Σκέψου πως είσαι σχεδόν 2 χρονών.
Έχεις ύψος κάτι λιγότερο από το τραπέζι του φαγητού, ο ποπός σου τσιτώνει από το τεράστιο φουντωτό πάμπερς, όλοι ασχολούνται μαζί σου κοιτώντας σε σαν να είσαι κάποιο πολύτιμο μπιμπελό από άλλο πλανήτη. Κυκλοφορείς συνήθως παραπατώντας και σκοντάφτοντας στο καθετί, πατάς τα παιχνίδια σου και άλλα μικροαντικείμενα στο διάβα σου, γλιστράς και πέφτεις. Και σηκώνεσαι γελώντας, βάζοντας τα χέρια μπροστά και τουρλώνοντας τον ποπό μέχρι να ισορροπήσεις! Τινάζεις τα χέρια σου άτσαλα. Εκείνη τη στιγμή, όλο και κάποιος έρχεται και σε χαϊδεύει, σε ζουζουνίζει, σε φιλάει και σου ρίχνει τρυφερά πατ πατ στην πλάτη ή στο παραφουσκωμένο πάμπερς. Παρατηρείς τα πάντα γύρω σου, όσο μπορεί να πιάσει το μάτι σου δηλαδή, και κοιτάς με απορία. Σηκώνεις το χέρι, δείχνεις και ρωτάς με επιμονή Α(υ)τό; Α(υ)τό; Εξερευνάς τα πάντα, τα τραβάς, τα σέρνεις, τα πετάς και τα κάνεις αγκαλίτσα βγάζοντας κραυγές και αλαλαγμούς χαράς. Μιλάς, στον εαυτό σου, στα παιχνίδια σου, στους άλλους. Δε σε καταλαβαίνουν πάντα. Και μετά αρχίζουν οι ερωτήσεις: μήπως αυτό; εκείνο γλυκούλι μου; με χαζή μωρουδίστικη φωνούλα... Όταν το πετύχουν, αναφωνείς Ναι! με ανακούφιση και κουνάς το κεφάλι πάνω κάτω χαμογελώντας. Καμιά φορά, λες κάτι και όλοι ξεσπούν σε γέλια, αγκαλιάζονται, σε σηκώνουν ψηλά, σε φιλάνε πάλι πάλι και πάλι. Τους κοιτάς με απορία. Για κάποιον περίεργο λόγο όλοι θέλουν να φάνε λίγο απ' τα μπουτάκια σου ή τα μαγουλάκια σου, σου γελάνε και γαργαλάνε την κοιλιά σου... Κι εσύ χαμογελάς και πάλι! Νυστάζεις αλλά δεν πας για ύπνο, δε θέλεις να χάσεις στιγμή από τον κόσμο. Τρως μαζί με τους μεγάλους με καμάρι, πασαλείφεις τα πάντα στη μούρη σου, τα σκουπίζεις όπου βρεις. Και πάλι γελάς! Τριγυρίζεις κρατώντας κάτι στα χέρια σου και το δείχνεις παντού, φωνάζεις το όνομά του. Μπορείς να απασχοληθείς με μια ομπρέλα για πάνω από μισή ώρα και να είσαι ευχαριστημένος. Τραγουδάς μόνος σου και χορεύεις στο ρυθμό, μέχρι που τελικά ζαλίζεσαι, παραπατάς και πέφτεις. Επαναλαμβάνεις σαν παπαγάλος ό,τι καινούρια λέξη ακούσεις, με όποιον τρόπο μπορείς. Χαϊδεύεις κι εσύ, αγκαλιάζεις και δίνεις φιλάκια. Χαιρετάς. Επιβραβεύεις τον εαυτό σου λέγοντας Μπάβο! και χτυπώντας παλαμάκια χαρωπά. Κλαις, απογοητεύεσαι, νυστάζεις, κουράζεσαι. Δοκιμάζεις τα πάντα, ξέρεις τη γεύση του πατώματος, του τοίχου, ίσως ακόμη και των παπουτσιών, όλο και κάποια φορά θα πρόλαβες να τα γευτείς ενώ δεν κοιτούσε κανεις! Σου αρέσει να σε βάζουν στους ώμους, επιτέλους βλέπεις τον κόσμο από ψηλά... Όταν σε πηγαίνουν βόλτα ενθουσιάζεσαι και μετά εξιστορείς ξανά και ξανά ό,τι σου έκανε εντύπωση! Είσαι αγνά αφελής, τους αγαπάς σχεδόν όλους...
Είναι φανερό ότι καταλαβαίνεις πολλά περισσότερα από όσα μπορείς να τους δείξεις. Τί να σκέφτεσαι άραγε; Μπορείς να θυμηθείς;;;
[για δύο μικρά ανθρωπάκια που με κάνουν ευτυχισμένη]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου