Κυριακή 23 Ιανουαρίου 2011

μπορώ;...

Δε θέλω να ξαναπατήσω το πόδι μου στη Στουρνάρη. Δε θέλω να ξαναπεράσω ανάμεσα από πεταμένες κόκκινες συσκευασίες από χαπάκια, δε θέλω να ξαναπατήσω σπασμένη σύριγγα, δε θέλω να ξαναμυρίσω καπνό αγνώστου προέλευσης και ποιότητας που εκπνέεται από κάποιον ζωντανό νεκρό. Δε θέλω να κάνω ζικ ζακ και να αλλάζω 100 φορές πεζοδρόμιο για να αποφύγω τους ναρκομανείς, τους εμπόρους, τους μεθυσμένους, τους μικροπωλητές, τους εγκληματίες και τα ΜΑΤ (γιατί ναι, έχει κι απ' αυτά η οδός Στουρνάρη) με τις φιάλες δακρυγόνων και τα υπερόπλα να κοιτάνε καταπάνω μου.
Δε θέλω να ξαναπάω στο Πολυτεχνείο και να 'ναι Κυριακή, η Τ12 κλειστή με τα πράγματά μου κλειδωμένα μέσα, και να μην μπορώ να δουλέψω. Δε θέλω να ξαναπάω στο Πολυτεχνείο και η είσοδος και όλη η αυλή να μυρίζει κάτουρο. Δε θέλω να ξαναδώ στο προαύλιο σπασμένα μπουκάλια μπίρας και αίματα.
Δε θέλω να ξαναπάω στο Πολυτεχνείο που ακόμα δεν ξέρει αν και πότε θα κάνουμε εξεταστική. Ακόμα σημαντικότερο, δε θέλω να πάω στο Πολυτεχνείο που κοροϊδεύει τον εαυτό του και όλους μας για τα μαθήματα που χάθηκαν και γι' αυτά που έγιναν. Δε θέλω να ξαναδώ αρχιτέκτονες που (νομίζουν πως) τα ξέρουν όλα και πιστεύουν ότι θα αλλάξουν τον κόσμο με την υψηλή τους τέχνη. Δε θέλω να ξαναδώ αρχιτέκτονες που προσπαθούν να επιβάλλουν στους ανθρώπους την οπτική τους για τον κόσμο και την κατοίκηση, χωρίς να σκέφτονται ότι η αρχιτεκτονική είναι για να τη ζεις, όχι για να την κάνεις κάδρο στον τοίχο σου... Δε θέλω να γίνω έτσι.
Δε θέλω να περιμένω στην Ομόνοια μισή ώρα μέχρι να περάσει ένα από τα 4 τρόλεϊ και 3 λεωφορεία (!) που με πάνε σπίτι μου. Και μάλιστα μεσημέρι, όχι αργά το βράδυ.
Να συνεχίσω; Όχι, νομίζω είναι η σειρά σας τώρα...
Ή μήπως είμαι απλώς κακομαθημένη;

Και το ξέρω πως δεν πρέπει, αλλά κάτι τέτοια γεγονότα με κάνουν να χάνω την όρεξη για τα πράγματα που αγαπάω και να γκρινιάζω. Και το ξέρω πως μετά θα το μετανιώσω που γκρινιάζω, όμως είναι κάποιες στιγμές που χρειάζεσαι μια μεγάλη σφιχτή αγκαλιά να σου πει με ασφάλεια και σιγουριά ότι όλα θα είναι εντάξει. Ότι όλα θα περάσουν μια μέρα. Όπως τότε που ήμασταν παιδιά και οι γονείς μας μας χάιδευαν τα μαλλιά και μας σκέπαζαν τρυφερά με το ζεστό πάπλωμα και περίμεναν μέχρι να κοιμηθούμε. Τότε που βλέπαμε χαζούς εφιάλτες και κλαίγαμε για τα παιδάκια που δε μας παίζανε στη γειτονιά, θυμάστε; Ε, λοιπόν μια τέτοια στιγμή έχω τώρα. Αλλά πολύ φοβάμαι πως είμαι μεγάλη πια για να περιμένω αγκαλίτσα.



υ.γ. Ευχαριστώ που είστε εδώ τώρα και διαβάζετε αυτές τις σκέψεις, είναι λυτρωτικό να ξέρω ότι είστε εδώ, ακόμα και από αυτήν την ψηφιακή απόσταση. Και υπόσχομαι οι επόμενες σκέψεις να είναι πιο χαμογελαστές!

ααα δείτε κι αυτό: http://ypogrammistis.blogspot.com/2011/01/blog-post_23.html

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Παναγιώτα μου, όχι, δεν είναι αυτό γκρίνια ενός μικρού κακομαθημένου κοριτσιού! Δυστυχώς, είναι η ώριμη διαπίστωση της καθημερινότητάς μας και του τρόπου που έχει διαμορφωθεί η ζωή μας...Ναι, την αγκαλιά την θέλουμε όλοι και δε θα πρέπει να νιώθουμε άσχημα γι' αυτό, πολύ περισσότερο είμαι σίγουρη πως αξίζει τον κόπο να την ζητάμε και πάντα κάποιος θα βρίσκεται να μας την κάνει!! Βοηθά; Αρκεί; Ίσως δημιουργεί μια ψευδαίσθηση ασφάλειας και παρηγοριάς, αλλά οπωσδήποτε είναι κάτι που μπορεί να μας αναζωογονήσει και να μας δώσει δύναμη να συνεχίσουμε! Ο άνθρωπος πάντα είχε και έχει δύναμη, το θέμα είναι πώς την χρησιμοποιεί...Ελπίδα, λοιπόν, και...αγκαλίες!!
Ζωή
ΥΓ: Escreves muito bem, menina!! Parabens!

παναγιώτα είπε...

Obrigada!
Άντε, ξεκίνα κι εσύ το γράψιμο...