Χιονίζει! Χιονίζει!
Μικρές και μεγάλες χαρούμενες άσπρες νιφάδες πέφτουν χορεύοντας από τον ουρανό. Έχουν βάλει τα καλά τους, είναι φρέσκιες, καθαρές και σιδερωμένες! Ανάλαφρες και ανέμελες! Κυρίως αυτό το τελευταίο. Προσγειώνονται στο χώμα, στην άσφαλτο, στο τσιμέντο, στο πλακάκι, στα χαλίκια, στη χλόη, στο καπώ του αυτοκινήτου, στην κορυφή ενός δέντρου. Μοιάζουν με τους πιο έμπειρους αλεξιπτωτιστές. Αιωρούνται για λίγο κι έπειτα ακουμπούν μαλακά και ήρεμα. Μένουν εκεί για λίγα δευτερόλεπτα, ίσως για σχεδόν ένα λεπτό. Κι εξαφανίζονται... Τα φουστάνια τους χάνουν το εκθαμβωτικό τους λευκό και γίνονται αόρατα. Κυλάνε στη γη, βουλιάζουν στο χώμα. Και ύστερα τίποτα. Μόνο μικρές λιμνούλες. Και λάσπες.
Αυτές οι νιφάδες μού μοιάζουν με τα ανεκπλήρωτα όνειρα. Με τις προσπάθειες που πέφτουν στο κενό. Με τους αγώνες που χάνονται.
Θά 'θελα κάθε φορά που χιονίζει ένα παχύ λευκό στρώμα να καλύπτει τα πάντα.
Μικρές και μεγάλες χαρούμενες άσπρες νιφάδες πέφτουν χορεύοντας από τον ουρανό. Έχουν βάλει τα καλά τους, είναι φρέσκιες, καθαρές και σιδερωμένες! Ανάλαφρες και ανέμελες! Κυρίως αυτό το τελευταίο. Προσγειώνονται στο χώμα, στην άσφαλτο, στο τσιμέντο, στο πλακάκι, στα χαλίκια, στη χλόη, στο καπώ του αυτοκινήτου, στην κορυφή ενός δέντρου. Μοιάζουν με τους πιο έμπειρους αλεξιπτωτιστές. Αιωρούνται για λίγο κι έπειτα ακουμπούν μαλακά και ήρεμα. Μένουν εκεί για λίγα δευτερόλεπτα, ίσως για σχεδόν ένα λεπτό. Κι εξαφανίζονται... Τα φουστάνια τους χάνουν το εκθαμβωτικό τους λευκό και γίνονται αόρατα. Κυλάνε στη γη, βουλιάζουν στο χώμα. Και ύστερα τίποτα. Μόνο μικρές λιμνούλες. Και λάσπες.
Αυτές οι νιφάδες μού μοιάζουν με τα ανεκπλήρωτα όνειρα. Με τις προσπάθειες που πέφτουν στο κενό. Με τους αγώνες που χάνονται.
Θά 'θελα κάθε φορά που χιονίζει ένα παχύ λευκό στρώμα να καλύπτει τα πάντα.
[η απελπισία του δέντρου. παρίσι, μάρτιος 2011]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου