Σάββατο 1 Μαρτίου 2014

εκεί, στην άκρη της άνοιξης

Με αγωνία και αγάπη ξυπνούσε κάθε πρωί. Μέσα από το παράθυρο, παρατηρούσε τα σύννεφα, κι είχε ένα αερόστατο δεμένο στο δεξί του πόδι. Δεν το έβλεπε πάντα, ήξερε όμως πως ήταν εκεί. Δεν μπορούσε παρά να είναι εκεί. Εγώ δεν το έχω δει ποτέ μου, το φαντάζομαι όμως, χρωματιστό, ελαφρύ, χειροποίητο, ημιδιάφανο, χάρτινο. Χάρτινα ήταν και τα μικρά του δωράκια. Με ίχνη από μελάνι, με γράμματα, γράμματα που σχημάτιζαν λέξεις, λέξεις στη σειρά που σχημάτιζαν φράσεις, φράσεις που συνέθεταν κείμενα. Κείμενα που ήταν εμπειρίες, συναισθήματα, σκέψεις, όνειρα, αερόστατα, σχεδίες, σύννεφα. Κείμενα δεμένα, διαλεγμένα, κείμενα γραμμένα με αγωνία και αγάπη, με φροντίδα και κόπο, με πρωινή ενέργεια και άρωμα φρέσκου αέρα, κείμενα σκοτεινά, γεμάτα ήρεμη θλίψη. Ήταν μικρές δόσεις ενέργειας συγκεντρωμένες σε μικρούς τόμους που ακουμπούσε σε χέρια αγαπημένων. Χέρια που ξαφνιάζονταν αμήχανα, τρεμούλιαζαν από χαρά μα δεν ήξεραν πού να αγγίξουν, πώς να σταθούν, κι έκλειναν μέσα τους σφιχτά τους τόμους. Έκλειναν ερμητικά τους κόπους. Κι εκείνος ένιωθε την ενέργεια να εξανεμίζεται, σε μικρές δόσεις. Και το μελάνι του να στεγνώνει και τα χαρτιά του να γίνονται αδιαπέραστα. Μέχρι που κατάλαβε πως ήταν δική του η ενέργεια, δικές του οι λέξεις, δικό του το μελάνι, δικά του τα πολύχρωμα χαρτιά. Δικό του το μικρό αερόστατο, το έβλεπε εκεί, δεμένο στο δεξί του πόδι. Και τα σύννεφα σαν να χαμογελούσαν, στην αρχή της άνοιξης.

Δεν υπάρχουν σχόλια: