Τρίτη 29 Μαρτίου 2011

νυχτερινό...

Ένα βράδυ. Ένα καθιστικό. Δύο κοπέλες. Μία τηλεόραση. Δύο υπολογιστές. Ένα βιβλίο.
Η τηλεόραση είναι ανοιχτή, μα βουβή. Εικόνες αλλάζουν, χρώματα και φωτεινές λάμψεις πάνε κι έρχονται. Ξαπλωμένη στον καναπέ η μία, με τον υπολογιστή αγκαλιά. Ήχοι πλήκτρων και πνιχτά γελάκια. Καθισμένη στην τραπεζαρία ακριβώς από πίσω η άλλη, με το βιβλίο και τον υπολογιστή μπροστά. Σιγανή μουσικούλα, μερικά κλικ και σελίδες που γυρίζουν. 
Κάποια στιγμή τηλέφωνο χτυπάει. Κάποια στιγμή φτάνει μια ειδοποίηση, απότομος, κοφτός ήχος. Κι ένας αναστεναγμός. Κάποια στιγμή ανταλλάσσουν κουβέντες. Συνυπάρχουν, παράξενα, αλλά συνυπάρχουν. Και ταυτόχρονα, συνυπάρχουν με άλλους ανθρώπους εκτός του δωματίου, εκτός του σπιτιού. Τα πλήκτρα τους ενώνουν.

Κατά έναν περίεργο τρόπο τα όρια του σπιτιού έχουν επεκταθεί πέρα από αυτό, πέρα από την πολυκατοικία, τη γειτονιά, την πόλη, τη χώρα. Μα πρώτα από όλα, τα όρια του σώματος έχουν επεκταθεί πέρα από αυτό, τα χέρια μάς συνδέουν με το ψηφιακό δίκτυο υπερσυνδέσεων. Ανταλλάσσουμε ψηφιακές μακρινές ζεστές αγκαλιές, ψηφιακά χαμόγελα τρυφερότητας, ψηφιακούς προβληματισμούς, κάνουμε ακόμα και ψηφιακό φλερτ. Μέσα σε δευτερόλεπτα υποδεχόμαστε έναν ολόκληρο κόσμο στο σπίτι μας, στη ζωή μας, εισβάλλουμε σε άλλα σπίτια, σε άλλες ζωές. Μέσα σε δευτερόλεπτα κλείνουμε τις συνδέσεις γύρω μας και είμαστε μόνοι. Μέσα σε δευτερόλεπτα απομακρυνόμαστε από τον άνθρωπο με τον οποίο χωροχρονικά συνυπάρχουμε για να προσεγγίσουμε άλλους, χωροχρονικά μακριά μας. Και μέσα σε δευτερόλεπτα επιστρέφουμε στην πραγματικότητα του εδώ και του τώρα, της υλικότητας του σώματός μας, που δεν μπορεί παρά να βρίσκεται σε ένα σημείο τη φορά. Στον καναπέ. Ή στην τραπεζαρία.
Καλό ή κακό, τα πράγματα ευτυχώς δεν έχουν ποτέ μια μόνο όψη. Προσθέτει όμως μια ακόμη διάσταση στη ζωή μας, στον τρόπο που αυτή κυλάει, στον τρόπο που εμείς την αντιλαμβανόμαστε. Εξαρτημένοι απόλυτα από αυτά τα πλήκτρα, μα ελεύθεροι να γεφυρώσουμε αποστάσεις.
Θυμάσαι την τελευταία νύχτα που πέρασες χωρίς ρεύμα στο σπίτι; Θυμάσαι την τελευταία νύχτα που πέρασες χωρίς ούτε μια κουβέντα στο σπίτι;

[το soundtrack!]

4 σχόλια:

Μαρία είπε...

Τόσο αληθινό... Μπράβο menina. Με συγκίνησε :)

Πολύ καλή η επιλογή του Sinatra :)

παναγιώτα είπε...

:) ωωω menina, obrigadinha!

undisturbedbliss είπε...

Όλα τα συστατικά που αναφέρεις χρειάζονται για την τέλεια μαγιά. Αν και, κατά τη γνώμη μου, ο μάγειρας είναι αυτός που κάνει τη διαφορά. Πολλοί φαντάζονται τη ζωή τους χωρίς τηλεόραση(κι αυτό είναι κάτι θετικό, για μένα), μερικοί χωρίς βιβλίο(τραγελαφικό), αλλά ελάχιστοι χωρίς υπολογιστή(τουλάχιστον λυπηρό το γεγονός ότι αυτό δεν προξενεί σε κανέναν εντύπωση).

παναγιώτα είπε...

Ενδιαφέρον αυτό που λες. Και νομίζω είναι ακριβώς έτσι, όλα αυτά είναι κάποια κομμάτια της ζωής μας, τις αναλογίες όμως τις καθορίζουμε μόνο εμείς...
:)