σιωπή

Έχεις αναρωτηθεί πολλές φορές τί σημαίνει η σιωπή. Η δική σου ή των άλλων. Από πού προέρχεται; Είναι ευτυχία, είναι μελαγχολία, είναι η στιγμή λίγο πριν ξεσπάσεις σε δάκρυα; Είναι η μεταβατική φάση πριν το δημιουργικό οργασμό; Είναι ο βαθύς ύπνος μετά από μια δύσκολη μέρα; Είναι απλώς το προσωρινό τέλος; Είναι το κλείσιμο ενός κυκλου;
Λένε ότι η σιωπή είναι αμήχανη. Όχι πάντα. Είναι όμως αναγκαία. Κάποτε περισσότερο, άλλοτε λιγότερο. Ή μάλλον, για κάποιους συχνότερα, για άλλους πιο σπάνια. Η σιωπή είναι μια ανάσα. Βαθιά. Από αυτές που εισπνέεις αχόρταγα για να πάρεις κουράγιο. Κάποιες φορές νιώθεις να τρέφεσαι από αυτήν, οπότε κουρνιάζεις στην ασφάλεια της αγκαλιάς της, άλλες νιώθεις να σε πνίγει ανυπόφορα, να σε φυλακίζει, και προσπαθείς να τρέξεις μακριά της, με κραυγές φοβισμένες. Έπειτα, είναι κι εκείνη η σιωπή η πλημμυρισμένη από δράσεις, φωνές και συναισθήματα. Εκείνη η σιωπή που επιβάλλεται γιατί δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς, γιατί κανένας ήχος δεν θα ήταν αρκετός για να την αντικαταστήσει. Στο μυαλό σου τουλάχιστον. Στο συναισθηματικά φορτισμένο εγκέφαλό σου που όλα τα ερμηνεύει κατά βούληση.

Είναι όλα αυτά μαζί και τίποτα από αυτά ξεχωριστά. Η σιωπή είναι μια μάχη. Βίαιη μάχη. Είναι η φαινόμενη ηρεμία μιας καλά κρυμμένης τρικυμίας. Είναι οι χαμένες ισορροπίες που ψάχνουν στο σκοτάδι να βρουν το δρόμο τους. Συχνά χωρίς επιτυχία. Με τη βεβαιότητα όμως ότι κάποτε θα βγουν στο ξέφωτο που τις περιμένει υπομονετικά.
Με τη  βεβαιότητα ότι κάποτε θα ακουστεί ένας ήχος, ο σωστός ήχος, αυτός που θα ήθελες κατά βάθος να ακουστεί, ακόμη κι αν δεν το ξέρεις.