Τρέχει... Μόνο μπροστά. Ακούραστα. Δε σταματά, δεν κοιτάζει πίσω. Κι εσύ μαζί του, είτε το θέλεις είτε όχι. Ζεις την κάθε του στιγμή, ούτε κι εσύ σταματάς ποτέ. Ωστόσο, προσπάθησε να σκεφτείς, να θυμηθείς, να ανασύρεις τις μνήμες. Κάνε ένα γρήγορο ταξίδι πίσω.
Τί βρίσκεις; Στάσεις, σταθμούς, σύμβολα. Θυμάσαι ότι πήγες στη συναυλία μετά το μάθημα που σου άλλαξε τη διάθεση, θυμάσαι ακριβώς τι φορούσες στη γιορτή του τάδε γιατί σου σκίστηκε το καλσόν την πιο ακατάλληλη στιγμή. Θυμάσαι τη διαδρομή στο λεωφορείο την πρώτη φορά. Θυμάσαι τον αποχαιρετισμό. Θυμάσαι το πρώτο λυπημένο βλέμμα, το πρώτο στοιχείο της θνητής και ανθρώπινης φύσης της. Θυμάσαι τη στιγμή που την κράτησες πρώτη φορά αγκαλιά, ήταν μόλις 20 ημερών, ήταν περίπου 5 το απόγευμα, φορούσες εκείνο το φουστάνι που αγαπάς και είχες άγχος να μυρίζεις όμορφα. Θυμάσαι ότι τη μέρα που συναντηθήκατε είχε ήλιο και βροχή και ήταν κάπως αστεία και θλιμμένα. Θυμάσαι τη λυπημένη μέρα που περπατούσες στο κρύο πεινασμένη και φορτωμένη γιατί ένιωθες ότι ο κόσμος δεν είχε για σένα μια γωνιά να κλάψεις, θυμάσαι όμως ότι ένιωσες επιτέλους ελεύθερη εκείνη τη μέρα. Θυμάσαι την πρώτη σου άσπρη τρίχα, μπορείς να προσδιορίσεις με ακρίβεια τη μέρα που αυτή η μικρή άσπρη τρίχα αποφάσισε να βγει στην επιφάνεια. Θυμάσαι την παραλία και τα αστέρια, θυμάσαι την άμμο στον αφαλό σου. Θυμάσαι το γέλιο, το ηλιοβασίλεμα, τα ιδρωμένα βλέμματα, την ευτυχία. Θυμάσαι ότι εκείνη τη μέρα σε τσίμπησαν 11 κουνούπια, θυμάσαι πού σταμάτησες για να βάλεις αμμωνία. Θυμάσαι το σκύλο που σε κοίταξε λυπημένος. Θυμάσαι τα μάτια του όταν σε είδε να μπαίνεις, μπορείς ακόμα να νιώσεις το άγγιγμά του στο χέρι σου. Θυμάσαι κι άλλα, θυμάσαι πολλά. Κλικ... Κλικ!
Υπάρχουν όμως κι άλλα αμέτρητα που αγνοείς. Σαν να μην υπήρξαν ποτέ, σαν να έχουν αναιρέσει το χωροχρονικό συνεχές. Σαν να ήταν κενά. Στη μνήμη; Ο χρόνος είναι συνεχής, η αντίληψή σου όμως γι' αυτόν είναι κβαντισμένη. Μεταπηδάς από γεγονός σε γεγονός, από όριο σε όριο. Αυτό το άπειρο, συνεχόμενο μυστήριο, προσπαθείς απελπισμένα να το κατανοήσεις με σημεία, στιγμές, στίξεις, ορισμένα και πεπερασμένα. Αυτά έρχονται μπροστά και όλα τα υπόλοιπα γίνονται το φόντο, το υπόβαθρο για τη δράση. Για τη μνήμη, για σένα.
Μοιάζεις σαν ένα Μικρό Πρίγκηπα που αιωρείται στο σύμπαν και φυτεύει τριαντάφυλλα στα γεγονότα που τον ορίζουν. Μετά, ανασυγκροτεί νοερά το σύνολο των τριαντάφυλλων και προσπαθεί να εποπτεύσει το σύμπαν, να χαρτογραφήσει την εικόνα του. Κι εκείνη, όλο του ξεφεύγει... Όλο και εμφανίζει κενά και θολές περιοχές...
[Σωζ, αν δεν ήταν η εργασία σου δε νομίζω να έφτανα σ' αυτή τη σκέψη. Οπότε, δικαιωματικά το ποστ σου ανήκει.]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου