Σάββατο 24 Δεκεμβρίου 2011

η λεηλασία του μουσείου

Παιδικό δωμάτιο. Παιδικό δωμάτιο που δεν είναι πια παιδικό. Παιδικό δωμάτιο που δεν είναι πια για παιδιά. Παιδικό δωμάτιο που εγκαταλείπεται, δίνοντας χώρο στη φυγή προς μια κάποια ενηλικίωση. Πάντα το δωμάτιο μένει πίσω. Απομένει, ερημώνεται, περιμένει καρτερικά, αφήνεται στην παρακμή του. Ένα λείψανο παιδικού δωματίου, στεγάζει περιοδικά μικρές επιστροφές. Επιστροφές, δηλαδή επισκέψεις. Επιστροφές, δηλαδή σύντομες εξορμήσεις επούλωσης τραυμάτων.

Σε πονάει κάθε επιστροφή. Σε πονάει και σε ανακουφίζει ταυτόχρονα. Σε ελευθερώνει και σε φυλακίζει. Σου θυμίζει αυτά που θέλεις να θυμάσαι, αυτά που κάποτε ήσουν και πια έχεις διώξει μακριά σου, αυτά που θα ήθελες να είσαι και ποτέ δεν έγινες. Σου θυμίζει τις προσδοκίες, τα όνειρα, τα απροσδόκητα όνειρα, την αφέλεια, τα όσα πια ξέρεις πως δεν πρόκειται να γίνουν. Σου θυμίζει αυτά που δε θέλεις να θυμάσαι, σου φτιάχνει υπομνήσεις για το μέλλον, σου επισημαίνει την αξία του παρόντος σου.
Είσαι στο μουσείο σου. Κάθε αντικείμενο και μια ιστορία. Κάθε βιβλίο, κάθε ράφι, κάθε ρωγμή, κάθε παιχνίδι, κάθε μικρή τελίτσα, ένα έκθεμα μόνο δικό σου. Μόνο για σένα μιλάει, μόνο εσύ ξέρεις γιατί είναι τόσο σημαντικό το σπασμένο γλαστράκι από το ξεραμένο κακτάκι να μη μετακινηθεί ούτε χιλιοστό. Μόνο εσύ. Κάποτε, φεύγοντας, άφησες τα πάντα στην ίδια γνωστή θέση πιστεύοντας αφελώς πως θα μπορούσες μια μέρα να συνεχίσεις τη ζωή εκεί που την άφησες, στο ίδιο παιδικό δωμάτιο. Σήμερα, ξέρεις πόση ουτοπία έκρυβε μέσα της αυτή η σκέψη.
Σαν άλλος πειρατής του εαυτού σου, έχεις λαηλατήσει πολλαπλά το μουσείο σου. Στην αρχή, παίρνοντας τα απαραίτητα, τα αναγκαία, αυτά που δεν μπορούσες να αποχωριστείς. Αυτά που αποτελούσαν την ψυχή της καθημερινότητάς σου αλλά όχι την ψυχή του παιδικού δωματίου. Όχι την ψυχή του μουσείου. Έπειτα, λεηλάτησες κι άλλα, αναζητώντας εναγωνίως στάλες οικειότητας και ζεστασιάς στη νέα σου φωλιά, πιστεύοντας αφελώς ότι θα μπορούσες να μεταφέρεις την ατμόσφαιρα που αγαπούσες. Ότι θα μπορούσες να έχεις ένα φορητό χωρικό πεδίο θετικής ενέργειας. Μα όχι, όχι, ούτε αυτό λειτούργησε.
Κι έχεις τώρα απέναντί σου ένα λεηλατημένο μουσείο, που δεν παύεις να λεηλατείς αλλά δεν παύει να είναι μουσείο. Κάπως ιερό και απείραχτο, δεν μπορείς να το διαλύσεις, να κόψεις τα δεσμά, δεν μπορείς να το αλλάξεις, μπορείς μόνο να το λεηλατήσεις κι άλλο. Σιγά σιγά και βίαια, αφαιρώντας του κομμάτια, καταστρέφοντας το χαρακτήρα του, αλλοιώνοντάς το ως το τέλος. Με τύψεις. Πολλές. Και για το ότι το παιδικό δωμάτιο εκφυλίστηκε σε μουσείο και για το ότι το λεηλατείς μέχρι τελικής πτώσης.
Μη γνωρίζοντας τί από τα δύο βαραίνει πιο πολύ, μη γνωρίζοντας αν είσαι περισσότερο συλλέκτης ή πειρατής, παραπαίεις. Και η λεηλασία του μουσείου συνεχίζεται, σε μια παράξενη συνύπαρξη αντικρουόμενων χαρακτήρων.


4 σχόλια:

Άρτεμις είπε...

!!!!!!

(έσβησα, έγραψα, ξαναέσβησα και ξαναέγραψα διάφορα αλλά δεν! Πάρε τα θαυμαστικά μου σαν απάντηση στο ποστ και στη μουσική σου ήλιε!)

παναγιώτα είπε...

:))

Καλά Χριστούγεννα γλυκιά μου Άρτεμις!

Ανώνυμος είπε...

Ναι, παραπαιεις μεχρι να αντιληφθεις οτι ολα οσα ειχε να σου δωσει ηταν και ειναι μεσα σου.

Απο τις σκεψεις σου βγηκε ολο το δωματιο, στις σκεψεις σου ξαναγυρισε. Κι οσο κι αν γινει μαυσωλειο το πραγματικο, το αλλο, στο βαθος του μυαλου σου, εκει στη γωνιτσα παραμενει απαραλλαχτο. Και σου δειχνει τη διαφορα του με ολα τα επομενα σου δωματια. Και τοτε τα αγκαθακια του κακτου λιγο σε τρυπανε.

Αλλα ειναι μικρο το κοστος για να το κρατησεις ανεπαφο.

Λυκος

παναγιώτα είπε...

Ακριβώς έτσι. Ανέπαφο. Ανέπαφο. Και πάντα εκεί, βαθιά σκαλισμένο στη γωνία του μυαλού.