Δευτέρα 10 Ιανουαρίου 2011

σκηνικό...

Σας παρακαλώ κύριε! Μα πώς θα περάσω, από πάνω σας; Σηκωθείτε παρακαλώ! Μα, πού να πάω, δε χωράμε! Λίγη ευγένεια, η ευγένεια ξέρετε λείπει από τους νέους! Εμένα μου λέτε; Τουρκία έχουμε καταντήσει πια! Τόσοι ξένοι... ε, βέβαια, αυτά έμαθες στο σπίτι σου, άξεστε! Λίγη ησυχία, σας παρακαλώ! Ηρεμήστε πρωί πρωί! Δεν έχουμε την όρεξή σου κυρά μου!!! (ουρλιάζοντας) Ο Μητσοτάκης... Ε, ας μη γινόμαστε ρατσιστές! Μα, χώρα είναι αυτή; Τί σημαίνει ρατσισμός κορίτσι μου; Μάθατε τώρα μια λέξη και την τσαμπουνάτε!... Ο Μητσοτάκης, ναι, αυτός φταίει για όλα! Και ο Καραμανλής, ο γέρος! Α, εδώ θα διαφωνήσω, δεν ξέρεις τί λες μου φαίνεται! Ωχ, ωχ, ωχ! Το νύχι μου... Αχ μη βρε κύριε στο νύχι μου! Αυτοί φέρανε τη χώρα σ' αυτήν την κατάσταση! Αδιέξοδο! Συγγνώμη, πονάτε; Ε, νύχι είναι βρε κύριε, πονάει, τι να κάνει; Το ξέρω, το ξέρω ότι δεν το θέλατε, θα περάσει... αχ, αχ! Είκοσι λεπτά περίμενα στη στάση! Μη σπρώχνετε άλλο, δε χωράμε! Πήγαινε λίγο κατά κει, να κατέβω! Μανία, να κάθονται όλοι τους στην πόρτα! Πάνε πιο μέσα, κοπελιά! Οδηγέ, βάλε λίγο μουσική να ηρεμήσουνε! ΗΣΥΧΙΑ!!!! Γιατί κι η Παπαρήγα καλύτερη είναι; Όλοι τους σκότωμα θέλουν! Να μπει με τα καλάσνικοφ ο κόσμος στη βουλή... Όχι, κυρία μου, εμείς φταίμε που τους ψηφίζουμε! Αχ, καζάνι έγινε το κεφάλι μου, κυριακάτικα! Κλείσε πια το καβουρντιστήρι το στόμα σου κυρά μου! Οι ξένοι τα φταίνε όλα! Κι εμείς τους δίνουμε δουλειά, τα χαϊβάνια! Όχι, δεν είναι έτσι! Μόνο σε όσους δεν έχουν χαρτιά δίνουν δουλειά! Εγώ που είμαι νόμιμη είμαι πόσους μήνες άνεργη, κανένας δε με παίρνει, πρέπει να μου πληρώνει 100 ευρώ παραπάνω για το ΙΚΑ! Χωρίς δουλειά, άνεργη, και πληρώνω τους φόρους και 150 ευρώ το μήνα στο ΙΚΑ! Από πού να τα βρω; Εμένα που με βλέπετε, τρεις φορές μου ανοίξανε το σπίτι! Με τα καλάσνικοφ στη βουλή, ναι, και να τους καθαρίσουμε όλους πρέπει! Όλοι βρώμικοι είναι! Βρωμιάρηδες, μαύροι! Να γκαμήσου! Εγκώ ντεν πειράζει κανέναν! Ούτε ένας να μη μείνει! Εμένα που με βλέπεις, 70 χρονών είμαι και έχω εφτά φορές να ψηφίσω! Κι εγώ δεν ψήφισα την τελευταία φορά! Μπράβο, και βλέπετε τα αποτελέσματα! Σαν τα πρόβατα στη σφαγή μας πάνε! Μας κάνουν ό,τι θέλουν! ΣΚΑΣΤΕ ΠΙΑ!!! Έχει γεμίσει η Αθήνα ξένους! Να φύγουμε, η μόνη λύση! Εσείς οι νέοι είστε το μέλλον! Όργανο της Αμερικής είναι κι αυτός... Μην τα ακούς αυτά, οι Κινέζοι κυβερνούν τον κόσμο! Κιτρινιάρηδες, ετοιμάζονται να μας επιτεθούν!! Μόνο με αίμα πρέπει να γίνει η Επανάσταση του κόσμου! Μόνο έτσι θα πιάσει! Να τους σκοτώσουν και τους 300 της Βουλής! Σφαγή να γίνει! Κι οι Έλληνες ήταν μετανάστες κάποτε! Και θα ξαναγίνουν σύντομα! Σας παρακαλώ, μη σπρώχνετε άλλο! Δεν μπορώ να κλείσω την πόρτα! Δε χωράτε άλλοι, δεν το βλέπετε; Ας κατέβει κάποιος! Και πώς να πάω κύριε, με τα πόδια;;; Σταματήστε επιτέλους αυτές τις απεργίες! Τον κοσμάκη ταλαιπωρείτε! Να μιλάτε πιο ευγενικά! Είκοσι λεπτά περίμενα στη στάση! Τι ευγένεια, εδώ είμαστε σε στάβλο!!! Δεν καταλαβαίνετε, δε θα 'χουμε να φάμε σε λίγο! Κανείς μας... Ένα παράθυρο, ανοίξτε! Τι μετανάστες κι Έλληνες! Ανοιχτά είναι, δε βλέπεις;;; Αμ, θα μας σκοτώσει αυτός έτσι όπως πάει... Μήπως βλέπω και μέχρι το παράθυρο;; Εμένα που με βλέπεις, έφτυσα την Μπακογιάννη μέσα στο ζαχαροπλαστείο! Μμμ, και κάτι καταφέρατε! Δεν ταράζεται ο κώλος τους, είναι μαθημένοι όλοι τους! Μια χούντα μας χρειάζεται! Τύφλα να 'χει η Παξινού μπροστά στους βουλευτές μας, από υποκριτική ξέρουν καλά! Μου το χτυπάτε λίγο; Μην ανακατεύετε τους ηθοποιούς με τους πολιτικούς! Οι ηθοποιοί ποιούν ήθος!!! Ηθοποιός σημαίνει φως!

Ένα τρόλεϊ. Μια διαδρομή. Ένα πρωί Κυριακής. Λίγα λεπτά. Πόσοι άνθρωποι. Πόσες ζωές. Πόσα άγχη. Πόσοι φόβοι. Πόσα προβλήματα. Επικοινωνία. Ανάγκη.
Μοιάζει με θεατρικό βασισμένο σε κάποιο κείμενο του Ψαθά ή του Τσιφόρου, για μια τρελή Αθήνα μιας άλλης εποχής. Είναι όμως πραγματικότητα... Αρχή του χρόνου, Κυριακή, ο κόσμος δεν έχει ξεκινήσει ακόμα να δουλεύει. Κι όμως, μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα όλα ξεσπούν! Ένα ολόκληρο τρόλεϊ που ασφυκτιά από κόσμο αρχίζει να φωνάζει. Αιτία απροσδιόριστη. Ο κόσμος βρίσκει βήμα να εκφραστεί, τα προβλήματα τον πνίγουν πια και τα λέει όπου μπορεί. Τα νεύρα είναι τεντωμένα... 
Πού πήγαν οι ήρεμες Κυριακές στα λεωφορεία; Τότε που όλος ο κόσμος έμοιαζε να πηγαίνει βόλτα και χαμογελούσε (ναι, χαμογελούσε!) και που όλοι οι μαύροι ήταν ντυμένοι πολύχρωμα με τα καλά τους (αυτά τα μακριά, φαρδιά, υπέροχα εκκεντρικά) και πήγαιναν μάλλον εκκλησία ή κάτι τέτοιο;
Οι μόνοι που γελούσαν σήμερα ήταν αυτοί που έμοιαζαν να μην έχουν τίποτα να χάσουν, να μην έχουν τίποτα...
Κι εγώ... Κι εγώ γελούσα από μέσα μου. Ένιωσα για μια στιγμή ότι είμαι στο θέατρο, ότι είναι θέατρο η ζωή κι εγώ ένας ρόλος! Ένιωσα να βγήκα λίγο έξω απ' την κατάσταση... 
κι όταν κοιτάς από ψηλά... μοιάζει η γη με ζωγραφιά...

4 σχόλια:

Μαρία είπε...

Πάρα πολύ ωραία αποτύπωση του τρελοκομείου που λέγεται Αθήνα. Νόμιζω ότι εμείς απο την επαρχία το ζούμε και το καταγράφουμε πολύ περισσότερο. Eu gosto muito :)

soz είπε...

Παναγιώτα καταπληκτικό το ποστ...!
το 'χεις το γράψιμο...
αφού προς το τέλος μου 'ρχοταν να φωνάξω να σκάσουν!!!

παναγιώτα είπε...

Παιδιά ευχαριστώ! :)
Άρα σωζ κι εσύ θα ανήκες στους "ειρηνιστές του αλαλαγμού", δε θα γελούσες μαζί μου...

soz είπε...

χαχαχα...
μου αρκεί που γελάω μαζί σου..!