λέξεις

Γράφετε πολύ όμορφα.
Δε νομίζετε πως είναι κάπως αδιάκριτο να κοιτάτε τα γραπτά των άλλων;
Ίσως. Αλλά και πάλι, δε νομίζετε πως είναι κάπως προκλητικό να γράφετε με τόση θέρμη μπροστά σε κόσμο;

Σκούπισε το δάκρυ που έτρεχε από το μάγουλό της, βιαστικά, και γύρισε προς το μέρος του. Τόση ώρα δίπλα της και δεν του είχε ρίξει ένα βλέμμα. Αφράτα, φουσκωτά, πάλλευκα συννεφάκια περνούσαν έξω απ' το παράθυρο. Στη θέα τους, χιλιάδες μελαγχολικές σκέψεις πλημμύριζαν το μυαλό της. Για να τις αποφύγει είχε ξεκινήσει να γράφει, ήθελε να ξεχαστεί, να βουλιάξει σε μια άλλη ιστορία. Έγραφε, μα κάθε τόσο μια τόση δα στενοχώρια της ανέβαινε στα χείλη, να φωνάξει δεν μπορούσε, κι απέστρεφε το βλέμμα. Μακριά, στον ορίζοντα. Πίσω στα λευκά της συννεφάκια, χανόταν στην απέραντη αθωότητά τους. Κι ένα δάκρυ κυλούσε αργά στο χλωμό της μάγουλο.
Εκείνος χαμογέλασε. Ήταν καθαρός, απλός και ήρεμος. Μια μικρή ρυτίδα φώτισε το πρόσωπό του, εκεί, ακριβώς κάτω από το αριστερό του μάτι.
Σκέφτηκε πως κι εκείνη κρυφοκοίταζε συχνά τα βιβλία των διπλανών της. Διάβαζε πάνω πάνω το συγγραφέα, τον τίτλο, κι έπειτα δύο αράδες από την ανοιχτή σελίδα. Της άρεσε να παρατηρεί σχολαστικά το πρόσωπο, τα χέρια, τα ρούχα, την έκφραση. Της άρεσε να συνδυάζει τον άνθρωπο με το βιβλίο του, κι έπειτα να φαντασιώνεται το περιεχόμενο του βιβλίου και το περιεχόμενο της ζωής του. Να κάνει υποθέσεις.
Μετά από μερικά δευτερόλεπτα υγιούς σιωπής, εκείνος την περιεργαζόταν ακόμη. Τα χέρια της, τη μελαγχολία στις πυκνές της βλεφαρίδες, τα αθώα της συννεφάκια. Προσπαθούσε να την αποδομήσει, να την καταλάβει και να την ανασυνθέσει.
 
Γυρίζω πίσω., του είπε σχεδόν αδιάφορα, και συνέχισε να βουλιάζει στα λευκά της σύννεφα.
Ένα χαμόγελο έλαμψε ξανά στο πρόσωπό του. Σχεδόν αδιάφορα, βάλθηκε να παρατηρεί τα σχήματα που έφτιαχνε το γάλα καθώς βυθιζόταν στο ζεστό, μουντό καφέ του. Με την άκρη του ματιού του, οραματιζόταν πως της έκλεβε το τετράδιο. Να της κλέψει τις λέξεις, αυτό ήθελε.
Όλα θα γίνουν, απλά και ήρεμα, σκέφτηκε.