Είπε πως το λεωφορείο θα μπορούσε να χωρέσει 267 ανθρώπους σε υγρή κατάσταση. Ένα λεωφορείο. Εσύ δεν ήσουν όμως σε ένα λεωφορείο, ήσουν στο λεωφορείο. Στο δικό σου λεωφορείο. της δικής σου διαδρομής, Σάββατο μεσημέρι. Και δεν είχες γύρω σου ανθρώπους σε υγρή κατάσταση. Είχες μια φίλη πλάι σου και είχες συναντήσει τυχαία μια γνωστή σου. Μέσα σε αυτό το ίδιο λεωφορείο. Σιγά σιγά άρχισαν να μπαίνουν κι άλλοι, άνθρωποι. Μερικοί έβγαιναν κιόλας, σποραδικά. Σήμερα αποφάσισες να τους ακούσεις. Μόνο να τους ακούσεις. Η θέση σου ήταν ιδανική. Ακριβώς στο κέντρο, πίσω από τη φυσούνα, σε ένα από τα χαμηλά καθίσματα, παράθυρο. Καθώς ο ήλιος έριχνε παιχνιδίζοντας τις αχτίδες του στο πρόσωπό σου, μισόκλεινες τα μάτια και ανοιγόσουν στις φωνές. Είναι που όλες οι φωνές μαζί δε βγάζουν πάντα νόημα. Με λίγη τύχη όμως οι φωνές μετατρέπονται σε λέξεις. Καμιά φορά μαζεύονται οι λέξεις και φτιάχνουν διαλόγους, φτιάχνουν ιστορίες. Ακίνητος σε 0.3 τετραγωνικά μέτρα, κάθε άνθρωπος διηγείται εν δυνάμει μια ιστορία. Κι οι ιστορίες ξεδιπλώνονται τα μεσημέρια με ήλιο στο κέντρο της πόλης, πλημμυρίζοντας ένα κουτί που θα μπορούσε να χωρέσει 267 ανθρώπους σε υγρή κατάσταση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου