Προσπάθησε να θυμηθείς τα γυμνασιακά σου χρόνια. Άντε και τα λυκειακά. Αυτό αμέσως αμέσως σημαίνει πήγαινε 5-10 χρόνια πίσω... Όλος σου ο κόσμος ήταν η μουσική σου, ναι. Τα τραγούδια που διάλεγες, οι στίχοι τους, οι ιστορίες τους, ο πόνος τους, η χαρά τους. Τα σιντάκια σου ήταν οι θησαυροί σου, τα αγόραζες τελετουργικά, τα ξεσκόνιζες και τα τακτοποιούσες επιμελώς, τα αρχειοθετούσες με τάξη. Κάθε πολύτιμο δισκάκι και μια ιστορία. Κάθε τραγούδι και μια ιστορία. Όλα μαζί συμπληρώνουν μια ανάγνωση της ιστορίας σου. Μια θέαση της ζωής σου με πρίσμα τα ακούσματά σου.
Τα τραγούδια σου άλλαξαν πολλές φορές, τα σιντάκια σου πολλαπλασιάστηκαν, τα ψηφιακά σου ακούσματα υπερπολλαπλασιάστηκαν. Κι εσύ έχεις αλλάξει, έχεις μεγαλώσει και πολλαπλασιαστεί κατά έναν τρόπο. Τα παλιά σου σιντάκια κάθονται πια λυπημένα και βουβά στη σιντοθήκη που σπάνια ξεσκονίζεις και χρησιμεύει για να ακουμπάς μικροαντικείμενα και τσαντούλες. Ακόμα χειρότερα, κάποια σιντάκια σου κάθονται φυλακισμένα στο τρίτο συρτάρι (αυτό που δεν ανοίγει σχεδόν ποτέ) στο πατρικό σου, αναγκασμένα να συνομιλούν στο σκοτάδι με τις παλιές μασημένες κασέτες.
Τα ξεχνάς, το ξέρω. Συνηθίζεις τη χωρική συνύπαρξη μαζί τους, ξεχνάς την ιστορία τους. Την ιστορία σου. Είναι λογικό, είσαι φτιαγμένη ώστε να εξελίσσεσαι. Αυτό σημαίνει να αντικαθιστάς. Διαρκώς. Λήθη; Όχι, σίγουρα όχι. Ένα ερέθισμα είναι πάντα ικανό να ανασύρει τις αντίστοιχες μνήμες, να σου διηγηθεί την ιστορία από την αρχή.
Επισκέφτηκα καναδυό από τα παλιά μου σιντάκια σήμερα, έτσι ξαφνικά και απρόσμενα. Χωρίς να το καταλάβω, έγινα και πάλι έφηβη, βρέθηκα και πάλι στην αυλή του σχολείου, κάτω από το γνωστό δέντρο με τα κίτρινα φύλλα. Κι όσο για τα τραγούδια... Ήταν σαν να συνάντησα φίλους καλούς που είχα να δω καιρό πολύ. Σαν να μην πέρασε μια μέρα. Τι κι αν πια έχω αλλάξει;
Τραγουδάκια μου σας αγαπώ το ίδιο όπως και τότε. Όχι, σας αγαπώ διπλά τώρα!
Τα τραγούδια σου άλλαξαν πολλές φορές, τα σιντάκια σου πολλαπλασιάστηκαν, τα ψηφιακά σου ακούσματα υπερπολλαπλασιάστηκαν. Κι εσύ έχεις αλλάξει, έχεις μεγαλώσει και πολλαπλασιαστεί κατά έναν τρόπο. Τα παλιά σου σιντάκια κάθονται πια λυπημένα και βουβά στη σιντοθήκη που σπάνια ξεσκονίζεις και χρησιμεύει για να ακουμπάς μικροαντικείμενα και τσαντούλες. Ακόμα χειρότερα, κάποια σιντάκια σου κάθονται φυλακισμένα στο τρίτο συρτάρι (αυτό που δεν ανοίγει σχεδόν ποτέ) στο πατρικό σου, αναγκασμένα να συνομιλούν στο σκοτάδι με τις παλιές μασημένες κασέτες.
Τα ξεχνάς, το ξέρω. Συνηθίζεις τη χωρική συνύπαρξη μαζί τους, ξεχνάς την ιστορία τους. Την ιστορία σου. Είναι λογικό, είσαι φτιαγμένη ώστε να εξελίσσεσαι. Αυτό σημαίνει να αντικαθιστάς. Διαρκώς. Λήθη; Όχι, σίγουρα όχι. Ένα ερέθισμα είναι πάντα ικανό να ανασύρει τις αντίστοιχες μνήμες, να σου διηγηθεί την ιστορία από την αρχή.
Επισκέφτηκα καναδυό από τα παλιά μου σιντάκια σήμερα, έτσι ξαφνικά και απρόσμενα. Χωρίς να το καταλάβω, έγινα και πάλι έφηβη, βρέθηκα και πάλι στην αυλή του σχολείου, κάτω από το γνωστό δέντρο με τα κίτρινα φύλλα. Κι όσο για τα τραγούδια... Ήταν σαν να συνάντησα φίλους καλούς που είχα να δω καιρό πολύ. Σαν να μην πέρασε μια μέρα. Τι κι αν πια έχω αλλάξει;
Τραγουδάκια μου σας αγαπώ το ίδιο όπως και τότε. Όχι, σας αγαπώ διπλά τώρα!
2 σχόλια:
Σειρά μου να σχολιάσω!!!
Κι εγώ νιώθω τύψεις για τα σιντάκια μου...και ήμουν τόσο δεμένη μαζί τους...Τώρα βρίσκονται σε ένα file του υπολογιστή μου μα δεν είναι το ίδιο... Πόσες ώρες περάσαμε με τα βιβλιαράκια των cd, ξανά και ξανά. "Τα τραγούδια παίρνουν κάτι απ'την ψυχή μας" και κάθε φορά που τα ξανακούμε, βρίσκουμε ένα κομμάτι μας κρυμμένο στις νότες και στους στίχους.
Γεια@!
τα βιβλιαράκια των cd... πωπω τι μου θύμισες τώρα!!!
καλωσόρισες!
Δημοσίευση σχολίου