χωρογραφία

Joan Colom, Ο δρόμος, 1960

Κι έτσι απλά, συνέχισε το δρόμο του. Έτσι απλά, κι εκείνη το δικό της. 
Είχε ένα σακάκι κρεμασμένο στον αριστερό του ώμο. Κρατούσε μαζεμένη τη μακριά της φούστα στο αριστερό της χέρι, καθώς ανέβαινε. Την κοίταξε για μια στιγμή, μετά έστρεψε το βλέμμα στη θέα. Ασυναίσθητα, κοίταξε κι εκείνη προς τη θέα. Εντυπωσιακοί κήποι, εντυπωσιακή πόλη. Στην αίθουσα, τα σώματά τους σχεδόν συγκρούστηκαν αναπάντεχα. Της χάρισε ένα βλέμμα ένοχης απορίας. Του χάρισε ένα αμήχανο γέλιο.
Εγώ κάνω το δρόμο. Φωτογραφίες ανθρώπων, πρόσωπα, χέρια, πλήθη, σώματα, κινήσεις, βήματα. Βλέμματα διασταυρούμενα, βλέμματα χωρίς ανταπόκριση. Βλέμματα στο αόρατο. Ανθρώπινα. Η ιστορία μιας πόλης ξεδιπλώνεται στους ανθρώπους της. Στο δρόμο. Μέρα τη μέρα, στιγμή τη στιγμή. Όχι μία ιστορία, πολλές ιστορίες. Ανθρώπινες. Της διπλανής πόρτας. Στο δρόμο. Ιστορίες-εικόνες. Ιστορίες μικρές, ασήμαντες. Ιστορίες αποσπασματικές. Οι ιστορίες, απλωμένες όλες στους τοίχους. Ανθρώπινοι λαβύρινθοι. Οι ιστορίες, σκηνικά συναντήσεων. Οι ιστορίες, σε αναμονή νέων ιστοριών.
Σε ελεύθερη περιπλάνηση ανάμεσα σε μωσαϊκά από στιγμιότυπα του δρόμου, άνθρωποι διασταυρώνονται, γελούν, προβληματίζονται, θαυμάζουν. Διαγράφοντας πορείες , δημιουργώντας περιοχές επιρροής, οι άνθρωποι εμπλέκονται σε καταστάσεις εφήμερες. Γίνονται, άθελά τους, εν δυνάμει στιγμιότυπα κάποιου αόρατου φωτογράφου. Παίρνουν, άθελά τους, μέρος σε χωρογραφίες απρόσμενες. Και συναντιούνται, ανταλλάσσουν βλέμματα και σκέψεις και ίσως κάποιες ελπίδες ή μερικές λέξεις. Και οι πορείες τους διαχωρίζονται ξανά, μετά από μια περίτεχνη πιρουέτα.

http://museunacional.cat/en/i-work-street-joan-colom-photographs-1957-2010