χαίρομαι πολύ! Η φωτογραφία ξεθάφτηκε από το χρονοντούλαπο και έφερε μαζί της άλλον αέρα...

Χρήστο, μου αρέσει πολύ ο τρόπος που "διαβάζεις" αυτά που γράφω, συχνά νιώθω σαν να ανακαλύπτω νέες πτυχές! Καλημέρα :)

pepperann είπε...

μ'αρέσει απίστευτα ο τίτλος! κατά συνέπεια και το περιεχόμενο :)

παναγιώτα είπε...

:) θα μπορούσες να είχες κάνει εσύ το σχέδιο στον τοίχο, νομίζω...