Τρίτη 22 Ιανουαρίου 2013

παράθυρο

για το Λύκο, που μου βάζει ωραίες ιδέες


Λευκή λινή κουρτίνα, ελαφριά δαντέλα με μπλε λεπτομέρειες στο τελείωμα. Είναι απαλά τραβηγμένη στο πλάι και το παράθυρο μισάνοιχτο. Είναι ξύλινο, ξύλο ακατέργαστο, σκούρο καφέ, με πολλά σκασίματα και αγκαθάκια. Το μικρό του περβάζι, ξύλινο επίσης, είναι τόσο στενό ώστε να χωράει ακριβώς τους αγκώνες σου και μια κούπα με ζεστό καφέ. Αχνιστό. Ίσως μπορείς να ακουμπήσεις κι ένα μικρό βιβλίο, βιβλίο που σε βοηθάει να ονειρεύεσαι, να σκέφτεσαι, να ξεχνιέσαι.

Δροσερό αεράκι φυσάει γαλήνια και πλημμυρίζει το χώρο. Σκορπάει άρωμα αμυγδαλιάς, ελαφρύ και αιθέριο, που αιωρείται στο δωμάτιο. Έξω φαίνονται οι κορυφές των δέντρων, σε διάφορα ύψη, διάφορα σχήματα, διάφορα χρώματα. Είναι άνοιξη, αρχή της άνοιξης, και είναι πολύ φωτεινά. Κάνει ψύχρα, μα οι φωτεινές ηλιαχτίδες εξουδετερώνουν το κρύο. Ο ουρανός έχει χρώμα γκρίζο ανοιχτό, μα αισιόδοξο, καθαρό και φρέσκο, και τα κλαδάκια που έστεκαν μόνα έχουν αποκτήσει υποψίες πράσινου. Τα βουνά τριγύρω μένουν ακίνητα, βαριά και σταθερά. Στιβαρά και γεμάτα αγάπη.

Ένα μικρό σπιτάκι στο βουνό, ξύλινο, γεμάτο απλά όμορφα πράγματα, και χρώματα ζεστά. Μια όμορφη γωνιά να κάθεσαι την άνοιξη, να μυρίζεις τα φύλλα και να βλέπεις τη θέα, τις κορυφές να λικνίζονται απαλά με το φύσημα του ανέμου. Ο ορίζοντας είναι μακριά, πίσω από τα μεγάλα βουνά, και λίγο διακρίνεται, μόνο υπονοείται συνεχώς. Ένα μικρό σπιτάκι, ένα δωμάτιο εξοπλισμένο με τα απαραίτητα, εκεί βρίσκεις καταφύγιο τις μέρες που όλα συμβαίνουν και θα 'θελες να λείπεις.

Κι η θέση μπροστά στο παράθυρο, φυλαγμένη μόνο για σένα, κι η θέα, απαράλλαχτη εδώ και καιρό. Πιο μέσα; Πιο μέσα δεν ξέρω, το παράθυρο είναι που σε αφορά, ένα δωμάτιο που είναι μόνο παράθυρο, μια θέα που δεν είναι παρά μόνο μια θέα προς τα μέσα. Κι αν ψάξεις πολύ, θα διαπιστώσεις πως μέσα στο μυαλό σου είναι το σπιτάκι, μια γωνίτσα στην άκρη των σκέψεων, κι ένα παράθυρο ανοιχτό, στο μέρος εκείνο που τόσο καλά είναι κρυμμένο και τόσο δυσκολεύεσαι να πας.

9 σχόλια:

Άρτεμις είπε...

Τι όμορφο.... Τι όμορφο.... Μου θύμισες ότι όταν ήμουν μικρή φανταζόμουν πως το μυαλό μου είναι μία μικρή πατάτα που ζει μέσα στο κεφάλι μου στο σπιτάκι της... Κοιμάται, τρώει, παίζει, και κοιτάει τη ζωή μου μέσα από ένα παράθυρο...

παναγιώτα είπε...

Μα τι γλυκό σχόλιο!... Μία μικρή πατάτα, ε; Πολύ χαριτωμένη (παιδική) σκέψη. Και νομίζω πως μερικές φορές είναι καλό η μικρή σου πατάτα να κοιτάει τη ζωή σου από το παράθυρο, να την παρατηρεί έτσι ατάραχα...
Σε πεθύμησα, κορίτσι!

Ανώνυμος είπε...

A beach house is a state of mind?

Λύκος

παναγιώτα είπε...

Αbsolutely. Κι επειδή προχθές νύσταζα τόσο που ξέχασα την αφιέρωση, τη βάζω τώρα. :)

Ανώνυμος είπε...

τι γλυκο κειμενο....ξυπναει τοσο γλυκες και ομορφες αναμνησεις.
Να ξερες τι μου θυμισες...
τι ωραια που γραφεις.
Λατρευω το μπλογκ αυτο
παπαρα στον αερα

Ανώνυμος είπε...

hot stuff...

Ανώνυμος είπε...

Άλλο ένα τρυφερό κείμενο από μια τρυφερή ψυχή... Μερικά κείμενά σου είναι σαν να είναι στο μυαλό μου (και για να μην παρεξηγηθώ, δεν εννοώ τα κείμενα αυτούσια, αλλά τις εικόνες και την αίσθηση που δημιουργούν). Τι να πω; Και πάλι μπράβο!

παναγιώτα είπε...

Αχ, αυτές οι αισθήσεις!
Ευχαριστώ, Ανώνυμε. Και να ρωτήσω αν μπορείς να μας αποκαλύψεις την ταυτότητά σου;

Ανώνυμος είπε...

Of course! Pippi Langstrumpf-Holgersson