διαδρομές...

 

Ταξιδεύοντας με ΚΤΕΛ στην Εθνική Οδό. Αναχώρηση από Αθήνα. Προορισμός Επαρχία (υποθέτω δεν έχει και μεγάλη σημασία πού, αρκεί να είναι μακριά). 

Λεωφορείο γεμάτο. Κόσμος ετερογενής. Φοιτητές και νέοι, εργαζόμενοι, παιδιά, γιαγιάδες, παπούδες. Κουρασμένοι, χαρούμενοι, νοσταλγικοί, ανυπόμονοι, γκρινιάρηδες, μελαγχολικοί. Υπάρχουν απ' όλα, ναι. Και ταξιδεύουν όλοι μαζί. Ύπνος, ροχαλητά, μαζί με ζωηρές συζητήσεις και ενοχλητικά τηλεφωνήματα. Μουσική από το ραδιόφωνο του οδηγού, κάθε είδους, σε κάθε απρόβλεπτη ένταση, σε όποια ώρα της ημέρας. Ποδόσφαιρο σε ζωντανή αναμετάδοση. Εξαρτάται από τα κέφια. Και μετά καμιά ταινία. Σήμερα είδα δύο. "Το φιλί της Ζωής" (ναι ελληνική, εξ' ού και το ομώνυμο άσμα...) και "Οι νύφες" στη συνέχεια! Απόλυτη συνοχή... Άλλες φορές έχω πετύχει και το Στάθη Ψάλτη, σήμερα ήμουν μάλλον τυχερή.

Από την άλλη, η ελληνική ύπαιθρος, ή μάλλον κάτι ανάμεσα σε ανέγγιχτη φύση και απόλυτο ανθρώπινο παραλογισμό. Δέντρα κάθε είδους, άναρχα φυτρωμένα ή φυτεμένα σε αλλόκοτες συστάδες (από ποιόν;;;). Χωράφια, βοσκοτόπια, πρόβατα, αγελάδες. Αναψυκτήρια - εστιατόρια για τους ταξιδιώτες, όλα με έναν αέρα που σε σέρνει δυο δεκαετίες πίσω... Ακόμα και σπίτια. Ακριβώς πάνω στο δρόμο. Χωριά που μοιάζουν ακρωτηριασμένα, ατελείωτα, κομμένα στη μέση από μια άτσαλη άσφαλτο. Καταυλισμοί (τσιγγάνων ίσως;) με τσίγκους και λαμαρίνες και άλλα παλιοσίδερα. Με τα Datsun αραγμένα στη σειρά, όλα μαύρα και κάποια κόκκινα. Και ρούχα, απλωμένα ρούχα. Ίσως και παιδικές κούνιες. Κατασκευές παντός τύπου και ευφάνταστων στατικών και μορφολογικών επιλύσεων, γεμάτες αυτοσχεδιασμούς και κακοτεχνίες. Ασυντήρητες. Κάποιες ατελείωτες, περιμένουν ακόμη τη χρήση τους, σαν σκελετοί που ποτέ δεν είχαν σάρκα, γυμνές. Κάποιες εγκαταλελειμμένες. Άλλες απλώς σε παρακμή. Με το πέρασμα του χρόνου να γράφει ξεκάθαρα πάνω τους. 

Τί τόποι είναι αυτοί; Ποιός έζησε εκεί και ποιός τους ένιωσε δικούς του; Και πάλι το μάτι πέφτει στις αναρίθμητες παπαρούνες. Κι ύστερα ξεπροβάλλουν κάστρα, μνημεία, πέτρινα κτίσματα ερειπωμένα που μαρτυρούν ότι κάποτε κάτι υπήρξε εκεί. Διαφορετικό από το σημερινό τίποτα της μετάβασης. Κάθε φορά ανακαλύπτεις καινούριες εικόνες, παρόλο που μάλλον όλα είναι ίδια όπως και τις προηγούμενες 10 φορές που πέρασες από 'κει...

Έχουν κάτι όμως αυτές οι διαδρομές. Κάτι αλλοπρόσαλλο. Μια γαλήνη απαράμιλλη. Είναι ουσιαστικά κενός χρόνος, άχρηστος. Προσφέρονται για τόσες σκέψεις... Για όλες αυτές που επί καιρό κλείδωνες σ' ένα κουτάκι με την ετικέτα Δεν προλαβαίνω τώρα... Αργότερα, έχοντας επίγνωση ότι κινδύνευε να σκάσει το έρμο το κουτάκι. Ναι, οι πανέμορφες παπαρούνες, οι σταγόνες της βροχής που χορεύουν στο τζάμι και η σουρρεαλ ατμόσφαιρα προσφέρονται ακριβώς γι' αυτές τις σκέψεις. Και όσο πιο μακρύ το ταξίδι, τόσο μεγαλύτερη η δυνατότητα προσαρμογής. Κακά τα ψέμματα, δεν είναι απλή υπόθεση η μεταφορά από ένα τόπο σ' έναν άλλο, από ένα ρυθμό ζωής σ' έναν άλλο, από την καθημερινότητα στις διακοπές ή αντίστροφα. Και σε μια τέτοια διαδρομή έχεις όλο το χρόνο να το συνειδητοποιήσεις... Θυμάσαι, μετράς και ονειρεύεσαι. Θυμάσαι τα όνειρα του χθες που έγιναν πολύτιμη πραγματικότητα και μετά συνήθεια. Εκείνα που έμειναν απλώς όνειρα. Εκείνα που άλλαξαν. Προσπαθείς να φανταστείς το μέλλον για τα όνειρα του σήμερα. Σενάρια. 

Κάθε φορά, αυτές οι εικόνες του τίποτα γίνονται κάτι, συμβολίζουν συναισθήματα, φάσεις, ιδέες, αποφάσεις. Κάθε φορά νιώθεις ότι αυτοί οι τόποι γίνονται κάπως δικοί σου, έχεις μοιραστεί μαζί τους κομμάτια του εαυτού σου, κρατάνε τα μυστικά σου μαζί με άλλα άλλων, έτσι καταδικασμένοι καθώς είναι να βρίσκονται πάντα στο ανάμεσα. 

Κι οι σκέψεις τρέχουν, μαζί με τα δέντρα πίσω απ' το τζάμι, που όταν ήσουν μικρή νόμιζες ότι κινούνται, μεταναστεύοντας σαν τα πουλιά...