Παρασκευή 10 Φεβρουαρίου 2012

στο βάθος θάλασσα

ή αλλιώς, θα πάρω τα βουνά

Με χιονόνερο, δυνατό δυνατό αέρα και κρύο που να κάνει τα χείλη σου να μουδιάζουν, μια βόλτα πολύωρη στα βουνά της πρωτεύουσας είναι ό,τι πρέπει. Περπατώντας, εννοείται. Με καλή παρέα και υπέροχη διάθεση, η γρίπη της επόμενης μέρας είναι δεδομένο που διόλου δε σε απασχολεί. 

Ναι, είναι αλήθεια, το κρύο αναζωογονεί και τονώνει το δέρμα. Είναι αλήθεια, ο παγωμένος αέρας που διαπερνάει το μυαλό σου, το λαιμό σου, τα ρουθούνια σου, σε κάνει να ξυπνήσεις. Να ξυπνήσεις, να αναρωτηθείς και να αποφασίσεις, να εκτιμήσεις, να γελάσεις και να κλάψεις. Κι όταν πια, εκεί στην κορυφή, οι ηλιαχτίδες βρίσκουν το δρόμο τους ανάμεσα απ' τα σύννεφα και φτάνουν στο κατεψυγμένο σου κορμί, κι εκείνη την ώρα, στο βάθος, πάνω από την άσχημη ατελείωτη πόλη, βλέπεις λίγη ομιχλώδη θάλασσα, τα καραβάκια που ακόμα εκεί, ταξιδεύουν σε πείσμα των καιρών, σου στέλνουν μια αχτίδα ευτυχίας, μια στιγμιαία λάμψη.


Ναι, θα πάρω τα βουνά. Και αν θέλεις, θα κοιτάξουμε μαζί το ηλιοβασίλεμα, μέχρι τη θάλασσα.

Δεν υπάρχουν σχόλια: