Κυριακή 27 Ιανουαρίου 2013

αστάθεια revisited

για τα φιλαράκια μου που βρίσκονται τώρα εκεί, ειδικά
και για όλους όσοι βρέθηκαν κάποτε εκεί, γενικά


Στην Αστάθεια οι άνθρωποι γνωρίζονται μεταξύ τους, μα μικρή σημασία έχει αυτό. Οι φωνές συγκρούονται με άλλες φωνές, οι κραυγές μένουν μετέωρες. Οι κινήσεις, τα αγγίγματα, μετατρέπονται σε σκουντήματα, άγριες πατημασιές  και ελεύθερες πτώσεις στο κενό. Οι συζητήσεις δεν τελειώνουν ποτέ, οι λέξεις εκσφενδονίζονται με ταχύτητα και χωρίς νόημα, ή μένουν παγιδευμένες μέσα σε τόνους σκέψεων. Οι σιωπές καταπίνουν η μία την άλλη και τα λόγια χτυπάνε ορμητικά πάνω σε άλλα λόγια, και πέφτουν ζαλισμένα κάτω.

Οι ξύλινες πλατφόρμες δεν παύουν στιγμή να ταλαντώνονται, τα ξυλοπόδαρα λυγίζουν στις αρθρώσεις τους και καταρρέουν υπό το βάρος μιας μικρής πτώσης, τα ταλαιπωρημένα σπιτάκια σπάνε στη μέση και τα κεραμίδια, οι μεταλλικές καμινάδες και τα παντζούρια των παραθύρων γκρεμίζονται διαρκώς. Κι από κάτω, τα νερά της λίμνης αναταράσσονται ξαφνικά, και η Αστάθεια μοιάζει με καρυδότσουφλο σε φουρτουνιασμένη θάλασσα.

Οι κραυγές συνεχίζονται, οι απεγνωσμένες κινήσεις για βοήθεια προκαλούν νέα σπασίματα, σαπίσματα, νέες καταστροφές. Στην Αστάθεια, οι άνθρωποι δεν ξέρον τι να κάνουν, πώς να προφυλαχτούν, πώς να αντιδράσουν. Κοιτάζοντας τη γη που ποτέ δεν είχαν και χάνουν κάτω από τα πόδια τους, θρηνώντας σπαρακτικά για τα κακά που θα ακολουθήσουν, μένουν παγωμένοι και μόνοι. Όλα φαίνονται αδύνατα, τεράστια, απειλητικά και μπλέκονται σε ένα χαοτικό κουβάρι χωρίς αρχή και τέλος.

Κοιτάζοντας κάτω, πίσω από την άκρη της μυτούλας τους, αυτό που δεν καταφέρνουν να δουν είναι τα σύννεφα. Τα σύννεφα που αποκαλύπτουν ένα μακρινό φως. Κι αν κάποτε καταφέρουν να δουν ο ένας τον άλλον, να δώσουν τα χέρια και να ανταλλάξουν ένα ζεστό χαμόγελο μένοντας ασάλευτοι για μια στιγμή, οι πλατφόρμες θα σταματήσουν να κινούνται, τα ξυλοπόδαρα θα μετατραπούν σε πόδια και τα ερειπωμένα σπιτάκια θα γίνουν κατοικήσιμα. 

Και ίσως, κάποτε, οι άνθρωποι στην Αστάθεια καταφέρουν να ιππεύσουν τα σύννεφα και να φτάσουν ως το ουράνιο τόξο. Μα αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Δεν υπάρχουν σχόλια: