Πέμπτη 24 Ιανουαρίου 2013

το χωριό μέσα στην πόλη

 ένα κειμενάκι απ' αυτά που γράφτηκαν στο δρόμο


Μεγάλη λεωφόρος, φώτα, κίνηση, θόρυβος, ταχύτητες, μεγάλα απρόσωπα καταστήματα, μυστηριώδη επιβλητικά κτήρια. Φύγε, φύγε, σου κάνουν. Φύγε, έχεις δουλειά εδώ; Είσαι μόνος σου! Μη σταθείς, όχι εδώ, όχι. Στενάκια παραμέσα, τα σπιτάκια χαμηλώνουν, τα μεγέθη μικραίνουν, το ύφος αλλάζει. Τα δρομάκια κατάφυτα με δέντρα που ανασηκώνουν τις πλάκες του πεζοδρομίου, όπου υπάρχουν, Φώτα αχνά, άτακτα, υποκίτρινα. Μακρινοί ήχοι αυτοκινητοδρόμου που σβήνουν και χάνονται, τζιτζίκια, πουλιά και σκυλάκια κοντά σου. Άρωμα μανταρινιού, μικρά μαγαζάκια, χαλασμένοι φράχτες όλο πράσινοι.

Κάτι στην αίσθηση έχει αλλάξει. Όλα έχουν αλλάξει, και το φως νέον υποδεικνύει ένα παλιό παντοπωλείο, με ξεθωριασμένη ταμπέλα Amita, γαλάζιο ξεπλυμένο και πορτοκαλί σαν θολό ηλιοβασίλεμα. Και δίπλα, ψητοπωλείο στα κάρβουνα, σουβλάκια και πανσέτες, μαύρα γράμματα σε λευκό νέον φόντο CocaCola, και ξύλινα τετράγωνα τραπεζάκια. Εκεί, η συζήτηση έχει ανάψει, και ηλικιωμένοι με τα κασκέτα τους γελάνε δυνατά.

Και ξαφνικά, είναι σούρουπο φθινοπώρου, μόλις που έχουν ανοίξει τα σχολεία, και αποχαιρετάς το καλοκαίρι με μεγάλους τραβηγμένους μελαγχολικούς περιπάτους. Κάπου εκεί στα στενάκια με τους κισσούς και τις κληματαριές, μυρίζει ψητά στα κάρβουνα και άφθονο κρασάκι, και τα παπούδια συζητάνε μανιωδώς κουνώντας τις μαγκούρες τους και σηκώνοντας τα ποτήρια τους. Είναι απόγευμα καλοκαιριού, και η μακρινή ποδηλατάδα κάνει στάση στην πλατεία ενός χωριού, απέναντι από το μπακάλικο με την ξέθωρη ταμπέλα νέον που πια η μισή δεν ανάβει, και δυο πορτοκαλάδες Δόξα και δύο σουβλάκια από το ψητοπωλείο μεταμορφώνονται σε γεύμα παραδεισένιο. Είναι απομεσήμερο χειμώνα και μέσα απ' το αυτοκίνητο, με την πολύχρωμη σάκα του νηπιαγωγείου στο δίπλα κάθισμα, αναρωτιέσαι αν όλα τα μπακάλικα με ταμπέλα Amita είναι του ίδιου κυρίου, και γιατί κανένας μπακάλης δε σκέφτεται να βάλει ένα άλλο σχέδιο στην ταμπέλα, και ποιός τις φτιάχνει επιτέλους αυτές τις φωτεινές ταμπέλες. Είναι ηλιόλουστο ανοιξιάτικο πρωινό, και στη σχολική εκδρομή η μόδα επιτάσσει ζαχαρωτά χύμα τυλιγμένα σε χωνάκι εφημερίδας από το μπακάλικο της κυρ' Ανάστας, και το νέον μοιάζει παράταιρο, μέσα σε τόσο φως που είναι λουσμένο.

Κάτι στην ατμόσφαιρα έχει αλλάξει, ναι. Μια πόλη μέσα στην πόλη αποκαλύπτεται σταδιακά, το χωριό σχηματίζεται μέσα στο προάστιο, κι ένα κύμα οικειότητας πλημμυρίζει το μέρος. Και ζεστασιάς. Μανταρίνι, ψητοπωλείο, ρετσίνα και χυμός Amita στο παλιό του κουτάκι.

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Πολύ όμορφο κείμενο. Νοσταλγικό και γλυκό... γεμάτο αρώματα παιδικής ηλικίας. Μπράβο, Παπαρούνα!