αφιερωμένο στα ομιχλώδη πορτραίτα της μπλογκόσφαιράς μου
Ανάσες, αισθήσεις, στίξεις, σκέψεις, συναισθήματα, λέξεις, εμπειρίες και αναμνήσεις. Κατασκευάζεις την ασαφώς πεντακάθαρη διαδικτυακή σου εικόνα. Κοιτάζεις με περιέργεια άλλες, εξίσου θολές, εικόνες και βλέπεις το είδωλό σου να καθρεφτίζεται στην απαράμιλλη διαδικτυακή τους θαμπάδα. Νιώθεις, ζεις, ονειρεύεσαι, ξυπνάς και κοιμάσαι μέσα στις ίδιες εικόνες. Εκείνες, επιβλητικές, σαν κάδρα κρεμασμένα στο κάστρο, γεμάτα σκόνη που εμπνέει σεβασμό, σε καλούν να πας κοντά τους. Δε γνωρίζεις την ιστορία τους, αγνοείς τα πρόσωπα που εικονίζονται και ερμηνεύεις την εικόνα. Απλώς ερμηνεύεις την εικόνα.
Και νιώθεις όμορφα, πολύ όμορφα. Και μπαίνεις μέσα στο ομιχλώδες σύμπαν της, και επιπλέεις ελεύθερα από άκρη σε άκρη. Και φαντάζεσαι, και δημιουργείς, και ανακατασκευάζεις, και ταυτίζεις με τις δικές σου εμπειρίες και μνήμες. Και κάπου, κάπως, κάποτε, το θολό πορτραίτο γίνεται για σένα πεντακάθαρο. Είναι πια ένα δικό σου πορτραίτο, μα δεν έχει πια σημασία. Ίσως η αρχική εικόνα έχει γίνει διάφανη μόνο για σένα κι έχεις καταφέρει να φτάσεις μαγικά στην καρδιά της.
Ίσως η ομιχλώδης διαδικτυακή φαντασία σου είναι που τα δημιούργησε όλα. Μα δεν έχει πια σημασία. Δεν έχει πια σημασία, γιατί έχεις φτάσει ένα βήμα πιο κοντά στο μοναδικό πυρήνα που δε θα καταφέρεις ποτέ να αγγίξεις. Το άπιαστο εσωτερικό σου εγώ σου χαμογελάει γλυκά μισοκρυμένο πίσω απ' το πεντακάθαρο πορτραίτο σου (τους).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου