περαστικοί

Joan Miro, Bleu I, II, III

Συναντηθήκαμε τυχαία. Κάπου, στο απέραντο γαλάζιο, δύο σημεία μηδενικής μάζας που ήρθαν κοντά το ένα στο άλλο. Ανάμεσα σε χιλιάδες σημεία, κυνηγήσαμε για λίγο την κόκκινη φλόγα, και εξερευνήσαμε τα σύνορα. Κολυμπήσαμε μαζί μια απόσταση. Δεν ξέρω να πω αν ήταν μεγάλη ή μικρή. Ήταν όμως μια απόσταση. Μετά χαθήκαμε. Νομίζω πως σε είδα να φεύγεις, μα δεν αντέδρασα. Σαν παιδί που αφήνει το μπαλόνι, ελευθερώνοντας το σχοινί που κρατάει στο χέρι του, σε είδα να απομακρύνεσαι με φόντο τον ουρανό.

Συνάντησα κι άλλα σημεία, οι τροχιές μας έμοιαζε να συνδέονται, να συνδυάζονται και να συμπίπτουν για λίγο. Διαδρομές συγκλίνουσες και αποκλίνουσες μας ένωναν και μας χώριζαν. Με κάποια σημεία διασταυρώθηκα στιγμιαία, με άλλα συγκρούστηκα βίαια. Μου άλλαξαν την πορεία, μου έδειξαν ένα φωτεινό αστέρι, μου έκρυψαν λίγο ήλιο. Άφησα ίχνη στον πυκνό αέρα και κυλίστηκα στις λάσπες, λερώθηκα, κόλλησαν πάνω μου αστρικά κομμάτια.

Για κάθε σημείο που συνάντησα τυχαία στο απέραντο γαλάζιο, μπορώ να πω μια ιστορία. Έχω ιστορίες όμορφες, άσχημες, ημιτελείς, λυπητερές και χαρούμενες. Ιστορίες μικρές και μεγάλες. Ιστορίες παλιές, σκονισμένες, και ιστορίες ζωντανές, που ακόμη εξελίσσονται. Συναντηθήκαμε τυχαία, περαστικοί σε μια πλατεία γεμάτη εικόνες, και κάναμε μαζί μια βόλτα. Για λίγο, ώσπου φτάσαμε στον επόμενο κήπο, στην επόμενη αυλή, και με είδες να χάνομαι εκεί κάτω απ' τα δέντρα, κοιτώντας τα φυλλώματα.