ρετρό...

[Παρίσι, Μάρτιος 2011]

Η ζωή, η πραγματική ζωή, στο παρόν, δεν είναι πάντα όπως την ονειρεύεσαι. Δεν είναι πάντα όπως θα την ήθελες. Νιώθεις προδομένος, νιώθεις μισός, νιώθεις ανεκπλήρωτος. Νιώθεις ότι έφτασες αργά, ότι σου καταστρέψανε τον κόσμο που λαχταρούσες και σε πετάξανε σε έναν άλλο, μίζερο, φτηνό, φτωχό και ασφυκτικό. Το προβληματικό σου παρόν φταίει για όλα κι εσύ, ονειροπόλος, χαμένος στις φαντασίες σου, ανάμεσα στα χιμαιρικά σου συννεφάκια, αναπολείς. Αναπολείς ένα παρελθόν που δεν έζησες, νοσταλγείς εποχές που δεν πρόλαβες, φθονείς τις προηγούμενες γενιές. Ταξιδεύεις πίσω στο χρόνο, χρησιμοποιώντας τη μαγική άμαξα - κολοκύθα της σταχτοπούτας, εκείνη που ξέρεις ότι θα χαθεί μαζί με το γοβάκι σου μόλις η ώρα περάσει.
Έχεις εξιδανικεύσει το παρελθόν σου, έχεις μυθοποιήσει αυτό που ποτέ δεν ήταν δικό σου. Και ψάχνεις απεγνωσμένα να το φτάσεις. Είναι όμως η δική σου προβολή του παρελθόντος που το κάνει τόσο μαγικό, γιατί και το παρελθόν αυτό υπήρξε κάποτε το παρόν κάποιου άλλου που ονειρευόταν ένα χρυσαφένιο παρελθόν. Γιατί αυτή τη στιγμή, τώρα, εδώ, εσύ κατασκευάζεις άθελά σου το παρελθόν που κάποιος θα ονειρεύεται νοσταλγικά τις νύχτες με αστέρια ή θα βλέπει στους εφιάλτες του όταν ο παγωμένος αέρας θα θερίζει την πόλη και θα σφυρίζει ανάμεσα από τις γρίλιες των κατεστραμμένων παραθύρων. Γιατί στο παρελθόν που εσύ νοσταλγείς, κάποτε κάποιος ευχήθηκε να ζήσει όπως εσύ, κάποτε κάποιος οραματίστηκε το παρόν σου.
Κι είναι το ίδιο αέναο ταξίδι πίσω που όλο σου γλιστράει απ' τα χέρια που σε κρατάει εδώ, αλυσοδεμένο σε αυτό το κομμάτι χρόνου που νιώθεις ξένο και κρύο, σαν φυλακή.
Και ξαφνικά καταλαβαίνεις ότι αυτό που τόσο εκτιμάς και αγαπάς δεν μπορείς να το αναστήσεις, ούτε να το ξαναζήσεις, μόνο να το αγαπήσεις ακόμη πιο βαθιά, να το οικειοποιηθείς και να δημιουργήσεις από αυτό το καταφύγιό σου. Για να μπορείς να χωρέσεις στον κόσμο αυτό, για να μπορεί κάποιος από το μέλλον να νοσταλγήσει ένα ταξίδι στο πλάι σου.
Κάνε το ταξίδι μέσα σου, μα ζήσε έξω από αυτό. 

[με αφορμή τα Μεσάνυχτα στο Παρίσι]