Δευτέρα 21 Μαΐου 2012

ρούχα

αφιερωμένο και χρωστούμενο

Αγαπώ τα ρούχα. Όπως και όλα τα αντικείμενα. Τα αγαπώ με πάθος γιατί με κάνουν να αισθάνομαι όμορφα. Τα αγαπώ με πάθος γιατί με κάνουν να αισθάνομαι. 
Ρούχα. Τα ρούχα δεν είναι κομμάτια υφάσματος πρακτικά κομμένα και ραμμένα στα μέτρα σου. Τα ρούχα δεν είναι μόδα, δεν είναι κοινωνική επιταγή, δεν είναι ταυτότητα. Κι ας μιλάνε τη γλώσσα των σημείων. Τα ρούχα, πάνω απ' όλα, είναι μνήμες και συναισθήματα. Τα ρούχα είναι ιστορία και γεγονότα αμιγώς προσωπικά. Τα ρούχα είναι χάρτες, είναι ημερολόγια. Είναι παιδικά δωμάτια γεμάτα αφίσες και ζωγραφιές και σημειώματα και φωτογραφίες και γρατζουνιές στα έπιπλα και μαυρίλες στους τοίχους και σκορπισμένα παιχνίδια στο πάτωμα, να ξεχειλίζουν απ' τα σκισμένα παραμορφωμένα κουτιά τους.
Τα ρούχα είναι μνήμες. Εκείνο το μπλουζάκι το φορούσες εκείνο το βράδι που στο σινεμά το απαλό αεράκι σε έκανε να νοσταλγήσεις το μέλλον σου, καθώς το άρωμα του γιασεμιού σου ψιθύριζε νότες καλοκαιριού και μύριζε ευτυχία το βλέμμα σου. Εκείνα τα παπούτσια ταξίδεψαν σε έξι χώρες, περπάτησαν τόσες πρωτεύουσες και έχουν γραμμένα στη χιλιοπατημένη σόλα τους όλα τα βήματά σου, όλες τις πέτρες των πλακόστρωτων, όλες τις λάσπες, όλη την υγρασία του γρασιδιού, όλες τις ορθοπεταλιές, όλη τη θλίψη, όλα τα φιλιά και όλα τα όνειρα. Εκείνη η ζώνη είναι η ιστορία της θείας που πάχυνε και η ιστορία της μαμάς που ποτέ δεν τη φόρεσε. 
Και κάθε φορά που τα φοράς, κάθε φορά που τρίβονται απαλά στο σώμα σου, τα ρούχα εγγράφουν νέες μνήμες, πλημμυρίζουν με νέα αρώματα και γεμίζουν νέες αγάπες. Κάθε φορά που τα φοράς, αποτυπώνουν στη φθορά τους ένα κομμάτι δικό σου, εμπλουτίζονται με σημάδια και ουλές του καθημερινού σου πολέμου.
Γι' αυτό και δεν μπορείς να επιτρέψεις σε ένα οποιοδήποτε κομμάτι ύφασμα, όσο ακριβά καλοραμμένο κι αν είναι, να ακουμπάει επάνω σου και να εγγράφει την ιστορία σου. Γι' αυτό και δεν μπορείς να πετάξεις τα χιλιοπαλιωμένα κουρέλια που καταστρέφονται κάθε φορά που τα αγγίζεις. Γι' αυτό και μόνο εσύ ξέρεις να φυλάς τα ιδιαίτερα κομμάτια για τις ιδιαίτερες περιστάσεις, με σχεδόν εμμονικές τάσεις που μόνο εσύ καταλαβαίνεις.


5 σχόλια:

ΛΥΚΟΣ είπε...

Iστορία υπάρχει αποτυπωμένη πάντα γι' αυτούς που έχουν μάτια να τη δουν...

Στα ρούχα, στα χέρια....

Μερικα πιο πολυ απο άλλα. Ιστοριες γραμμενες σε γάντια ή σκονισμένα τωρα παπιγιόν ε;

Ομορφο ποστ, πολυ ομορφο.

παναγιώτα είπε...

Ευχαριστώ λύκε. Χαίρομαι πολύ που σου άρεσε.
Και τα ρούχα είναι σαν τα αυτοκίνητα, γεμάτα ιστορίες... :)

Άρτεμις είπε...

ΑΓΑΠΩ οσο τίποτε τα τρακτερωτά μου μποτάκια.. Τα αγόρασα πριν 7-8 χρόνια (δεν θυμάμαι ακριβώς). Ζουν και βασιλεύουν. Τα βγάζω αργά τον Απρίλιο και τα φοράω νωρίς τον Οκτώβριο ΚΑΘΕ χρόνο με ανυπομονησία. Αν είμαι τυχερή, το καλοκαίρι επισκέπτομαι κανά βουνό και τα πέρνω μαζί μου. Και άσε τη μαμά να λέει!!

Άρτεμις είπε...

*παίρνω

παναγιώτα είπε...

Πωπω και πόσα θα 'χουν περπατήσει αυτά τα μποτάκια... :)