Δευτέρα 30 Μαΐου 2011

τα γεμάτα απογεύματα

Είναι εκείνα που δεν καταλαβαίνεις για πότε περνάνε.

Όλα λέγονται, ήρεμα και απλά, με ή χωρίς λέξεις. Ένα δάκρυ, λίγο πριν κυλήσει. Λαμπυρίζει εκεί, στην άκρη του ματιού σου, παίζει κρυφτό με το δικό μου, που χάνεται πίσω από μια βλεφαρίδα. Δίνουν ραντεβού στα όνειρά τους. Πλατωνικό. Ανταλλάσσουν ίσως δύο σκέψεις κι ένα χαμόγελο. Ένα ηλιοβασίλεμα, μερικά δέντρα. Φύλλα στον ουρανό, με φόντο τα σύννεφα. Φύλλα τόσο ελεύθερα όσο και παγιδευμένα, δεμένα γερά σ' αυτή τη γη. Με φόντο πάντα τα σύννεφα. Μυρωδιά δροσοσταλίδας στον ανοιξιάτικο άνεμο. Μια ελαφριά αύρα αναμνήσεων. Οι δικές σου αναμνήσεις. Οι δικές μου αναμνήσεις. Ίσως κάποτε συναντήθηκαν κρυφά, χωρίς να το ξέρουμε. Ένα απαλό αεράκι νοσταλγίας. Για το μέλλον σου. Για το μέλλον μου. Μικρή γλυκιά μελαγχολία. Ένα γέλιο, αβίαστο. Ξεσπάει ξαφνικά από το πρόσωπό σου. Κάνω ρυτίδες όταν γελάω. Μα νιώθω ομορφότερη. Χωρίς μάσκες.

 [Φωτογραφία _ αυτό είναι το χρώμα των ονείρων μου _ Joan Miró _ 1925]


Τα γεμάτα απογεύματα.

Είναι εκείνα που δε θέλεις να τελειώσουν. Που θέλεις να κρατήσεις για πάντα ανέπαφα. Σαν αυτή τη φωτογραφία ονείρων. Ευτυχώς μπορείς πάντα να ανατρέχεις σ' αυτά. Και να αναδημιουργείς νέα.


για όσους μου χάρισαν κάποτε ένα γεμάτο απόγευμα... ή πρωινό...

2 σχόλια:

Άρτεμις είπε...

Την πρώτη φορά που διαβάζω την κάθε σου ανάρτηση(γιατί ακολουθεί και δεύτερη αμέσως μετά), δεν προσπαθώ να βγάλω νόημα, προσπαθώ να πιάσω τις λέξεις απαλά από το χέρι και τις αφήνω να με παρασύρουν. Ακούω τον ήχο τους στο μυαλό μου, βλέπω τις εικόνες τους και αφήνομαι στις μυρωδιές τους. Τα κείμενά σου είναι -πώς το λένε- δεν βρίσκω την λέξη-θα το πω περιφραστικά-οξύνουν όλες τις αισθήσεις κι ας είναι γραπτός λόγος.
Χαίρομαι τόσο όταν σε διαβάζω!

παναγιώτα είπε...

με μια δόση υπερβολής... αλλά χαίρομαι απίστευτα αν νιώθεις έστω και λίγο έτσι!
καλημέρα :)