Ένας μήνας. Ένας μήνας μέσα στο υπόγειο. Ένας μήνας πάνω σε σχεδιαστήρια. Ένας μήνας ανάμεσα σε χαρτόνια, πολυκαρβονικές διατομές, ελαστικά καλούπια και πολυεστερικές ρητίνες. Ένας μήνας με μάσκες και γάντια και επικίνδυνες καρκινογόνες ουσίες. Ένας μήνας άπειρης φαιάς ουσίας σπαταλημένης σε τεχνικές τελειότητας μιας αναπαράστασης ενός φανταστικού κτηρίου. Ένας μήνας αϋπνίας και μαύρων κύκλων και κούρασης και ζέστης, μέσα στη σκόνη. Ένας μήνας. Τέσσερις εβδομάδες. Τριανταμία ημέρες. Εφτακόσιες σαράντα τέσσερις ώρες. Μία μακέτα.
Ενα χρόνο και κάτι αργότερα. Καμία μακέτα. Καμία φωτογραφία. Κανένα τεκμήριο για την ύπαρξη του εξεζητημένου αντικειμένου. Κανένα ίχνος. Η μακέτα αυτή δεν υπήρξε ποτέ. Είναι καταδικασμένη να μείνει στη μνήμη σου, μα μόνο εκεί. Είναι καταδικασμένη να φαντάζει για πάντα προϊόν του εγκεφάλου σου. Έτσι κι αλλιώς, μια μέρα θα περάσει στη λήθη, εκεί όπου δε θα ξέρεις πια αν είναι όνειρο, φαντασία, μύθος ή πραγματικότητα.
Καμία μακέτα. Ή μάλλον, μια μακέτα λιγότερη. Ένας μήνας, τέσσερις εβδομάδες, τριανταμία ημέρες, εφτακόσιες σαράντα τέσσερις ώρες από τη ζωή σου αφιέρωμα ολοκληρωτικό σε κάτι που ποτέ δεν υπήρξε. Αφιέρωμα σε μια μακέτα που ποτέ δε θα υπάρξει, από 'δω και στο εξής.
μακάρι η πτήση της εν λόγω κυρίας μακέτας να ήταν σαν κι αυτήν εδώ
2 σχόλια:
Λυπάμαι....
Δεν είναι όμως χαμένος ο χρόνος...
Είναι εμπειρία πια, υπάρχει μέσα σου όλο αυτό που έζησες δουλεύοντας. Κι ας πόνεσες στο τέλος. Έμαθες, ζορίστηκες κι η απώλεια, ακόμα κι αυτή είνα ένα μάθημα.
Μάθημα; Το καλύτερο μάθημα απ' όλα!
Αλλά θα ήθελα, τουλάχιστον, να έχω φωτογραφίες. Τώρα το μόνο τεκμήριο είναι αυτό το ποστ.
Δημοσίευση σχολίου